‘szósty dzień tygodnia’.
Pochodzenie:
Od XV w.; zachsłow. i płdsłow. (por. np. dolnołuż., górnołuż., czes. oraz słowac. sobota, słoweń. sobóta); zapożyczenie do języków słow. z łac. sabbatum ‘sobota’.
Źródło
Sobotuj sobotę Panu.
Jakub Wujek (1541-1597)
Sobótka. Najnowsze badania wyjaśniły nam w zupełności początek nazwy sobótki. Biskup poznański Laskarz w wieku XIV statutem swoim zakazuje tańców nocnych w wigilje przedświąteczne, t.j. w soboty i w wigilje uroczystości przypadających w lecie, a zatem przed świętem Jana Chrzciciela, Piotra i Pawła. Z zabaw tego rodzaju najwspanialszą być musiała sobótka w okresie kategzochen świątecznym, t.j. na Zielone Świątki. Kaznodzieja krakowski Jan ze Słupca powiada, że tańczą podczas Świątek w lecie niewiasty, śpiewając pieśń pogańską. Stwierdza ten obyczaj, jako jeszcze pogański, statut synodu krakowskiego z r. 1408. Na sobótkę, którą zawsze obchodzono wieczorem w sobotę przed jednem ze świąt letnich, zbierali się jeszcze w wieku XVI wszyscy, zarówno kmiecie z wioski, jak drużyna i szlachta ze dworu, do ognia roznieconego na pagórku za wioską.
Zygmunt Gloger, Encyklopedia staropolska, 1900-1903
poleca
b/d
sobótki
‘zwyczaje i obrzędy ludowe w noc letniego przesilenia’.
Materiał opracowany przez eksperta
Spis treści
- Sobota