1. ‘spędzać czas na hulankach, tracić czas i pieniądze na zabawy, pijatyki; bawić się beztrosko’; 2. ‘nie znać hamulców w postępowaniu, rozbijać się, hasać’.
Pochodzenie:
Od XVII w.; zapożyczenie ze wschsłow. (por. ukr. huljáty ‘spacerować; chodzić,jeździć, wałęsać się; mieć wolny czas; bawić się, hulać, biesiadować’, białorus. huljác’ ‘bawić się, swawolić; przechadzać się; nie pracować, być wolnym’) < psłow. dialektalne *gul’ati ‘igrać, tańczyć, śpiewać, bawić się, weselić się, szaleć’ < prawdopodobnie pie. pierwiastek pochodzenia dźwiękonaśladowczego *gou(ә)- ‘krzyczeć, wrzeszczeć, wołać’.
Pierwotna postać
W gwarach zwykle w formie chulać (wyjątkowa postać z okolic Olsztyna: gulać) ‘tańczyć, bawić się wesoło, bez umiaru podczas zabawy tanecznej’ oraz hulnąć (chulnąć) ‘skoczyć’.
poleca
67%
6 głosów
hulajnoga
od XX w.; hulaj zastąpiło niem. Roller ‘hulajnoga’ (utworzony od czasownika rollen ‘toczyć się, potoczyć się’); w pol. słowo powstało na bazie czasownika hulać
poleca
50%
4 głosy
hulaka
1. ‘ten, którego życie upływa na hulankach’; 2. później (XVIII w.) też ‘hultaj, włóczęga’; od początku XVII w.; w formie hulak na początku XVII w.
poleca
40%
5 głosów
hulanka
‘huczna, wesoła zabawa, pijatyka’; od XVIII w.; zapożyczenie z ukr. húlánka ‘ts.’; obok tego w XVIII-XIX w. funkcjonowało tylko w pol. ze sztucznym przyrostkiem -tyka (na wzór łac.): hulatyka
poleca
b/d
hulaszczy
1. ‘charakterystyczny, typowy dla hulaki, marnotrawny, rozpustny’; 2. ‘hulający, lubiący hulać’; pochodzi od ukr. huláščyj.
Podobne teksty: