Przygotowania

Cykl WrestleMania rozpoczął się wraz z pierwszą galą, 31 marca 1985. WrestleMania X miała być dziesiątym, jubileuszowym wydarzeniem z cyklu. W celu uczczenia okrągłej rocznicy, WWF zadecydowało o zorganizowaniu gali w nowojorskim Madison Square Garden, gdzie odbyła się WrestleMania I. Bilety na wydarzenie szybko zostały wyprzedane, dlatego WWF zorganizowało ekskluzywny pokaz gali w Paramount Theatre dla fanów, którzy nie mogli już zakupić miejsc w Madison Square Garden^[2]. W arenie zorganizowano też konwent WrestleMania X FanFest, będący odpowiednikiem późniejszych WrestleMania Axxess^[3][4]. W promocji gali pomagał udział celebrytów, m.in. Little Richarda, Jennie Garth, Rhondy Shear, Donniego Wahlberga czy Burta Reynoldsa^[5].

WrestleMania X była pierwszą galą z cyklu organizowaną bez udziału Hulka Hogana, który opuścił WWF w 1993 roku^[2]. W czasie produkcji i przygotowań do wydarzenia federacja przechodziła zmiany w rosterze, które zapoczątkowały tzw. New Generation Erę (pl. Erę Nowego Pokolenia). Z powodu kontuzji z występów musieli zrezygnować Ludvig Borga i The Undertaker^[6].

WrestleMania X oferowała walki profesjonalnego wrestlingu z udziałem różnych wrestlerów z zaplanowanych przez bookerów rywalizacji i storyline’ów. Wrestlerzy byli przedstawieni jako heele (negatywni, źli zawodnicy i najczęściej wrogowie publiki) i face’owie (pozytywni, dobrzy i najczęściej ulubieńcy publiki), którzy rywalizują pomiędzy sobą w seriach walk mających w budować napięcie. Punktem kulminacyjnym rywalizacji są walki na galach pay-per-view lub serie pojedynków^[7][8].

Rywalizacje

„Macho Man” Randy Savage i Crush rywalizowali ze sobą od października 1993

„Macho Man” Randy Savage vs. Crush

Rywalizacja „Macho Mana” Randy’ego Savage’a z Crushem toczyła się wokół zniszczonej przyjaźni zawodników. 12 lipca 1993, na Monday Night Raw, Crush zmierzył się z Yokozuną o WWF World Heavyweight Championship; mistrz wygrał starcie po wykonaniu Banzai Dropu. Po zakończeniu walki Yokozuna kontynuował atak na przeciwniku, dopóki reszta rosteru WWF, i ostatecznie Randy Savage, nie przybiegła Crushowi na ratunek^[9]. Po incydencie Crush nie pojawił się w programach telewizyjnych WWF aż do 18 października 1993, kiedy wygłosił promo u boku Yokozuny i Mr. Fujiego. W przemówieniu skrytykował Savage’a, twierdząc, że jako przyjaciel Randy powinien był szybciej przybiec z pomocą. Po ogłoszeniu, że odwraca się od Savage’a i całych Stanów Zjednoczonych, Crush z pomocą Yokozuny zaatakował Macho Mana; bójkę między wrestlerami przerwała dopiero interwencja sędziów^[10]. 8 listopada, podczas Raw, Savage opuścił stolik komentatorski tylko po to, by zaatakować rywala^[11]. Tydzień później został zawieszony przez Prezesa WWF Jacka Tunneya^[12]. Rywalizacja nasiliła się podczas Survivor Series, kiedy Savage i Crush zaczęli interweniować w swoje walki, doprowadzając do eliminacji z Surivior Series matchów, w których uczestniczyli^[13]. Spór kontynuowany był przez kolejne miesiące, a w lutym 1994 ogłoszono, że zawodnicy zmierzą się ze sobą w Falls Count Anywhere matchu^[5].

Bret Hart miał zawalczyć na WrestleManii w dwóch walkach: przeciwko bratu Owenowi oraz mistrzowi WWF Yokozunie

Główne show

Wedle tradycji WrestleManię rozpoczęła pieśń „America the Beautiful”, tym razem w wykonaniu Little Richarda i chóru gospel^[20][21].

Openerem gali było starcie między Owenem a Bretem Hartami. Starcie rozpoczęło się wyrównanym pokazem technicznego wrestlingu; Owen próbował sprowokować brata, policzkując go i wycofując się z walki, lecz starszy z braci nie dał się wytrącić z równowagi. Ostatecznie to Owen zdobył przewagę, wykorzystując camel clutch, supleksy oraz piledriver. Bret wyrównał spotkanie, po czym spróbował wyskoczyć ponad górną liną na stojącego poza ringiem przeciwnika; lądując upadł na kolano i odniósł kontuzję. Owen wykorzystał słabość rywala, wykonując figure-four leglock oraz Sharpshooter. Bret skontrował dźwignię, po czym wykonał własny Sharpshooter. Po akcji w narożniku próbował przypiąć Owena z zaskoczenia, lecz młodszy Hart zablokował ruch i sam przypiął brata^[20][21].

