Artykuł |
50°08′58″N 22°47′54″E |
---|---|
- błąd |
39 m |
WD |
50°8'57.821"N, 22°47'54.252"E |
- błąd |
0 m |
Odległość |
8 m |
dawna wieś | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Powiat | |
Gmina | |
Liczba ludności (1943) |
899 |
SIMC | |
Położenie na mapie gminy Wiązownica | |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa podkarpackiego | |
Położenie na mapie powiatu jarosławskiego | |
50°08′58″N 22°47′54″E/50,149444 22,798333 | |
Strona internetowa |
Zaradawa – nieistniejąca już wieś w Polsce, której dawna lokacja odpowiada miejscu w województwie podkarpackim, w powiecie jarosławskim, w gminie Wiązownica, nad potokiem Bech[1].
Zaradawa była wsią ukraińską. W 1939 liczyła 1160 mieszkańców, w tym 1120 Ukraińców, 160 Polaków, 10 Żydów[2]. Podlegała pod Parafię św. Anny w Radawie. Do 1934 stanowiła gminę jednostkową w powiecie jarosławskim, za II RP w woј. lwowskim. W 1934 w nowo utworzonej zbiorowej gminie Radawa[3]. Tam utworzyła gromadę składającą się z miejscowości Zaradawa, Bednarze, Bory, Buczyna, Budyki, Cienkie, Hule, Karczmarze, Kopań, Perzyły, Smereki i Zastawne[4].
Podczas II wojny światowej w gminie Radawa w powiecie Przemyśl w dystrykcie krakowskim (Generalne Gubernatorstwo). Liczyła wtedy 899 mieszkańców[5].
W latach 1945-1947 nacjonaliści ukraińscy z OUN-UPA zamordowali tutaj 12 Polaków. Zabili także w zasadzkach 16 żołnierzy z 9 Dywizji Piechoty[6].
10 kwietnia 1945 w Zaradawie policja polska spaliła 20 gospodarstw. W dokumentach akcji deportacji o kryptonimie „Wisła” wygnano obywateli RP narodowości ukraińskiej[7]. Na skutek przesiedleń w latach 1946–1947 (z Zaradawy, Radawy i okolic wywieziono ponad 180 rodzin), Zaradawa przestała praktycznie istnieć[8].
Po wojnie w gminie Radawa w powiecie przemyskim w województwie rzeszowskim[9]. Jesienią 1954 zniesiono gminy tworząc gromady. Zaradawa weszła w skład nowo utworzonej gromady Radawa wraz z Radawą, Mołodyczem i Cetulą[10], gdzie przetrwała do końca 1972 roku, czyli do kolejnej reformy gminnej[11].
Obecnie miejscowość nie istnieje wg TERYT, choć pozostały w okolicy niektóre z jej dawnych przysiółków, należących obecnie do wsi Mołodycz, np. Karczmarze (SIMC 0612499), Kopań (SIMC 0612507), Zagrobelne (0612476), Zastawne (SIMC 0612520)[12]. W 1995 roku zlikwidowano leśnictwo Zaradawa[13].
Przypisy
- ↑ Zaradawa w mapcarta.com.
- ↑ W. Kubijowicz (1923). Izochrony południowej Polski, Kraków: Orbis.
- ↑ Dz.U. z 1934 r. nr 69, poz. 646.
- ↑ Lwowski Dziennik Wojewódzki. 1934, nr 19, poz. 97.
- ↑ Amtliches Gemeinde- und Dorfverzeichnis fuer das GG.
- ↑ Szczepan Siekierka, Henryk Komański, Krzysztof Bulzacki, Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na Polakach w województwie lwowskim 1939–1947, Wrocław: Stowarzyszenie Upamiętnienia Ofiar Zbrodni Ukraińskich Nacjonalistów, 2006, s. 283-284, ISBN 83-85865-17-9, OCLC 77512897 .
- ↑ Informacija pro antyukrajinśki akciji na terenach Jarosławszczyny ta Lubacziwszczyny, w: Polśko-ukrajinśki stosunky w 1942–1947 rr. u dokumentach OUN ta UPA, red. W. Wiatrowycz, t. 2, Lwiw 2011, s. 865. Tłumaczenie z języka ukraińskiego.
- ↑ Zaradawa i Zastawne.
- ↑ Wykaz gromad Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej: według stanu na z dnia 1 VII 1952 r.
- ↑ Uchwała Nr 22/54 Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie z dnia 5 października 1954 r. w sprawie podziału na nowe gromady powiatu jasielskiego; w ramach Zarządzenia Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie z dnia 18 listopada 1954 r. w sprawie ogłoszenia uchwał Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie z dnia 5 października 1954 r., dotyczących reformy podziału administracyjnego wsi (Dziennik Urzędowy Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie z dnia 30 listopada 1954 r., Nr. 11, Poz. 41).
- ↑ Wykaz miast, osiedli i gromad: stan z dn. 1 I 1971 r., Cz. 1. Warszawa: Główny Urząd Statystyczny – Biuro Spisów, 1971.
- ↑ TERYT.
- ↑ Wartości edukacyjne Nadleśnictwa Sieniawa.
Linki zewnętrzne
- Zaradawa, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XIV: Worowo – Żyżyn, Warszawa 1895, s. 415 .
- Zaradawa – opis miejscowości
- Zaradawa in Galizien (Mapa wsi Radawa w Galicji) (1855)