SBD-2

SBD-1 miał silnik XR-1820-32 o mocy 825 KM, jego całkowity zasięg uważany był jednak za niewystarczający dla przeprowadzania operacji powietrznych z pokładów okrętów^[14]. SBD-2 był oczywistym następcą SBD-1. Podczas gdy samolot wciąż nie miał opancerzenia, pojemność jego zbiorników paliwa zwiększono do 310 galonów (1173 litrów) zwiększając dzięki temu jego zasięg do 1200 mil^[17]. Osiągnięto to dzięki eliminacji dwóch piętnastogalonowych zbiorników w centralnej części skrzydeł i zastąpieniu ich przez 65-galonowe zbiorniki w zewnętrznych panelach skrzydeł^[17]. Uzbrojenie samolotu pozostało niezmienione – jeden karabin 7,62 mm tylnego strzelca/radiooperatora oraz dwa strzelające przez śmigło karabiny 12,7 mm pilota^[17]. Operator radia na tylnym siedzeniu, dysponował także prostymi urządzeniami kontroli lotu^{[uwaga 3]}, w celu umożliwienia mu przejęcia kontroli nad samolotem i doprowadzenia maszyny na pokład, w razie śmierci pilota^[17].

Podobnie do pierwszej wersji samolotu, SBD-2 napędzany był ciągiem z samoprzestawialnego śmigła Hamilton Standard, które pozostało niezmienione aż do czasu wprowadzenia śmigła Hamilton Standard Hydromatic w modelu SBD-4^[17]. Jakkolwiek SBD-2 był bardzo podobny konstrukcyjnie do swojego poprzednika, widoczną na pierwszy rzut oka zamianą był znacznie niższy profil wlotu powietrza do gaźnika na szczycie obudowy silnika^[17]. Powierzchnia skrzydeł wynosiła 320 stóp kwadratowych (30,19 m²) i była stała we wszystkich następnych modelach samolotu^[17].

Według pilotującego Dauntlessy w bitwie pod Midway Normana Kleissa, z eskadry VS-6 lotniskowca USS „Enterprise” (CV-6), SBD-2 mógł przenosić jeden z dwóch ładunków – składający się z pojedynczej bomby ogólnego przeznaczenia o wadze 500 funtów (227 kg) pod kadłubem oraz dwóch bomb o wadze 100 funtów (45 kg) każda pod skrzydłami, albo też ładunek w postaci pojedynczej bomby o wadze 1000 funtów^{[19][uwaga 4]}. Wiele źródeł podaje jednak, że SBD-2 mógł zabrać bomby o łącznej masie 1200 funtów, a wiec także dwie bomby zapalające pod skrzydłami, razem z bombą 1000-funtową (454 kg) pod kadłubem^[17].

Samolot wyposażony był w kokpit ze skomplikowaną aranżacją 70 urządzeń kontrolnych, a także systemów hydraulicznych maszyny, wymagającą intensywnego treningu załóg^[19]. SBD-2 miał opinię maszyny przewiewnej i głośnej, jednak o miłym dla ucha dźwięku^[15]. Był też bardzo stabilny, a przez to łatwy w pilotażu, stąd był bardzo lubiany przez pilotów^[15]. SBD-2 Dauntless prowadziły operacje bojowe w marynarce i piechocie morskiej aż do zakończenia bitwy pod Midway, były jednak stopniowo zastępowane przez SBD-3 już praktycznie od momentu wejścia do służby^[17].

SBD-3

Uwzględniając doświadczenia z toczącej się wojny w Europie, samolot w odmianie SBD-3 otrzymał dodatkowy karabin maszynowy 7,62 mm, samouszczelniające się zbiorniki paliwa, opancerzenie oraz silnik R-1820-52 o mocy 1000 KM przy 2350 RPM, a także radiowy system wskazywania pozycji własnego lotniskowca YE-ZB^{[25][8][19][5]}. Prędkość wznoszenia samolotu z nowym silnikiem wynosiła 5,5 metra na sekundę^[26].

Podwójny karabin maszynowy 7,62 mm Browning M1919, pojawił się po raz pierwszy w kokpicie obserwatora SBD-3.

SBD-3 był pierwszym technicznie uznanym za rzeczywiście combat-ready modelem Dauntlessa, który został ostatecznie wyposażony w opancerzenie kabiny, kuloodporny laminowany szklany panel za owiewką kabiny i samo-uszczelniające się zbiorniki paliwa^[27]. Skutkiem doświadczeń wojennych, pojedynczy 30-calowy karabin strzelca zastąpiony został dwoma karabinami tego samego kalibru, na obrotowej podstawie^[27]. Wraz ze wzrostem zapotrzebowania wojennego, tempo produkcji Dauntlessów zostało zwiększone, osiągając ostatecznie liczbę 584 zbudowanych maszyn tego wariantu^[27]. Maszynom SBD-3 przydzielone zostały numery BuNo (Bureau Numbers – numery seryjne) od 4518 do 4691, 03185 do 03384 oraz 06492 do 06701 razem z egzemplarzem 2109, któremu przyznano ten sam numer, jaki miał jeden ze zniszczonych egzemplarzy SBD-2^[27].