Sy Sperling, prezes Hair Club for Men, firmy fryzjerskiej zajmującej się przeszczepami włosów dla mężczyzn, pojawił się w ringu przed rozpoczęciem kolejnej walki. Przedstawił fanom swojego najnowszego klienta, konferansjera Howarda Finkela; Finkel wszedł do ringu w tupecie i ogłosił uczestników kolejnego starcia. Bam Bam Bigelow i Luna Vachon zmierzyli się z klaunami Dinkiem i Doinkiem. Według zasad, przeciwko Doinkowi mógł walczyć tylko Bigelow, a przeciwko Dinkowi – wyłącznie Luna Vachon. Walkę rozpoczęli Bigelow i Doink, wkrótce jednak klaun zmienił się z partnerem. Po kilku nieudanych próbach, Vachon w końcu udało się złapać Dinka; kopnęła karła i zamierzała wykonać na nim moonsault, lecz Dink w porę uniknął ataku. Nastąpiła kolejna zmiana partnerów, Doink wykonał DDT na Bigelowie, lecz ten wkrótce odzyskał przewagę. Zaatakował diving headbuttem i przypiął klauna. Po zakończeniu walki Bigelow i Vachon zaatakowali Dinka^[20][21].

Alundra Blayze broniła mistrzostwa kobiet w starciu z Leilani Kai

Kolejnym starciem był Falls Count Anywhere match między Randym Savage’em a Crushem. Według ustalonych zasad, przypięty na zewnątrz wrestler musiał znaleźć się z powrotem w ringu w przeciągu 60 sekund, w przeciwnym razie przegrałby walkę. Savage próbował zaatakować Crusha przed rozpoczęciem walki, ten jednak uniknął ataku. W trakcie pojedynku Crush kontuzjował przeciwnika, a następnie rzucił nim w barykadę i zdobył pierwszy pinfall. W drodze do ringu Savage został zaatakowany przez Mr. Fujiego, lecz zdołał powrócić do kwadratowego pierścienia na czas. Crush chciał rzucić solą w oczy przeciwnika, lecz Savage skontrował atak i sam użył soli we własnym ataku. „Macho Man” wykonał diving elbow drop i wyrzucił przeciwnika poza liny. Crush zdołał wrócić do ringu dzięki pomocy swojego menedżera. Savage i Crush zaczęli walczyć na zewnątrz, ostatecznie przenosząc bójkę na zaplecze. Savage zdobył przypięcie, a następnie przywiązał nogi oponenta do krążka linowego. Zawieszony do góry nogami Crush nie mógł wrócić do ringu, zwycięzcą walki został więc Randy Savage^[20][21].

Alundra Blayze broniła WWF Women’s Championship w pojedynku przeciwko Leilani Kai. Blayze rozpoczęła starcie leg sweepem i dwoma sunset flipami; Kai odpowiedziała powerslamem i supleksem. Po trzech minutach walki Blayze przypięła Kai, uprzednio wykonując na niej german suplex^[20][21].

W kolejnej walce pretendenci Men on a Mission (Mabel i Mo) zawalczyli o WWF World Tag Team Championship, należące do The Quebecers (Jacques’a i Pierre’a). Mistrzowie zaatakowali rywali przed rozpoczęciem walki, ci jednak zdołali wyrównać spotkanie. The Quebecers często używali ruchów drużynowych celem wyrównania walki z dwoma olbrzymami. Men on a Mission zdobyli przewagę, co zmusiło menedżera mistrzów, Johnny’ego Polo, do wyciągnięcia swoich podopiecznych z ringu. Pretendenci wygrali walkę poprzez wyliczenie pozaringowe^[20][21].

Pierwszym starciem o WWF World Heavyweight Championship był pojedynek między mistrzem Yokozuną a pretendentem Lexem Lugerem. Sędzią specjalnym tej walki był Mr. Perfect, w roli konferansjera obsadzono Donniego Wahlberga, natomiast w gong rozpoczynający walkę uderzyła Rhonda Shear. Po potyczce słownej między zawodnikami Luger wyrzucił Yokozunę z ringu. Po powrocie między liny mistrz rozebrał piankową część jednego z narożników, po czym użył nerve clawu i belly-to-belly supleksu, by osłabić przeciwnika. Próbował uderzyć głową Lugera w odsłoniętą metalową część narożnika, lecz ten skontrował ruch i ostatecznie to głowa Yokozuny wylądowała w narożniku. Luger znokautował mistrza, atakując go przedramieniem z rozbiegu. Menedżerowie Yokozuny, Mr. Fuji oraz Jim Cornette, zaczęli odwracać uwagę pretendenta. Luger wciągnął ich do ringu i zaatakował ich, po czym spróbował przypiąć Yokozunę. Sędzia specjalny zajęty był jednak pobitymi menedżerami; wściekły Luger popchnął Perfecta, a ten w odpowiedzi zdyskwalifikował pretendenta i wyszedł z ringu^[20][21].

