1. ‘mówić o kimś lub o czymś z uznaniem, aprobatą’; 2. ‘czcić, wielbić, sławić’.
Pochodzenie:
Od XIV w.; ogsłow. (por. czes. chválit ‘ts.’, chválit si ‘chwalić sobie’, ros. chvaliť ‘chwalić, sławić, czcić, pochwalać’) < psłow. *chvaliti ‘sławić, chwalić’.
Pierwotna postać
W stpol. występowały formy chwalić, falić oraz chalić ‘wyrażać uznanie, pochwalać; czcić; zachwalać, polecać’.
Źródło
Filip zawżdy jego falił.
Historia Aleksandra Wielkiego, 1510 r.
Bo wielki Gospodzin i chwalny bardzo.
Psałterz puławski, koniec XV w. lub początek XVI w.
poleca
b/d
poleca
b/d
poleca
100%
1 głos
chwała
1. ‘powszechne uznanie, sława’; 2. ‘chluba, zaszczyt, honor’; od XIV w.; ogsłow. < psłow. *chvala – powiązanego z czasownikiem chwalić, trudno jednak ustalić kierunek rozwoju; dalsze pochodzenie niejasne; w XIV--XV w. słowo występowało w formach fała, chała, chwała
poleca
b/d
pochwalić
czasownik przedrostkowy
poleca
b/d
uchwalić
czasownik przedrostkowy