aanbruisen

Dutch

Compound of aan +‎ bruisen.

aanbruisen

(intransitive, usually of bodies of water or ships) to approach, arrive or collide while foaming
- 1962, B.A. van Groningen, “Humoristische bucoliek”, in De Gids, volume 125, page 216:
  Verlaat de blauwe zee, die aanbruist tegen 't land.
  Abandon the blue sea, that hits the land while frothing.

Inflection of aanbruisen (weak, separable)
infinitive	aanbruisen
past singular	bruiste aan
past participle	aangebruist
infinitive	aanbruisen
gerund	aanbruisen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	bruis aan	bruiste aan	aanbruis	aanbruiste
2nd person sing. (jij)	bruist aan	bruiste aan	aanbruist	aanbruiste
2nd person sing. (u)	bruist aan	bruiste aan	aanbruist	aanbruiste
2nd person sing. (gij)	bruist aan	bruiste aan	aanbruist	aanbruiste
3rd person singular	bruist aan	bruiste aan	aanbruist	aanbruiste
plural	bruisen aan	bruisten aan	aanbruisen	aanbruisten

subjunctive sing.¹	bruise aan	bruiste aan	aanbruise	aanbruiste
subjunctive plur.¹	bruisen aan	bruisten aan	aanbruisen	aanbruisten

imperative sing.	bruis aan
imperative plur.¹	bruist aan

participles	aanbruisend	aangebruist
¹⁾ Archaic.

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.