1. ‘wygięta w górę część siodła’; 2. ‘obłąk u kuszy’ (XVI w.); 3. dawniej ‘półkole, kabłąk, łuk’.
Pochodzenie:
Od XV w.; ogsłow. (por. czes. luk ‘łuk jako broń; półkolista krzywizna’, ros. luk ‘łuk jako broń’) < psłow. *lękъ ‘wygięcie, krzywizna; przedmiot wygięty w półkole, łuk’ – rzeczownik odczasownikowy od psłow. *lękti ‘giąć, wykrzywiać, krzywić’.
Pierwotna postać
W stpol. od XIV w. występowały formy łęczysko i łęczyszcze ‘łuk; brama triumfalna w kształcie łuku’ oraz lękawa, łękawica, łękawka ‘coś co ma kształt łuku, wygięte, krzywizna’.
Źródło
Naciągnęli są łęczyszcze.
Psałterz floriański, XIV/XV w.
poleca
b/d
poleca
b/d
łuk
1. ‘broń wyrzucająca strzały’; 2. ‘coś wygiętego, np. element architektoniczny w tym kształcie’; 3. ‘tęcza’ (XVI w.); od XV w.; etymologicznie wyraz tożsamy z łęk; być może ta postać rozwinęła się ze st czes. luk lub strus. lukъ ‘ts.’
poleca
b/d
poleca
b/d