| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | |
| Rozformowanie | |
| Nazwa wyróżniająca | |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
mjr Jan Dragan |
| Ostatni | |
| Działania zbrojne | |
| kampania włoska | |
| Organizacja | |
| Dyslokacja |
Peschiera (II 1946)[1] |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
.svg.png.webp){kind=small}
11 Wołyński Batalion Strzelców (11 bs) – pododdział piechoty Polskich Sił Zbrojnych.
Formowanie i zmiany organizacyjne
11 Wołyński Batalion Strzelców został sformowany na podstawie rozkazu dowódcy 4 Wołyńskiej Brygady Piechoty z 12 października 1944 roku w miejscowości Porto Sant’Elpidio we Włoszech. Na stanowisko dowódcy batalionu został wyznaczony major Jan Dragan, dotychczasowy dowódca 13 bs, a jego zastępcą został kapitan Stanisław Jajęcki z 5 bckm.
Po zakończeniu walk, będąc w składzie wojsk okupacyjnych, na przełomie lipca i sierpnia 1945 batalion wyznaczony został do pełnienia służby wartowniczej. Wszedł w skład Zgrupowania Brygadowego „Wołyń” Grupy „Straż” (Polish Guarg Group)[2]. Chronił obóz jeńców nr 14a. Obsada jednej zmiany wynosiła 150 żołnierzy[3]. W lutym 1946 ochraniał obiekty wojskowe i komunikacyjne w rejonie Peschiera[4].
Organizacja batalionu
- dowództwo batalionu: 5 oficerów, 54 szeregowych
- kompania dowodzenia (plutony: łączności, techniczno-gospodarczy) 5 oficerów, 91 szeregowych
- kompania wsparcia (plutony: rozpoznawczy, moździerzy, pionierów, ckm, oddział/pluton ppanc.) 7 oficerów, 184 szeregowych
- 4 kompanie strzelców 5 oficerów, 120 szeregowych
Łącznie 37 oficerów i 809 szeregowych[5]
Żołnierze batalionu
- Dowódcy batalionu
- mjr Jan Dragan (12 X 1944 - I 1945)[6]
- mjr dypl. Aleksander Marian Romiszewski (od I 1945)[7]
- mjr Włodzimierz Kraszkiewicz[8]
- Zastępca dowódcy batalionu
- kpt. Stanisław Gajęcki (od 12 X 1944)[7]
Odznaka pamiątkowa
Odznaka w kształcie kielicha kwiatu azalii przebitego bagnetem. Ostrze bagnetu skierowane ku górze. Na dole po prawej stronie rękojeści bagnetu liczba 11, oznaczająca numer batalionu. Kwiat azalii złocony, bagnet srebrzony. Fragmenty złocone i srebrzone; wymiary: 38 x 18 mm. Nakładana na patki koloru granatowego z żółtą wypustką[9].
Wykonywane w firmie: F.M. Lorioli, Milano – Roma. Zatwierdzone rozkazem dowódcy 2 Korpusu Nr 96, pkt. 563, z 27 sierpnia 1946.
Przypisy
- ↑ Żak 2014 ↓, s. 125.
- ↑ Żak 2014 ↓, s. 137.
- ↑ Żak 2014 ↓, s. 138.
- ↑ Żak 2014 ↓, s. 143.
- ↑ Kryska-Karski, Barański i 15/1974 ↓, s. 3.
- ↑ Suchcitz (red.) 2012 ↓, s. 446.
- 1 2 Kryska-Karski, Barański i 15/1974 ↓, s. 62.
- ↑ Suchcitz (red.) 2012 ↓, s. 622, 638, 639.
- ↑ Partyka 1997 ↓, s. 79.
Bibliografia
- Jan Partyka: Odznaki i oznaki PSZ na Zachodzie 1939–1945. Wojska Lądowe. Rzeszów: Wydawnictwo Libri Ressovienses, 1997. ISBN 83-902021-9-0.
- Jakub Żak: Nie walczyli dla siebie. Powojenna odyseja 2 Korpusu Polskiego. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2014. ISBN 978-83-7399-621-2.
- 5 Dywizja Piechoty w dziejach oręża polskiego. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1997. ISBN 83-87103-20-9.
- Tadeusz Kryska-Karski, Henryk Barański: Piechota Polska 1939–1945 Zeszyt nr 15. Londyn: 1974.
- Andrzej Suchcitz (red.): 5 Kresowa Dywizja Piechoty 1941–1945 Zarys dziejów. Fundusz Pomocy Wdowom, Sierotom i Inwalidom 5 Kresowej Dywizji Piechoty, 2012. ISBN 978-0-9559724-0-9.