1. ‘przyznawać się ze skruchą do winy, żałować’; 2. stpol. też ‘spowiadać się, wyznawać grzechy’; 3. dawniej również ‘litować się; ustępować, łagodnieć’; 3. ‘bać się, wystrzegać’.
Pochodzenie:
Od XIV w.; ogsłow. (por. czes. kát ‘żałować’, kát se, kaji se ‘kajać się’, ros. kájaťsja ‘kajać się, wyrażać skruchę; przyznawać się’) < psłow. *kajati ‘doprowadzać do wyrażenia żalu, skruchy; zmuszać do zadośćuczynienia’ < pie.*kuōi- < pie. pierwiastek *kuei- ‘zapłacić jako zadośćuczynienie, odpokutować’; od tej samej podstawy pochodzi stind. cáyate ‘mści się, karze’, gr. tinō ‘pokutuję’ i tinomai ‘karzę, zmuszam do pokuty’.
Źródło
Wnet zabity będziesz, aby się inni tobą kajali. (‘mieć przestrogę z czyjegoś przykładu’)
Piotr Skarga (1536-1612)
poleca
b/d
Materiał opracowany przez eksperta
Spis treści
- Kajać się