Baudelaire Charles

Jeden z najbardziej oryginalnych poetów francuskich. Jego twórczość inspirowała symbolistów. Gdy Baudelaire miał sześć lat, zmarł mu ojciec. W 1832 chłopiec trafił do szkoły z internatem, ale – jako że został wydalony za złe maniery i skłonność do egzaltacji – maturę zdał eksternistycznie. Na życzenie ojczyma zapisał się na studia prawnicze, ale zamiast uczestniczyć w zajęciach, spędzał czas z przyjaciółmi. Gdy w dwa lata roztrwonił połowę spadku po ojcu, sąd wyznaczył nadzór nad jego majątkiem. Prawdopodobnie to doprowadziło go w 1845 do nieudanej próby samobójczej. Gazety nie drukowały artykułów poety, uznawanych za obrazoburcze. Po 30. roku życia syfilis, którym zaraził się od prostytutki, tak dawał mu się we znaki, że uśmierzał ból lekami i narkotykami. Pierwsze wydanie tomu poezji Kwiaty zła (1857) wzbudziło uznanie krytyki i wywołało skandal – wydawcę i autora obłożono grzywną za obrazę moralności. Po śmierci poety ukazał się tom Paryski spleen. Poematy prozą (1869). Baudelaire ukazywał człowieka targanego przez zmysły, skazanego na przemijanie, rozkład, śmierć, nie stronił od brzydoty, używając dosadnego języka, po mistrzowsku oddając doznania zmysłowe.