Wodnicha wonna
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

grzyby

Typ

podstawczaki

Klasa

pieczarniaki

Rząd

pieczarkowce

Rodzina

wodnichowate

Rodzaj

wodnicha

Gatunek

wodnicha wonna

Nazwa systematyczna
Hygrophorus cossus (Sowerby) Fr.
Epicr. syst. mycol. (Upsaliae): 321 (1838)

Wodnicha wonna (Hygrophorus cossus (Sowerby) Fr.) – gatunek grzybów z rodziny wodnichowatych (Hygrophoraceae)[1].

Systematyka i nazewnictwo

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Hygrophorus, Hygrophoraceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].

Po raz pierwszy zdiagnozował go w 1798 r. James Sowerby nadając mu nazwę Agaricus cossus. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu Elias Fries w 1838 r.[1]

Synonimy[2]:

  • Agaricus cossus Sowerby 1798)
  • Hygrophorus cossus var. quercetorum (P.D. Orton) Bon, Migl. & Cherubini 1989
  • Hygrophorus eburneus var. cossus (Sowerby) Quél. 1888
  • Hygrophorus eburneus var. quercetorum (P.D. Orton) Arnolds 1986
  • Hygrophorus eburneus var. quercuum Arnolds 1985
  • Hygrophorus quercetorum P.D. Orton 1985
  • Hygrophorus quercuum P.D. Orton 1984
  • Limacium cossus (Sowerby) Wünsche 1877
  • Limacium eburneum var. cossus (Sowerby) J.E. Lange 1923

Nazwę polską nadała w 1997 r. Barbara Gumińska, Stanisław Domański w 1955 r. używał nazwy oślaz biały, forma cuchnąca[3].

Morfologia

Kapelusz

Średnica 3–7 cm, za młodu jest wypukły z podwiniętym brzegiem, później rozpostarty, prawie płaski. Powierzchnia w stanie wilgotnym silnie śluzowata, błyszcząca, w stanie suchym gładka i lepka. Jest biała, u starszych owocników przebarwia się na żółto lub jasnoróżowo[4].

Blaszki

Dość grube i rzadkie, dość wąskie, z blaszeczkami, szeroko przyrośnięte lub zbiegające. Początkowo są białe, potem kremowe, żółtawe lub brązowawe. Ostrza blaszek równe[4].

Trzon

Wysokość 4–10 cm, grubość 0,5-1 cm, walcowaty, często o zwężającej się podstawie, pełny. Powierzchnia delikatnie biało oprószona (zwłaszcza na szczycie), biała, u starszych okazów żółknąca lub różowawa. W stanie wilgotnym często widoczny jest lepki pierścień[4].

Miąższ

W kapeluszu dość cienki, miękki, biały, nie zmieniający barwy po uszkodzeniu. Smak ma łagodny, ale zapach bardzo charakterystyczny, podobny do zapachu gąsienicy trociniarki czerwicy[4].

Wysyp zarodników

Biały. Zarodniki eliptyczne, gładkie[4].

Występowanie i siedlisko

Wodnicha odymiona występuje głównie w Europie, poza nią zanotowana w dwóch miejscach w Ameryce Północnej, oraz w Japonii[5]. W piśmiennictwie naukowym na terenie Polski do 2003 r. notowana na kilku stanowiskach. Jej rozprzestrzenienie w Polsce i stopień zagrożenia nie są znane. W Holandii uznana za gatunek zagrożony[3].

Siedlisko: lasy iglaste, zwłaszcza świerkowe i liściaste, zwłaszcza bukowe[3]. Owocniki występują od sierpnia do października, zazwyczaj gromadnie, rzadziej pojedynczo[4].

Gatunki podobne

Przez niektórych uważana za odmianę wodnichy białej (Hygrophorus eburneus). Podobna jest także wodnicha świerkowa (Hygrophorus piceae)[4].

Przypisy

  1. 1 2 3 Index Fungorum [online] [dostęp 2019-02-13].
  2. ↑ Species Fungorum [online] [dostęp 2019-02-13].
  3. 1 2 3 Władysław Wojewoda, Checklist of Polish Larger Basidiomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, ISBN 83-89648-09-1
  4. 1 2 3 4 5 6 7 B. Gumińska, Flora Polska (Flora of Poland). Grzyby (Mycota). Tom XXVI. Wodnichowate (Hygrophoraceae), Kraków: Uniwersytet Jagielloński, Instytut Botaniki, 1997, ISBN 83-7052-949-6
  5. ↑ Discover Life Maps [online] [dostęp 2019-02-13].
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.