ubłocić (język polski)

ktoś ubłocił (1.1) samochód
chłopiec ubłocił się (2.1)
wymowa:
IPA: [uˈbwɔʨ̑iʨ̑], AS: [ubu̯oćić], zjawiska fonetyczne: zmięk.
znaczenia:

czasownik przechodni dokonany (ndk. brak)

(1.1) ubrudzić, pokrywając błotem

czasownik zwrotny dokonany ubłocić się (ndk. brak)

(2.1) ubrudzić, pokryć błotem samego siebie
odmiana:
(1.1) koniugacja VIa
(2.1) koniugacja VIa
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. błotnik mrz, ubłocenie n, błoto n, błotko n, błota
czas. zabłocić dk., wybłocić dk.
przym. błotnisty
ims. zabłocony
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
  • hiszpański: (1.1) embarrar, enlodar; (2.1) embarrarse, enlodarse
źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.