Fascynacja rewolucją

Fascynację rewolucją utrwala w swych dziełach filmowych Siergiej Eisenstein. Jego Pancernik Potiomkin, przedstawiający bunt na pokładzie statku i przewrót rewolucyjny w Odessie 1905 roku, nie tylko jest dynamicznym, przejmującym obrazem pokazującym potęgę dzieła rewolucyjnego, ale także jednym z najwybitniejszych filmów w historii kina, w którym zastosowano nowoczesny montaż. Do historii filmu przeszły na zawsze niektóre sceny z Pancernika Potiomkina, np. scena masakry na słynnych schodach odeskich (staczający się po nich dziecięcy wózek!). Innymi słynnymi radzieckimi filmami o rewolucji są Czapajew braci Wasiliewów, kreujący nowy typ bohatera, oraz Matka według powieści Gorkiego – wcielenie w życie idei sztuki socrealistycznej.
Fascynacje rewolucją ujawniali także poeci: ich utwory wzywały do czynu, zbrojnej walki, stanowiąc swoisty oręż zachęty i zapału. Pełne entuzjazmu dla rewolucji są słowa wierszy Włodzimierza Majakowskiego. W Polsce poezję rewolucyjną uprawiał między innymi Władysław Broniewski, poeta hołdujący tradycji poezji tyrtejskiej, autor wierszy Poezja, Na śmierć rewolucjonisty i Elegia o śmierci Ludwika Waryńskiego. W tych utworach kreuje poeta bohaterów nowych czasów, rewolucjonistów umierających za sprawę w więzieniach.
W pamiętniku mówionym Mój wiek Aleksander Wat utrwala swą fascynację lewicowymi dziełami i represje związane z jego działalnością (niejednokrotnie jest zatrzymywany i więziony). Lewicowe przekonania nie pomogą mu jednak w uniknięciu więzienia, a jego rodzinie – łagru (po niespodziewanym aresztowaniu przez Sowietów w czasie wojny Wat znajdzie się w więzieniu, a jego żona wraz z synkiem Andrzejem w łagrze, co Ola Watowa opisze w swym pamiętniku Wszystko, co najważniejsze).