1. ‘rozkładać się, psuć się, butwieć’; 2. dawniej, a dziś potocznie ‘gnuśnieć, nic nie robić’.
Pochodzenie:
Od XV w.; ogsłow. (por. czes. hnit, ros. gniť) – pochodzi od psłow. *gniti, *gnьją/ę ‘psuć się, rozkładać się, butwieć, próchnieć’ < pie. *ghnĕi- / *ghnī- ‘trzeć, rozcierać’; pierwotnie w znaczeniu ‘trzeć, rozcierać’ oraz ‘ulegać roztarciu,rozdrobnieniu’ > ‘rozpadać się na drobne szczątki’ > ‘rozkładać się, butwieć, próchnieć, gnić’.
poleca
b/d
gnoić
1. ‘powodować gnicie, dopuszczać do gnicia’; 2. ‘nawozić ziemię’; 3. stpol.‘nawozić; wydalać kał’; 4. dziś potocznie ‘znieważać kogoś, upokarzać, poniżać’; od XV/XVI w.; ogsłow. – pochodzi od psłow. *gnojiti ‘powodować gnicie; powodować ropienie, wydzielać ropę’ < psłow. *gniti, na który nałożyło się nowsze *gnojiti ‘nawozić glebę gnojem’ – czasownik odrzeczownikowy od psłow. *gnojь
poleca
b/d
gnój
1. ‘obornik, nawóz’; 2. stpol. też ‘odchody, kał; nieczystości, odpadki, rzeczy zgniłe’; 3. dialektalnie ‘nawóz zwierzęcy, roślinny, sztuczny’; od XV w.; ogsłow. < psłow. *gnojь ‘coś gnijącego lub zgniłego’ > ‘odchody zwierzęce zmieszane z podściółką i przegniłe, nawóz do użyźniania gleby’ – rzeczownik odczasownikowy od psłow. *gniti z wymianą fonetyczną *i > *oj