W początkowym okresie wojny, w którym połowę pokładowych maszyn bojowych US Navy stanowiły Dauntlessy, SBD-3 dźwigały większość ciężaru operacji bojowych^[27]. SBD-3 były trzonem amerykańskich operacji na Morzu Koralowym, pod Midway i na wschodnich Wyspach Salomona^[27]. Na atlantyckim teatrze wojennym natomiast SBD-3 wzięły udział w operacji Torch^[27]. Wprawdzie podczas tej ostatniej operacji niektóre z samolotów SBD operujących z lotniskowca USS „Ranger” (CV-4) napędzane były czterołopatowym śmigłem zamiast trójłopatowego, jednak rejestr pokładowy tego okrętu nie pozostawia wątpliwości, że wszystkie Dauntlessy podczas tej operacji były maszynami w wersji SBD-3, co potwierdzają ich numery BuNo^[27].

SBD-4

Śmigło Hamilton Standard Hydromatic stosowane od modelu SBD-4, widoczne na jednym z SBD piechoty morskiej.

Celem porównania, SBD-1 (BuNo 1603) ze śmigłem samoprzestawialnym Hamilton Standard. Na maszynie SBD-1 uwagę zwraca również charakterystyczne duże ujęcie powietrza dla gaźnika na szczycie obudowy silnika.

Ponad ujściem spalin, widoczne trzy zamknięte w tym przypadku klapy regulujące chłodzenie. SBD wszystkich wersji aż do SBD-4 miały trzy ujęcia powietrza niskich prędkości i wysokich mocy po obu stronach silnika. W SBD-5 po raz pierwszy zastosowano pojedynczą klapę po każdej stronie.

Model SBD-4 który wszedł do służby operacyjnej w drugiej połowie 1942 roku, był zewnętrznie podobny do SBD-3. Widoczną zmianą wprowadzoną przez SBD-4 była zamiana śmigła samolotu z samoprzestawialnego Hamilton Standard na Hamilton Standard Hydromatic^[28]. Wśród zmian wewnętrznych wspomnieć należy o wprowadzeniu podstawowych i awaryjnych elektrycznych pomp paliwa oraz o zmianie instalacji elektrycznej z 12 na 24 woltową^[28]. Wspomniana modernizacja umożliwiła instalację nowego wyposażenia elektronicznego, w tym wspomagania kierunkowego oraz pracującego na falach o długości 9,8 cm (popularnie zwanych decymetrowymi) radaru przeszukiwania powierzchni z anteną typu Yagi zainstalowaną poniżej skrzydeł^[28][29].

Samolotom SBD-4 przyznano Bureau Numbers (numery seryjne) w dwóch blokach – 06702 do 06991 oraz od 1371 do 10806^[28]. Maszyny te odegrały szczególną rolę operując z pokładu lotniskowca USS „Independence” (CVL-22) pod koniec roku 1943 podczas rajdów na Marcus, Wake i Tarawa^[28].

SBD-5

SBD-5 był najliczniej dotąd wyprodukowaną odmianą samolotu, który wykonano w liczbie 2965 sztuk^[29]. Samolot o masie własnej 3028 kg i masie startowej 4924 kg, napędzany był silnikiem gwiazdowym R-1820-60 o mocy 894,8 kW (1200 KM), pozwalającym mu na rozwinięcie prędkości maksymalnej 394 km/h w locie poziomym na wysokości 4816 metrów^[8].

SBD-5 z VB-16 lotniskowca USS „Lexington” (CV-16) w lutym 1944 roku. W tym czasie VB-16 była tymczasowo jedną z tylko dwóch eskadr Dauntlessów stacjonujących na lotniskowcach uderzeniowych Floty Pacyfiku.

Początkowa prędkość wznoszenia wynosiła 363 metrów na minutę, pułap 7407 metrów zaś zasięg maksymalny 1770 km^[8]. Nowy silnik nie poprawił znacząco osiągów szybkościowych samolotu, nie pomogło w tym zakresie całkowite usunięcie dużego ujęcia powietrza dla gaźnika oraz przekonstruowanie klap regulujących przepływ powietrza chłodzącego cylindry przy wysokich obrotach silnika, lecz niskiej prędkości samolotu, gdzie sześć mniejszych wlotów zastąpiono dwoma dużymi^[29].

W samolocie tym usunięto nie najnowocześniejszy już teleskopowy celownik zastępując go celownikiem kolimatorowym^[29]. Dodano także możliwość podwieszenia dwóch odrzucanych zbiorników paliwa o pojemności 58 galonów (219,5 litra), co zwiększyło zasięg samolotu do 1340 mil morskich (2480 km)^[29]. SBD-5 produkowane były w zakładzie Douglasa w El Segundo a od lutego 1943 do kwietnia 1944 roku także w zakładach w Tulsa w Oklahomie^[29].