Razor Ramon wygrał Ladder match z Shawnem Michaelsem o mistrzostwo interkontynentalne

Adam Bomb i jego menedżer Harvey Wippleman weszli do ringu przed rozpoczęciem kolejnej walki. Wippleman skrytykował nową fryzurę Howarda Finkela i lekko poturbował konferansjera, wyrywając kieszeń jego garnituru. Przeciwnik Bomba, Earthquake, zaatakował rywala od tyłu, wykonał swój finisher i przypiął go, wygrywając walkę w zaledwie 35 sekund^[20][21].

Na potrzeby Ladder matchu między Razorem Ramonem a Shawnem Michaelsem, ponad ringiem zawieszono oba pasy mistrzowskie należące do zawodników. Ramon rozpoczął walkę, wykonując chokeslam na Michaelsie; ten odpowiedział neckbreakerem i wyrzuceniem przeciwnika z ringu w stronę Diesla – swojego osobistego ochroniarza. Diesel zaatakował Ramona, co zmusiło sędziego Earla Hebnera do wyrzucenia olbrzyma z okolic ringu na zaplecze. Ramon odsłonił maty na podłodze i próbował wykonać Razor’s Edge, ostatecznie jednak sam padł ofiarą ataku. Podczas gdy Ramon odzyskiwał siły na betonowej podłodze, Michaels wrzucił drabinę do ringu. Próbował wspiąć się po pasy, lecz został powstrzymany przez rywala. Michaels ustawił drabinę w rogu kwadratowego pierścienia, wspiął się na kilka stopni i wykonał słynny splash na Ramonie. Oficjalny mistrz zdołał wyrównać spotkanie; obaj zawodnicy kilkukrotnie próbowali dosięgnąć pasów. Pod koniec walki, Michaels ponownie wspiął się na drabinę, lecz został zrzucony przez przeciwnika. Michaels upadł na liny i zaplątał się w nich, pozwalając Ramonowi na zdjęcie pasów i wygranie miana niekwestionowanego mistrza interkontynentalnego^[20][21].

Następne w karcie gali miało być dziesięcioosobowe starcie drużynowe, lecz te nie odbyło się z powodu ograniczonego czasu emisji. Bob Holly, jeden z uczestników walki, wyjawił, że oficjele federacji kilkukrotnie próbowali zmusić Michaelsa i Ramona do wcześniejszego zakończenia Ladder matchu, lecz ci całkowicie zignorowali polecenia i kontynuowali walkę. Wymusiło to wycofanie starcia drużynowego z karty. Według improwizowanego scenariusza, walka nie odbyła się, ponieważ drużyna heeli nie potrafiła zdecydować, który z jej członków otrzyma miano kapitana^[20][21].

Walka wieczoru

Walką wieczoru WrestleManii X było drugie starcie o WWF World Heavyweight Championship, tym razem między Yokozuną a Bretem Hartem. Sędzią specjalnym pojedynku był „Rowdy” Roddy Piper. Burt Reynolds służył jako konferansjer, natomiast obsługę gongu powierzono w ręce Jennie Garth. Yokozuna zaatakował Harta przed rozpoczęciem walki, lecz pretendent zdołał uniknąć jednego z ciosów i powalił Yokozunę. Jim Cornette próbował odwrócić uwagę Pipera, a ten w odpowiedzi zrzucił menedżera z krawędzi ringu. Yokozuna wykonał leg drop, lecz chwilę później Hart uniknął Avalanche. Yokozuna wkrótce odzyskał prowadzenie; próbował zaatakować Banzai Dropem, jednak utracił równowagę i upadł na matę. Hart wykorzystał okazję i szybko przypiął Yokozunę, wygrywając mistrzostwo^[20][21].

Galę zakończyło świętowanie Harta w ringu w towarzystwie face’ów federacji: Lexa Lugera, Roddy’ego Pipera, Razora Ramona, Tatanki, 1-2-3 Kida, Sparky Plugga oraz Randy’ego Savage’a. W celebracji nowego mistrz udział brali także Burt Reynolds, Rhonda Shear, Donnie Wahlberg, Gorilla Monsoon oraz Vince McMahon. Owen Hart wyszedł zza kulis, lecz jedynie obrzucił brata gniewnym spojrzeniem, po czym z powrotem udał się do szatni^[20][21].