voegen

Dutch

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈvu.ɣə(n)/
  • (file)
  • Hyphenation: voe‧gen
  • Rhymes: -uɣən

Etymology 1

From Middle Dutch voegen, from Old Dutch fuogen, from Proto-Germanic *fōgijaną.

Cognate with German fügen.

Verb

voegen

  1. (transitive) to place, to put
  2. (transitive) to add
  3. (transitive) to grout
  4. (transitive) to fit, to suit
    Dat voegt je niet.
    That doesn't suit you.
Inflection
Conjugation of voegen (weak)
infinitive voegen
past singular voegde
past participle gevoegd
infinitive voegen
gerund voegen n
present tense past tense
1st person singular voegvoegde
2nd person sing. (jij) voegtvoegde
2nd person sing. (u) voegtvoegde
2nd person sing. (gij) voegtvoegde
3rd person singular voegtvoegde
plural voegenvoegden
subjunctive sing.1 voegevoegde
subjunctive plur.1 voegenvoegden
imperative sing. voeg
imperative plur.1 voegt
participles voegendgevoegd
1) Archaic.
Derived terms
Descendants
  • Negerhollands: vueg

Etymology 2

See the etymology of the corresponding lemma form.

Noun

voegen

  1. plural of voeg

Middle Dutch

Etymology

From Old Dutch fuogen, from Proto-Germanic *fōgijaną.

Verb

voegen

  1. to join, to unite
  2. to fit, to adjust/align oneself [+ āne (object) = with]
  3. to fit, to have the right size
  4. to fit, to suit, to behoove

Inflection

This verb needs an inflection-table template.

Descendants

  • Dutch: voegen
  • Limburgish: voge

Further reading

  • voeghen”, in Vroegmiddelnederlands Woordenboek, 2000
  • Verwijs, E., Verdam, J. (1885–1929) “voegen”, in Middelnederlandsch Woordenboek, The Hague: Martinus Nijhoff, →ISBN
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.