‘bardzo ładny’.
Pochodzenie:
Od XIV w.; zachsłow. (por. dolnołuż. i górnołuż. pěkny ‘grzeczny, przyzwoity; ładny; delikatny, subtelny’, czes. pěkný ‘ładny, piękny’, słowac. pekný ‘ładny’); być może pochodzi od psłow. dialektalnego *pěknъ / *pěkrъ – etymologia niepewna.
Pierwotna postać
Dawniej od XV w. słowo występowało w postaci piekny; w gwarach formy piekny i pikny; występowała prawdopodobnie też forma piękry, o czym świadczą dawne XVI-wieczne czasowniki piękrzyć / piększyć ‘czynić pięknym, ozdabiać’ oraz rzeczownik piekroszka ‘rzecz upiększająca, ozdoba’, ‘ten, kto się zajmuje upiększaniem’.
Źródło
Piękne rzeczy piękrzydła nie potrzebują.
Grzegorz Knapski (1564-1638)
Lśniące piękroszki panieńskie (...).
Jan Mączyński, Słownik łacińsko-polski, 1564 r.