Kochanowski Jan

Najwybitniejszy poeta polskiego renesansu, tragik, prozaik. Urodzony w średnio zamożnej rodzinie szlacheckiej, odebrał staranne wykształcenie w Akademii Krakowskiej i bardzo prestiżowym uniwersytecie w Padwie. Kochanowski sporo podróżował po Włoszech (Neapol, Padwa), Niemczech i Francji. Po powrocie do kraju poeta związał się z możnymi rodami (m.in. Tarnowskich i Firlejów), rozpoczął okres służby dworskiej trwający około 15 lat. W 1570 osiadł w Czarnolesie, gdzie żył jak ziemianin. Jego szczęście rodzinne zaburzyła przedwczesna śmierć ukochanej i utalentowanej córeczki Urszuli, a potem drugiej córki – Hanny. W okresie studiów naśladował wzorce łacińskie. Już w latach 50. zaczął pisać w języku ojczystym – Pieśń o potopie (1557) i hymn Czego chcesz od nas, Panie. Pozostawił po sobie wiele wspaniałych dzieł, m.in. poemat heroikomiczny Satyr, albo Dziki mąż (1564), pierwszy w polskiej literaturze dramat polityczny Odprawa posłów greckich (1578), Pieśni (m.in. Pieśń świętojańską o Sobótce), Psałterz Dawidów (1579), fraszki i poświęcone zmarłej córce Urszuli Treny (1580). Wniósł do literatury polskiej nowoczesny język oraz bogactwo wersyfikacyjne, stylistyczne (m.in. jako pierwszy użył białego wiersza) i gatunkowe (np. wprowadził fraszkę).