1. ‘miły, przyjemny, kochany’; 2. stpol. też ‘rozmiłowany, znajdujący upodobanie w kimś’.
Pochodzenie:
Od XIV w.; ogsłow. (czes. liby ‘miły, przyjemny’, ros. ljuboj ‘którykolwiek, jakikolwiek, dowolny’) < psłow. *ľubъ ‘miły, kochany, przyjemny’; ma dokładne odpowiedniki w językach germ. – por. stniem. liob, dziś niem. lieb; podstawą jest pie. *leubho- ‘miły, kochany’ < pie. pierwiastek *leubh- ‘lubić, kochać, pożądać’.
Źródło
Lub będzie Panu.
Psałterz floriański, XIV/XV w.
Fałszu w drugich nie lubujesz.
Jan Kochanowski (1526-1564)
poleca
b/d
lub
spójnik ‘albo, czy też’; występował od końca XV w., początkowo w formie lubo ‘czyli, albo, albo też’; w XVI w. nastąpiło stopniowe wypieranie przez postać skróconą z zanikiem -o; ogsłow. < psłow. *ľubo – jest to przysłówek odpsłow. przymiotnika *ľubъ; rozwój znaczenia z połączeń: ‘miło... lub miło’> ‘albo... albo’ > ‘bądź... bądź też’
poleca
67%
3 głosy
lubić
1. ‘znajdować upodobanie, mieć skłonność do kogoś lub czegoś, czuć sympatię’; 2. stpol. też ~ się ‘być miłym, podobać się’ oraz 3. ‘uchodzić za pożądane, właściwe’; od XV w.; ogsłow. (np. czes. libit ‘raczyć, chcieć’, ros. ljubiť ‘kochać, miłować, lubić’) < psłow. *ľubiti ‘uważać coś za miłe, kogoś za miłego, czuć sympatię do czegoś lub kogoś’ – czasownik odprzymiotnikowy od psłow. * ľubъ
poleca
b/d
Podobne teksty:
Materiał opracowany przez eksperta
Spis treści
- Luby