Herbert Zbigniew

Współczesny poeta, dramatopisarz, eseista, związany z nurtem neoklasycyzmu. Urodzony we Lwowie,w czasie wojny zdał maturę i zaczął studia polonistyczne na tajnym lwowskim uniwersytecie. Walczył w AK. Od 1944mieszkał w Krakowie, a od 1950 w Warszawie. Ukończył prawo i ekonomię, był słuchaczem Akademii Sztuk Pięknych, studiował filozofię. Nie akceptował socrealizmu i służebnej roli literatury wobec ustroju.Do 1956 publikował tylko pojedyncze wiersze w prasie. Wierność własnym przekonaniom opłacił biedą. Był felietonistą „Tygodnika Powszechnego”. Od 1958, w ramach stypendiów, podróżował po Europie. Debiutował na łamach „Dziś i Jutro” (1950), cztery lata później PAX wydał jego antologię. Współpracował z drugoobiegowym „Zapisem”, wydawanymi na emigracji „Zeszytami Literackimi”, w latach 80. z „Tygodnikiem Solidarność”. Napisał zbiory poezji Struna światła (1956), Hermes, pies i gwiazda (1957), Studium przedmiotu (1961), Napis (1969), Pan Cogito (1974) – gdzie stworzył postać człowieka myślącego, kierującego się kodeksem moralnym, niezależnie od okoliczności; Raport z oblężonego miasta (1983), Elegia na odejście (1990), Rovigo (1992). Poezja Herberta, unikająca patosu i operująca ironią, pełna intelektualnych odniesień, dotyka problemów etycznych.