Zadnia Garajowa Ławka
Ilustracja
Widok od północy
Państwo

 Słowacja

Wysokość

2307[1] m n.p.m.

Pasmo

Tatry, Karpaty

Sąsiednie szczyty

Zadnia Garajowa Turnia, Pośrednia Garajowa Turnia

Data zdobycia

4 sierpnia 1906 r.

Pierwsze wejście

J. Bajer, S. Konarski, I. Król

Położenie na mapie Tatr
Mapa konturowa Tatr, na dole znajduje się punkt z opisem „Zadnia Garajowa Ławka”
Położenie na mapie Karpat
Mapa konturowa Karpat, u góry nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Zadnia Garajowa Ławka”
Ziemia49°10′38,4″N 20°00′27,9″E/49,177333 20,007750

Zadnia Garajowa Ławka (niem. Hintere Garai-Scharte, słow. Zadná Garajova lávka, węg. Hátsó-Garai-rés[2]) – jedna z licznych przełęczy w Grani Hrubego w słowackich Tatrach Wysokich. Oddziela Zadnią Garajową Turnię na południowym wschodzie od Pośredniej Garajowej Turni na północnym zachodzie[3]. Ma dwa siodełka. Spod obydwu siodełek na południowy zachód, na Wyżnią Garajową Rówień w Niewcyrce, opadają dwie depresje oddzielone trawiasto-skalistą grzędą. Prawa z nich (patrząc od dołu) uchodzi do dolnej, piarżystej części żlebu opadającego ze Skrajnej Bednarzowej Ławki. Lewa depresja opada do olbrzymiego bloku skalnego na środku Wyżniej Garajowej Równi. Na północ, do Doliny Hlińskiej opada z przełęczy wielka, płytowa depresja mająca ujście do żlebu spadającego z Pośredniej Garajowej Ławki i uchodzącego do Garajowej Zatoki[4].

Zadnia Garajowa Ławka to położona najdalej na południowy wschód z trzech Garajowych Ławek (pozostałe to Pośrednia Garajowa Ławka i Skrajna Garajowa Ławka), których nazwy – podobnie jak nazwy Garajowych Turni – pochodzą od niedalekiej Dolinki Garajowej, a tej z kolei, jak i wielu innych obiektów w tym rejonie Tatr, od nazwiska niejakiego Garaja, wspólnika Juraja Jánošíka[5]. Utworzył je Witold Henryk Paryski w 8. tomie przewodnika wspinaczkowego[4].

Taternictwo

Pierwsze wejścia:

  • letnie – Józef Bajer, Stanisław Konarski i Ignacy Król, 4 sierpnia 1906 r. (przy przejściu granią),
  • zimowe – Henryk Czarnocki, Stefan Kozłowski, Tadeusz Strumiłło i Antoni Wala, 16 marca 1955 r.[3]

Przełęcz nie jest dostępna żadnymi znakowanymi szlakami turystycznymi. Dozwolone jest taternikom przejście granią i wspinaczka od strony Doliny Hlińskiej. Niewcyrka jest obszarem ochrony ścisłej TANAP-u z zakazem wstępu[4].

Drogi wspinaczkowe
  1. Prawą częścią południowego zbocza; 0 w skali tatrzańskiej, czas przejścia 1 godz.
  2. Lewą częścią południowego zbocza; 0, 1 godz.
  3. Przez prawą część północnej ściany Zadniej Garajowej Turni; IV, 5 godz.[4]

Przypisy

  1. ↑ Úrad geodézie, kartografie a katastra Slovenskej republiky, Produkty leteckého laserového skenovania [online].
  2. ↑ Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych [online] [dostęp 2021-02-11] [zarchiwizowane z adresu 2006-09-24].
  3. 1 2 Witold Henryk Paryski. Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część VIII. Młynicka Przełęcz – Krywań. Warszawa: Sport i Turystyka, 1956
  4. 1 2 3 4 Władysław Cywiński, Grań Hrubego. Przewodnik szczegółowy, tom 14, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2008, ISBN 978-83-7104-039-9.
  5. ↑ Grzegorz Barczyk, Ryszard Jakubowski (red.), Adam Piechowski, Grażyna Żurawska, Bedeker tatrzański, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, ISBN 83-01-13184-5
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.