Wincenty Fryszczyn
Ilustracja
Kapitan Kapitan
Data i miejsce urodzenia

30 marca 1904
Kołomyja, Austro-Węgry

Data i miejsce śmierci

kwiecień 1940
Charków, USRR, ZSRR

Przebieg służby
Lata służby

od 1923

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Główne wojny i bitwy

kampania wrześniowa

Odznaczenia
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Ilustracja
Wincenty Fryszczyn (1927)
Data i miejsce urodzenia

30 marca 1904
Kołomyja

Data śmierci

1940

Dorobek medalowy
Mistrzostwa Polski
srebro Kraków 1925 skok wzwyż
srebro Warszawa 1928 skok wzwyż
srebro Poznań 1929 skok wzwyż
brąz Warszawa 1928 sztafeta 4 × 100 m
brąz Wilno 1928 dziesięciobój

Wincenty Fryszczyn (ur. 30 marca 1904 w Kołomyi, zm. w kwietniu 1940 we Charkowie) – polski lekkoatleta, specjalista skoku wzwyż, rekordzista Polski, instruktor sportowy, kapitan artylerii Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Był synem Juliusza i Wilhelminy z domu Knitell. Zdał egzamin maturalny w Gimnazjum Realnym w Czerniowcach[1].

Był zawodnikiem Polonii Warszawa (1924–1929). Był wicemistrzem Polski w skoku wzwyż w 1925, 1928 i 1929 oraz brązowym medalistą w sztafecie 4 × 100 m i dziesięcioboju w 1928[2]. 30 maja 1926 w Poznaniu ustanowił rekord Polski w skoku wzwyż rezultatem 1,80 m[3]. W latach 1927–1929 wystąpił w pięciu meczach reprezentacji Polski (siedem startów), bez zwycięstw indywidualnych.

Rekordy życiowe[4]:

Od 1923 służył w Wojsku Polskim. Ukończył Szkołę Podoficerską 23 pułku artylerii polowej, Szkołę Podchorążych Piechoty w Warszawie i Oficerską Szkołę Artylerii w Toruniu w 1926[1]. Został awansowany do stopnia podporucznika artylerii ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1926[5]. Został przydzielony do 24 pułku artylerii polowej w Jarosławiu[6]. W jednostce był referentem sportowym od 1926. Był absolwentem Centralnej Wyższej Szkoły Gimnastyki i Sportu w Poznaniu (1928) oraz kursów szermierki (1929) i narciarstwa (1935). W 1927 brał udział w przygotowaniach olimpijskich w Centralnym Instytucie Wychowania Fizycznego (CIFW). Od 1930 do 1934 był instruktorem wychowania fizycznego w Szkole Podchorążych Artylerii. Został awansowany do stopnia porucznika artylerii ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1928[7]. W 1932 był w kadrze Centrum Wyszkolenia Artylerii w Toruniu[8]. Od 1935 był oficerem 12 pułku artylerii lekkiej ze Złoczowa, w którym był dowódcą 7 baterii, następnie 5 baterii. W 1939 w stopniu kapitana był adiutantem tej jednostki.

Po wybuchu II wojny światowej w okresie kampanii wrześniowej pozostawał w powyższej funkcji. Po agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został wzięty do niewoli sowieckiej i przewieziony do obozu w Starobielsku[9]. Wiosną 1940 został zamordowany przez NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach[4]. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.

Upamiętnienie

5 października 2007 Minister Obrony Narodowej awansował go pośmiertnie do stopnia majora[10]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[11].

Przypisy

  1. 1 2 Bogdan Tuszyński: Księga sportowców polskich ofiar II wojny światowej 1939-1945. Warszawa: Ars Print Productions, 1999, s. 72–73. ISBN 83-87224-12-X.
  2. ↑ Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Janusz Rozum, Tadeusz Wołejko: Historia finałów lekkoatletycznych mistrzostw Polski 1920-2007. Konkurencje męskie. Szczecin – Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2008, s. 124, 210, 241. ISBN 978-83-61233-20-6.
  3. ↑ Janusz Waśko, Andrzej Socha: Athletics National Records Evolution 1912 – 2006. Zamość - Sandomierz: 2007, s. 87.
  4. 1 2 Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Marian Rynkowski: Od Adamczaka do Zasłony – Leksykon lekkoatletów polskich okresu międzywojennego – mężczyźni. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2004, s. 54–55. ISBN 83-9136-63-9-1.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 497.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 398.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 213.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 814.
  9. ↑ Andrzej Leszek Szcześniak: Katyń. Lista ofiar i zaginionych jeńców obozów Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk. Warszawa: Alfa, 1989, s. 302. ISBN 83-7001-294-9.
  10. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  11. ↑ LISTA OSÓB ZAMORDOWANYCH W KATYNIU, CHARKOWIE, TWERZE I MIEDNOJE MIANOWANYCH POŚMIERTNIE NA KOLEJNE STOPNIE. policja.pl. [dostęp 2014-04-09].

Bibliografia

  • Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
  • Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
  • Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Marian Rynkowski: Od Adamczaka do Zasłony – Leksykon lekkoatletów polskich okresu międzywojennego – mężczyźni. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2004, s. 54–55. ISBN 83-9136-63-9-1.
  • Bogdan Tuszyński: Księga sportowców polskich ofiar II wojny światowej 1939-1945. Warszawa: Ars Print Productions, 1999, s. 72–73. ISBN 83-87224-12-X.
  • Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Janusz Rozum, Tadeusz Wołejko: Historia finałów lekkoatletycznych mistrzostw Polski 1920-2007. Konkurencje męskie. Szczecin – Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2008. ISBN 978-83-61233-20-6.
  • Zbigniew Łojewski, Tadeusz Wołejko: Osiągnięcia polskiej lekkiej atletyki w 40-leciu PRL. Mecze międzypaństwowe I reprezentacji Polski seniorów – mężczyźni. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 1984.
  • Biogramy ofiar zbrodni katyńskiej. Wincenty Fryszczyn. Muzeum Katyńskie. [dostęp 2017-03-22].
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.