Włodzimierz Kraszkiewicz
Ilustracja
major piechoty major piechoty
Data i miejsce urodzenia

14 października 1896
Hrubieszów

Data i miejsce śmierci

1971
Taunton

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Formacja

Legiony Polskie
Polska Siła Zbrojna

Jednostki

Batalion KOP „Żytyń”

Stanowiska

dowódca batalionu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Faksymile
Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Krzyż Zasługi (II RP) Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Włodzimierz Kraszkiewicz (ur. 14 października 1896 w Hrubieszowie, zm. 1971 w Taunton) – major piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Urodził się 14 października 1896 w Hrubieszowie, ówczesnym mieście powiatowym guberni lubelskiej, w rodzinie rolników Jana i Marty z Ciesielczuków[1].

30 lipca 1915, po ukończeniu szóstej klasy Gimnazjum Państwowego w Hrubieszowie, wstąpił do Legionów Polskich i został przydzielony do 1. kompanii I batalionu 4 pułku piechoty[2].

Od 3 lipca do 1 listopada 1919 był uczniem klasy 15. Szkoły Podchorążych w Warszawie[3]. 9 grudnia 1919 został mianowany z dniem 1 grudnia 1919 podporucznikiem w piechocie i przydzielony do 35 pułku piechoty[4].

12 kwietnia 1927 prezydent RP nadał mu stopień kapitana z dniem 1 stycznia 1927 i 66. lokatą w korpusie oficerów piechoty[5]. W 1927 został przeniesiony do Kadry Marynarki Wojennej w charakterze instruktora[6]. W listopadzie 1928 został przydzielony do baonu podchorążych rezerwy piechoty nr 6a w Rawie Ruskiej na stanowisko instruktora[7][6]. W marcu 1931 został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza[8] i przydzielony do baonu KOP „Ostróg”[6][9]. W styczniu 1933 został odkomenderowany na kurs w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie[6]. Po ukończeniu kursu wrócił do Ostroga[6][10]. 4 lutego 1934 prezydent RP nadał mu z dniem 1 stycznia 1934 stopień majora w korpusie oficerów piechoty i 42. lokatą[11][12]. W marcu oczekiwał na nowy przydział[6]. W kwietniu tego roku został przeniesiony do 44 pułku piechoty w Równem na stanowisko dowódcy batalionu[13][14].

W 1938 został przeniesiony na stanowisko dowódcy baonu KOP „Żytyń”[15]. Na czele tego oddziału walczył w kampanii wrześniowej. Dostał się do niemieckiej niewoli. Przebywał kolejno w Oflagu XI A Osterode, Oflagu IV B Königstein i Oflagu VII A Murnau[16]. Po uwolnieniu z niewoli został przyjęty do 2 Korpusu Polskiego we Włoszech, w którym objął dowództwo 11 wołyńskiego baonu strzelców. 24 lutego 1947 objął dowództwo 511 Oddziału Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia (ang. 511 Basic Unit Polish Resettlement Corps), który powstał w wyniku połączenia 10 i 11 wołyńskiego baonu strzelców[17].

Był żonaty, miał syna Mirosława Jana (ur. 15 lutego 1926)[18].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Kolekcja ↓, s. 1, 5.
  2. ↑ Kolekcja ↓, s. 3, 4.
  3. ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 444, jako Szeliński Włodzimierz.
  4. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 98 z 28 grudnia 1919, poz. 4149.
  5. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 20 kwietnia 1927, s. 122.
  6. 1 2 3 4 5 6 Kolekcja ↓, s. 5.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928, s. 355.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 26 marca 1931, s. 120.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 62, 907.
  10. ↑ Lista starszeństwa 1933 ↓, s. 61.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 5 lutego 1934, s. 71.
  12. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 24, w marcu 1939 zajmował 33. lokatę.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934, s. 181.
  14. ↑ Lista starszeństwa 1935 ↓, s. 33.
  15. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 941.
  16. ↑ Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2023-01-05].
  17. ↑ Kronika ↓, s. 157.
  18. ↑ Kolekcja ↓, s. 3.
  19. ↑ Kolekcja ↓, s. 1.
  20. ↑ M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199.
  21. 1 2 3 4 Kolekcja ↓, s. 4.
  22. 1 2 Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 62.
  23. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 24.

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.