Lechoń Jan

Poeta, publicysta, krytyk literacki, tłumacz. Studiował polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim. Współpracował z czasopismami „Pro Arte et Studio”, „CyrulikWarszawski”, „Pamiętnik Warszawski”. Był współzałożycielem ugrupowania poetyckiego Skamander oraz kabaretu Pod Picadorem.W latach 30. pełnił we Francji funkcję attaché kulturalnego ambasady polskiej. Na początku wojny wyjechał do Stanów Zjednoczonych. Prowadził aktywną działalność kulturalną i społeczną, był redaktorem pism emigracyjnych, prowadził prelekcje, pracował dla filmu. Otrzymał nagrodę Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie. Zginął śmiercią samobójczą. Debiutował jako młody chłopiec tomikiem wierszy Na złotym polu (1913). Później ukazały się zbiory: Po różnych ścieżkach (1914), Karmazynowy poemat (1920), Srebrne i czarne (1924), w czasie wojny Aria z kurantem (1945), a po wojnie Marmur i róża (1954). W swojej twórczości odwoływał się do tradycji romantycznej, współczesność postrzegał przez pryzmat przeszłości, próbował wyznaczyć literaturze miejsce w nowej rzeczywistości. Jego wiersze miały ton osobistej zadumy, refleksji, występowały w nich tematy nacechowane pesymizmem. Jest także autorem esejów i dziennika.