Baza wiedzy / Opracowania / Słownik etymologiczny języka polskiego

Wiązać

poleca b/d

1. ‘robić węzeł, kokardę itp., przeplatając i zaciskając końce czegoś’; 2. ‘łączyć ze sobą przedmioty za pomocą sznura, taśmy itp.’; 3. ‘splatać coś z czymś lub wyplatać coś z czegoś’; 4. ‘okręcać ciasno człowieka lub zwierzę sznurem, rzemieniem itp., uniemożliwiając mu poruszanie się’; 5. ‘uwiązywać gdzieś kogoś lub coś za pomocą linki, łańcucha itp.’; 6. ‘stanowić łącznik, więź między ludźmi, rzeczami, zjawiskami’; 7. ‘łączyć ze sobą dwie różne rzeczy, dostrzegać związek między czymś a czymś lub między kimś a czymś’; 8. ‘zobowiązywać do stosowania, zachowania lub przestrzegania czegoś’; 9. o substancjach ‘być elementem zespalającym coś z czymś’.

Pochodzenie:

Od XIV w.; ogsłow. (por. np. czes. vázat ‘wiązać, zawiązywać, przywiązywać, związywać’, ros. vjazáť ‘wiązać, związywać; robić na drutach lub szydełkiem’, sch. vézati ‘wiązać, związywać, przywiązywać; oprawiać (książkę)’ ) < psłow. *vęzati ‘wiązać, związywać’, forma wielokrotna *vęzti ‘wić, splatać, wiązać’ (stpol. czasownik wiąźć ‘tworzyć tkaninę, splatając nici’), który pochodzi odpie. *anģh- ‘wąski; zwężać, wiązać’.

Pierwotna postać

W stpol. występowała postać więzać.

Źródło Sieci więzać, dziać; wełniana robota bądź tkana, bądź też więziona jak kobierce.
Jan Mączyński, Słownik łacińsko-polski, 1564 r.

poleca 100% 2 głosy

wąski

‘ciasny, nieszeroki’; od XV w.; ogsłow. < psłow. *ązъkъ ‘wąski, ciasny’ utworzonego od pierwotnego psłow. przymiotnika *ązъ ‘ts.’; podstawą pie. przymiotnik *anģh-ū- ‘wąski’ rozszerzający pie. *anģh-

poleca b/d

wiązanka

poleca b/d

wiązka

poleca b/d

węzeł

1. ‘supeł’; 2. ‘zawikłana sprawa, trudny do rozwiązania problem’; 3. ‘miejsce lub miejscowość, gdzie krzyżują się drogi, arterie, szlaki komunikacyjne’; 4. ‘jednostka prędkości równa jednej mili morskiej na godzinę’; od XV w.; ogsłow. < psłow. *vązlъ ‘węzeł’, który pochodzi od psłow. *vęzati ‘wiązać, związywać’

poleca b/d