1. ‘wrzeć, gotować się’; 2. przenośnie ‘wybuchać złością’.
Pochodzenie:
Od XV w.; ogsłow. (por. czes. kypět ‘kipieć, tryskać’, ros. kipéť ‘kipieć, wrzeć; burzyć się, kotłować się’) < psłow. *kypeti ‘kipieć, wrzeć, kotłować się’ – ma odpowiedniki w lit. kūpěti ‘kipieć, wrzeć’, łot. kùpêt ‘dymić, kurzyć się’ i łac. cupio, cupere ‘pragnąć, pożądać’; źródłem jest pie. *kūp- / *kuәp- / *keu(e)p- ‘dymić, wrzeć, kipieć, gotować’.
poleca
b/d
kwapić (się)
1. ‘mieć ochotę na rozpoczęcie czegoś’; 2. ‘brać się energicznie za coś’; 3. stpol. ‘spiesznie lub wcześnie coś robić’; od XV w.; płnsłow.< psłow. dialektalne *kvapiti ‘popędzać, pobudzać do pośpiechu’ < psłow. *kypeti z wymianą fonetyczną *y > *va; pierwotnie ‘powodować, że ktoś się gotuje, kipi wewnętrznie, wrze, spieszy się do robienia czegoś’
poleca
b/d
Materiał opracowany przez eksperta
Spis treści
- Kipieć