wydarzyć się (język polski)
- wymowa:
- IPA: [vɨˈdaʒɨʨ̑‿ɕɛ], AS: [vydažyć‿śe], zjawiska fonetyczne: zmięk.• denazal.• zestr. akc.
-
- znaczenia:
czasownik zwrotny dokonany (ndk. wydarzać się)
- (1.1) wystąpić jako rzeczywiste zjawisko
- (1.2) pot. udać się, dobrze wypaść[1]
- odmiana:
- przykłady:
- (1.1) To się wydarzyło, kiedy jeszcze nie było cię na świecie.
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) mieć miejsce, zdarzyć się, trafić się, przydarzyć się, przytrafić się, być, stać się
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. wydarzenie
- czas. wydarzać się ndk.
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) come about, occur, take place, come up
- chiński standardowy: (1.1) czas przyszły: 会 (huì)
- duński: (1.1) ske, hænde, indtræffe, træffe, forekomme
- esperanto: (1.1) okazi
- francuski: (1.1) advenir
- islandzki: (1.1) ske
- niemiecki: (1.1) sich ereignen, geschehen, passieren, vorkommen
- norweski (bokmål): (1.1) hende, foregå, inntreffe, skje
- norweski (nynorsk): (1.1) skje, hende, henda
- staroangielski: (1.1) gelimpan
- szwedzki: (1.1) ske, hända
- wilamowski: (1.1) pasiyn, possjȳn, paosiyn
- źródła:
- ↑
Hasło „wydarzać się” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.