1. ‘głośne dźwięki, stuk, trzask, huk, gwar, krzyki zakłócające spokój, zgiełk, harmider’; 2. dawniej też ‘zamieszanie, niepokój; kłótnia; kłopot, trudność’ (w takim znaczeniu w XVII w. w Sielankach Bartłomieja Zimorowica).
Pochodzenie:
Od XVI w.; zapożyczenie z ukr. háłas ‘krzyk, wrzask’ (dialektalnie też hájlas ‘lament,krzyk, głośny płacz’); por. też białorus. hálas ‘ts.’, ros. dialektalne gálit’ ‘śmiać się, naśmiewać; dokazywać; bijać się; krzyczeć w gniewie’ i galáčit’ ‘głośno mówić, krzyczeć, hałasować; głośno śmiać się’; < psłow. *galiti lub*galati ‘głośno mówić, krzyczeć, wrzeszczeć’ – pokrewne z goc. gōljan ‘witać się, pozdrawiać’, stniem. galan ‘śpiewać’ oraz stislandz. gala ‘krzyczeć’ < pie.*ghal- / *ghel- ‘krzyczeć, wołać’ (patrz GŁOS); w literaturze pol. rozpropagowane dopiero w XIX w.
Pierwotna postać
Dialektalnie i dawniej występowały formy gałuch ‘hałas, gwar’ i gałuszyć ‘hałasować, czynić wrzawę’.