bleiten

• blèten

Umlaut-form of blaten (“to bleat”). Both cognate to English bleat.

• IPA^(key): /ˈblɛi̯.tə(n)/
• Hyphenation: blei‧ten
• Rhymes: -ɛi̯tən

bleiten

1. (chiefly Belgium, intransitive, derogatory) to loudly cry, to whine

   Synonym: blèren (chiefly Netherlands)

   • 2011, Louis van Dievel, De Pruimelaarstraat:

     Excuseer mij als ik niet uit mijn woorden kom. Of als ik begin te bleiten. Volwassen mannen die bleiten zijn belachelijk, ik weet het.

     Forgive me if I can't find the words. Or if I start crying. Grown-up men who cry are ridiculous, I know.

   • 1997, Herman Brusselmans, Logica voor Idioten:

     En mijn kinderen bleiten! Enfin, ik hen in hun knieschijfjes geschoten. Maar ik dwaal af.

     And my children are crying! So, then I shot them in the kneecaps. But I digress.

   • 2000, Jan Desmet, Humo:

     Alleen al het simpele feit dat een miljoen Vlamingen een homo van vlees en bloed leert kennen, hem soms ziet bleiten als een klein kind, doet meer voor de verdraagzaamheid dan duizend meetings en pamfletten.

     Just the simple fact that a million Flemings are getting to know a real homosexual, are seeing him sometimes shed tears like a small child, does more for tolerance than thousands of meetings and pamphlets.

Some speakers consider the verb to be blijten, the past singular to be bleet and the past participle to be gebleten. This is not generally accepted.

• wenen
• schreien
• schriën
• huilen
• grienen
• tranen
• snikken
• janken

• bleitkous
• bleiter
• bleiterig