Jak opisują Dzieje Apostolskie pierwszą wspólnotę chrześcijan?

Pierwszą wspólnotą chrześcijańską byli Apostołowie, którzy zaraz po wniebowstąpieniu Jezusa zgromadzili się z innymi uczniami, aby wybrać nowego na miejsce Judasza. Po zesłaniu Ducha Świętego i pierwszej przemowie św. Piotra wiele osób uwierzyło w Chrystusa i w to, co głosili wszyscy uczniowie w wielu językach. Niestety już drugie przemówienie głowy kościoła spotkało się z dezaprobatą kapłanów i Piotr w raz z Janem zostali zaprowadzeni przed sąd. Widać tutaj pierwszy i najważniejszy problem tamtych chrześcijan, którym było niezrozumienie wśród ludu, a szczególnie wśród arcykapłanów i uczonych w piśmie. Na szczęście byli oni wytrwali w tym, co robili i dzięki temu coraz więcej ludzi było włączanych do wspólnoty kościoła. Kiedy liczba uczniów wzrastała Grecy i inne narody zaczęły szemrać przeciw Hebrajczykom, że oszukują przy rozdawaniu jałmużny i zaniedbują ich wdowy. Jest tutaj widoczny kolejny problem, czyli niezgodność różnych narodowości, nawet, jeżeli były one połączone wiarą w jedynego Boga. Problemy te były niezbyt duże, ale rozbijały jedność i Apostołowie szybko wymyślali sposoby, w jaki sposób rozwiązywać kolejne problemy. Później pojawiła się postać św. Szczepana, który w niesłuszny sposób został skazany na śmierć poprzez ukamienowanie za to, że głosił słowo Boże. Po jego śmierci rozpoczęły się prześladowania chrześcijan w Jerozolimie i wszyscy wyznawcy Jezusa oprócz Apostołów rozproszyli się po okolicach. Mimo to po drodze uciekający też głosili Dobrą Nowinę i zdobywali coraz więcej współwyznawców. Wtedy też rozpoczął swą działalność Szaweł i niszczył oraz prześladował kościół. Był to dalszy ciąg pierwszego problemu, którym był niezrozumienie, lecz tym razem zaczęto to niezrozumienie objawiać na inny sposób, czyli prześladowaniami. Chrześcijanie nie mogli już tak odważnie przemawiać do żydów oraz innych, ponieważ mogło to grozić im śmiercią. Stawali się także bardziej nieufni, jak po nawróceniu świętego Pawła, gdy nikt nie chciał go przyjąć do wspólnoty, bojąc się, że może nie być uczniem Pana. Pierwsze wspólnoty Chrześcijańskie żyły także bardzo bogobojnie i przykładem swojego zachowania także nawracały. Dbały o Apostołów i zapewniały wszystko to, co im było potrzebne do życia. Jednak sprzeciwiały się im niekiedy, na przykład wtedy, gdy Piotr wszedł do domu Pogańskiego, a także jadł z tymi ludźmi. Wtedy Piotr potrafił to wszystko wytłumaczyć tym, którzy byli mu nieufni i potrafił zrobić to tak, że wielbili oni Boga. Działo się tak za każdym razem, gdy jakaś nieufność wdzierała się w serca uczniów. Później rozpoczęły się kolejne wielkie prześladowania za sprawą Heroda Agryppy, który kazał ściąć Jakuba i rozochocony tym działaniem uwięził Piotra. Wtedy cały kościół był zjednoczony na wspólnej modlitwie za niego. W takich właśnie trudnych momentach znikały wszystkie zwady i problemy, a wszyscy chrześcijanie jednoczyli się w jednym Duchu. Piotr także dzięki tej modlitwie w cudowny sposób został uwolniony przez Anioła Pańskiego. Gdy w Antiochii Uczniowie trwali na modlitwie w synagodze i odprawiali posty Duch Święty powiedział, by powierzyli już Pawła i Barnabę do tego, do czego on ich powołał i zostali wyprawieni w podróż, aby głosili ewangelię w dalszych rejonach. Czyli też, aby zakładać nowe wspólnoty. Było to także pierwsze wystąpienie uczniów Chrystusa w Europie, ponieważ nauczali oni między innymi na Cyprze i w Grecji. W późniejszym czasie chrześcijanie, którzy wywodzili się z faryzeuszy uznali i zaczęli głosić wśród uczniów, że nie można zostać zbawionym, jeśli się nie obrzeza. Paweł i Barnaba nie mogąc dojść do zgody z tymi, którzy rozpowiadali tą nowinę udali się do Jerozolimy, gdzie odbył się tak zwany sobór jerozolimski, w którym to uzgodniono, że nowi uczniowie nie muszą być obrzezani, ale tylko muszą przestrzegać nauki Chrystusa i tylko jemu oddawać cześć, a to im wystarczy do zbawienia. Widać w tym przykładzie jak wielka była różnica poglądów między różnymi warstwami społecznymi, które przyłączały się do wspólnoty uczniów Jezusa. Jest tutaj także widoczna różnica narodowościowa i obyczajowa, która nie pozwalała na całkowite zrozumienie nawet wewnątrz wspólnot chrystusowych. Następnie nawiązał się spór między Pawłem i Barnabą i dwaj nierozłączni bracia rozeszli się w różne strony. Po widzeniu Pawła, które miał pewnej nocy udał się on wraz ze swoim pomocnikiem Sylasem do Mezopotamii. Tam znowu zostali wtrąceni do więzienia przez tych, którzy nie rozumieli ich nauki, lecz Pan czuwał nad nimi przez cały czas i zostali uwolnieni. Następnie nauczając w różnych miastach trafił Paweł aż do Aten i Tm głosił Dobrą Nowinę, lecz niewielu się do niego przyłączyło. Po opuszczeniu tego miasta udał się do Koryntu. Tam pracował, a co szabat nauczał w synagodze. Niestety jak w większości przypadków spotkał się z niezrozumieniem wśród Żydów i w późniejszym czasie nauczał pogan. Oni wraz z kilkoma przedstawicielami i przełożonymi synagogi, którzy słuchali go z ogromnym przejęciem. Po widzeniu, w którym Pan przemówił do Pawła, żeby się ni bał pozostał on tam przez ponad rok. Następnie przez Jerozolimę udał się do Antiochii cały czas głosząc Ewangelię.