Gombrowicz Witold

Współczesny pisarz, dramaturg, eseista. Był synem ziemianina i przemysłowca. Jego dziadek stracił majątek w powstaniu styczniowym. W latach 1923-26 Gombrowicz studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim, ale nie pracował długo w zawodzie, bo poświęcił się pisaniu. Wybuch wojny zastał go w Argentynie,gdzie spędził ponad 20 lat. Nie wiodło mu się najlepiej finansowo, jego stosunki z tamtejszą polską emigracją nie układały się pomyślnie. Pracował w banku. Pisał, współpracował z paryską „Kulturą”, w której publikował swój dziennik, i Radiem Wolna Europa. W 1963 wyjechał na stypendium do Berlina, a potem osiadł we Francji. Prawdziwą popularność zyskał dopiero w latach 60. (w 1967 był jednym z kandydatów do literackiej Nagrody Nobla). Debiutował zbiorem opowiadań Pamiętnik z okresu dojrzewania (1933; potem był wydawany jako Bakakaj). Jego utwory, w których operował czarnym humorem i groteską, to m.in.: Ferdydurke (1937), Trans-Atlantyk (1958), Pornografia (1960), Kosmos (1965), Iwona, księżniczka Burgunda (1938), Ślub (1948). Uważał, że człowiek nigdy nie jest sobą, przy innych przybiera maski (gęby). Przeciwstawiał się stereotypom, tradycyjnemu rozumieniu polskości (jako syntezy tradycji szlacheckiej i katolicyzmu), był zafascynowany młodością i niedojrzałością, kładł nacisk na rolę biologicznych instynktów.