rzecz. ż, br. lm
sposób przekonywania i zjednywania sobie rozmówców, słuchaczy, zwolenników itp., polegający na stosowaniu emocjonalnych argumentów (często wymyślonych) i składaniu obietnic, zwykle bez pokrycia; metoda szczególnie często wykorzystywana w polityce dla zdobycia szybkiego poparcia; w przypadku mówców-demagogów sprawdzająca się zwłaszcza podczas wystąpień publicznych.
Wielu polityków, chcąc zwiększyć swoje szanse w wyborach ucieka się do demagogii (D. lp, ident. w C. i M. lp). Dużo obiecując i szukając łatwego poklasku starają się zapewnić sobie miejsce w parlamencie, nie troszcząc się o to, jak później zrealizują przedstawiony program.
KOMENTARZ
Demagogiczną argumentacją bardzo umiejętnie posługiwał się Adolf Hitler, który szybko zdobywał zwolenników, wykorzystując niezadowolenie wynikające z kryzysu gospodarczego po I wojnie światowej. Odwołując się do haseł nacjonalistycznych i odwetowych, wiedział, że jego argumentacja spotka się z poparciem większości niemieckiego społeczeństwa.