Zupa błyskawiczna
{{{alt grafiki}}}
Kubek zupy błyskawicznej z makaronem
Inne nazwy

zupa instant, zupka chińska

Rodzaj

zupa, danie instant

Data i miejsce powstania

1958
Japonia

Twórca Momofuku Andō
Odmiany

sucha, w puszce, na bazie pasty

Składniki

makaron błyskawiczny, suchy bulion lub proszek, suszone warzywa i mięsa, tłuszcz, konserwanty

Uwagi
  • temperatura podania: 90 °C

Zupa błyskawiczna, także zupa instant; potocznie zupka chińska[1] – produkt spożywczy typu instant, występujący w postaci zupy z makaronem błyskawicznym, nadający się do konsumpcji w kilka minut po zalaniu gorącą wodą i wymieszaniu w naczyniu.

Historia

Twórcą zupy błyskawicznej był Japończyk Momofuku Andō (1910–2007), który chciał stworzyć produkt łatwo dostępny i pozwalający zwalczyć niedobór żywności. Pierwowzorem był japoński ramen. Wynalazek pojawił się na rynku w 1958 roku – była to zupa ramen z kurczaka w opakowaniu do zalania wrzątkiem[1]. Wcześniej Andō opracował technologię odwodnienia smażonego makaronu[1]. W latach 70. XX wieku opracował kubek do zalewania wrzątkiem[1]. W Rosji zupy instant stały się bardzo popularne w pociągach dalekobieżnych[1].

Składniki

Zupy błyskawiczne zwykle składają się z makaronu i jednej lub więcej torebek z przyprawami i tłuszczami, które nadają zupie smak. Produkty te zazwyczaj zawierają duże ilości soli oraz glutaminian sodu stosowany jako wzmacniacz smaku i zapachu, czasem dodatkowo inne substancje o podobnym działaniu.

Zupki chińskie występują w wielu wariantach smakowych (m.in. kurczaka, wołowiny, krewetek, krabowym, curry). Polscy producenci oferują swoim konsumentom także opcje nawiązujące do tradycyjnych polskich zup[2]. Firma Amino nazywa takie produkty „tradycyjnym polskim smakiem”[1].

Danie to wymaga niewielkiego nakładu pracy potrzebnego do przygotowania ciepłego posiłku, choć niezbilansowanego pod względem zawartości witamin i minerałów.

Nazewnictwo

Polskie określenie zupka chińska sugeruje chińskie pochodzenie tego typu produktów, tymczasem do Polski przywożone są głównie z Wietnamu[3]. Na szeroką skalę na polski rynek wprowadził je w latach 90. XX wieku wietnamski przedsiębiorca Tao Ngoc Tu – założyciel firmy Tan-Viet, będącej właścicielem marek Vifon i Tao-Tao[1][4].

Zobacz też

Przypisy

  1. 1 2 3 4 5 6 7 Tomasz Molga: Polska prawdziwą potęgą w jedzeniu zupek chińskich. I to oficjalnie – policzyli, ile ich zjadamy. [w:] naTemat.pl [on-line]. Glob360 sp. z o.o., 2 września 2016. [dostęp 2017-10-03].
  2. ↑ Zupki błyskawiczne. Amino / Unilever Polska Sp. z o.o.. [dostęp 2017-10-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-10-03)].
  3. ↑ Rafał Hetman: Śmieciowe jedzenie, które było towarem luksusowym. Historia zupki chińskiej. [w:] naTemat.pl [on-line]. Glob360 sp. z o.o., 8 października 2013. [dostęp 2017-10-03].
  4. ↑ Filip Kowalik: Tao Ngoc Tu. Człowiek, który dorobił się w Polsce na zupkach Vifon. [w:] Forbes [on-line]. Ringier Axel Springer Polska, 16 czerwca 2016. [dostęp 2017-10-03].
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.