1. ‘wydarzenie niezgodne z prawami natury, niezwykłe’; 2. ‘rzecz, zjawisko niepospolite, wywołujące zdumienie, podziw’; 3. cudo ‘o osobie, rzeczy niezwykle pięknej, nadzwyczajnej’; 4. dialektalnie cud i cudo ‘rzeczy niezwykłe, piękne budzące podziw, ale też zdziwienie, oburzenie’.
Pochodzenie:
Od XVI w.; ogsłow. (por. słowac. čudo ‘dziw, cudo’, ros. čúdo ‘zjawisko nadprzyrodzone,cud; dziwo, potwór’) < psłow. *čudo, *čudese ‘zdziwienie, podziw; coś zadziwiającego, niezwykłego, zjawisko nadprzyrodzone’ – słowo najbliżej spokrewnione z gr. kydos, kydeos ‘sława, cześć’ < pie. *kĕud-os,*kĕud-es, które z kolei pochodzi od pie. *(s)keu- ‘zwracać uwagę, uważać, odbierać wrażenia zmysłowe, uświadamiać się’.
Pierwotna postać
Od XIV w. występowały formy czudo, cudo ‘cud’; później w XVI w. stosowano postaci cud, rzadziej cudo, a także przysłówek czudnie obok zwykłej formy cudnie.
poleca
b/d
poleca
b/d
poleca
b/d
poleca
b/d
poleca
b/d
poleca
b/d
Podobne teksty: