Vought OS2U Kingfisher (1944) | |
Dane podstawowe | |
Państwo | |
---|---|
Typ |
wodnosamolot rozpoznawczy, obserwacyjny i łącznikowy |
Konstrukcja |
metalowa |
Załoga |
2 osoby |
Historia | |
Data oblotu |
lipiec 1938 |
Lata produkcji |
1940–1945 |
Wycofanie ze służby |
1959 |
Dane techniczne | |
Napęd |
1 gwiazdowy silnik tłokowy Pratt & Whitney R-985-AN2 Wasp Junior |
Moc |
457 KM |
Wymiary | |
Rozpiętość |
10,97 m |
Długość |
10,25 m |
Masa | |
Startowa |
2722 kg |
Osiągi | |
Prędkość maks. |
264 km/h |
Zasięg |
1858 km |
Dane operacyjne | |
Uzbrojenie | |
2 karabiny maszynowe kal. 7,62 mm; zaczepy dla 295 kg bomb | |
Użytkownicy | |
USA, Wielka Brytania, ZSRR, Chile, Urugwaj |
Vought OS2U Kingfisher (ang. zimorodek) – wodnosamolot rozpoznawczy (OS – „Observation-Scout”, „obserwacyjno-zwiadowczy”) produkcji amerykańskiej, używany w czasie II wojny światowej.
Był to niewielki samolot o przeciętnych osiągach, głównie z powodu lekkiego silnika o niskiej mocy. Pod samolotem zamontowany był jeden duży centralny pływak i dwa mniejsze pod skrzydłami, budowany był także w konfiguracji lądowej ze stałym podwoziem. Używany był głównie jako samolot obserwacyjny startujący z katapult na pancernikach i krążownikach.
Kingfisher był używany również do zwalczania okrętów podwodnych i jako samolot ratowniczy. Z powodu niewielkiego udźwigu jego przydatność do tych zadań była jednak bardzo ograniczona – znany jest incydent z 1942, gdy załoga OS2U uratowała trzech członków załogi samolotu B-17, który został zmuszony do wodowania na Pacyfiku. Ciężar dodatkowych trzech osób spowodował, że samolot nie mógł się oderwać od powierzchni wody i był zmuszony „dokołować” do najbliższego lądu oddalonego o 60 km.