Słowacki Juliusz

Polski wieszcz narodowy, wybitny dramatopisarz, autor własnej koncepcji filozoficznej. Był wychowywany w środowisku wileńskiej elity intelektualnej. Gdy wybuchło powstanie listopadowe, jako kurier Rządu Narodowego wyjechał do Paryża, a potem do Londynu. W tym czasie powstały liryki patriotyczne, w których zachęcał do walki narodowowyzwoleńczej. W Paryżu opublikował swoje młodzieńcze utwory, które nie zyskały uznania, a które Mickiewicz określił mianem „wzniosłego kościoła, w którym nie ma Boga”. Ta negatywna opinia wpłynęła na decyzję Słowackiego o opuszczeniu Paryża. Podczas pobytu w Genewie powstały liryki oraz dramaty, np. Kordian (1833), Balladyna (1834). We Włoszech poeta zaprzyjaźnił się z Zygmuntem Krasińskim. Odbył wiele podróży, m.in. do Grecji, Egiptu, Palestyny. Ich efektem była m.in. Podróż do Ziemi Świętej z Neapolu (1840). Jest autorem poematu dygresyjnego Beniowski (1841). Zmarł w Paryżu, a jego prochy zostały sprowadzone do Polski i złożone na Wawelu (1927). Przed śmiercią napisał słynny wiersz Testament mój, w którym ujawnił swoje poczucie niedocenienia i wynikającej z niego samotności, przekazał jednak przesłanie moralne i duchowe będące drogowskazem dla Polaków.