Rozpiętość skrzydeł SBD-5 wynosiła 12,65 metra, długość 10,06 metra, wysokość 3,94 metra, zaś powierzchnia skrzydeł 30,19 m²^[8]. Jego konstrukcja powodowała, że był łatwy w pilotażu i utrzymaniu^[30]. Dopuszczalny ładunek bombowy o wadze 726 kg pod kadłubem oraz dwie bomby o wadze 147 kg pod skrzydłami^[8]. W 1944 stacjonujące na Pacyfiku samoloty piechoty morskiej otrzymały podwieszane zasobniki z dwoma karabinami maszynowymi Browning M2 i 150 nabojami na karabin, co dawało pilotowi 6 karabinów do ostrzału celów. Karabiny były ładowane i nabijane na ziemi, a pilot nie miał możliwości zdalnego ich przeładowania i zabezpieczenia i szybko z nich zrezygnowano, bo uznano, że start i lądowanie z odbezpieczoną bronią gotową do strzału jest zbyt ryzykowny dla załóg naziemnych^[31].

Całkowicie metalowa konstrukcja zdolna była do wytrzymania znaczących uszkodzeń bojowych, zaś jego ciężkie uzbrojenie czyniło z tego samolotu groźnego przeciwnika^[4]. Dość duży zasięg i udźwig sprawiały, że samolot mógł służyć nie tylko do celów bombowych i rozpoznawczych, lecz także jako efektywny samolot zwalczania okrętów podwodnych^[4]. Słabością tego samolotu, z punktu widzenia marynarki, był brak składanych skrzydeł, co znacząco wpływało na efektywność operacji pokładowych zwłaszcza na małych, nowo budowanych lotniskowcach eskortowych. Stało się to później podstawowym powodem wycofania tego samolotu ze służby^[32][29].

Army Dauntless

Pod wpływem sukcesów niemieckich bombowców nurkujących Junkers Ju 87, generał George Marshall postanowił dodać bombowce nurkujące do wzrastającego parku maszynowego sił powietrznych Armii^[33]. Opracowano już w tym czasie konstrukcję SBD-1, toteż USAAF wypożyczyły od Korpusu Piechoty Morskiej jeden z należących do niej SBD-1 celem poddania go testom^[34]. Ocenę samolotu z sukcesem zakończono w 24th Bombardment Squadron, toteż Departament Wojny 27 grudnia 1940 roku zamówił 78 nowych SBD z modyfikacjami na potrzeby wojsk lądowych^[33][34]. Zakłady Douglasa w El Segundo obciążone były jednak w tym czasie przez kontrakty marynarki, zdecydowano w związku z tym, że najszybszą drogą nabycia samolotów dla Armii, będzie zamówienie ich dla niej przez marynarkę^[34].

Pierwsze samoloty – które otrzymały w Armii oznaczenie A-24-DE oraz nazwę Banshee – zostały dostarczone wojskom lądowym 17 czerwca 1941 roku do jednej z eskadr 3rd Bombardment Group oraz 3 eskadr 27th Bomb Group bazujących w Savannah w Georgii^[33]. Przydzielone siłom lądowym numery seryjne samolotów zaczynały się od 41-15746, kończyły zaś na 41-15823^[34].

A-24-DE oparte były na modelu SBD-3 pozbawione były jednak haka hamującego, zamiast którego zastosowano większe, pneumatyczne kółko ogonowe, takie samo jak używane pierwotnie przez US Marine Corp^[34][33]. Zainstalowano w nich także niewielką liczbę oprzyrządowania sił powietrznych Armii oraz ich wyposażenie radiowe^[34].

A-25A

Należący do armii A-24 w trakcie ćwiczenia lotu nurkowego.

Gdy marynarka pracowała nad modelem SBD-4, do starań o ich pozyskanie przyłączyły się także siły powietrzne wojsk lądowych, zamierzając nabyć nową wersję maszyny oznaczoną jako A-24A^[34]. Nowy samolot USAAF zachował specyficzne komponenty wojsk lądowych, przyjął jednak modernizacje śmigła i systemu elektrycznego związane z SBD-4. Budowane w El Sequndo samoloty, były dostarczane armii od października 1942 do marca 1943 roku, z przydzielonymi im numerami seryjnymi 42--6772 do 42-6831 oraz 42-60772 do 42-60881^[34].

SBD-6

Ostatni model SBD zachował wszystkie zalety wcześniejszych modeli, otrzymał jednak najsilniejszy dotąd silnik o mocy 1350 KM w celu skompensowania wzrostu wagi samolotu wynikającego ze wzrostu masy wyposażenia, opancerzenia oraz uzbrojenia^[5][29]. Zmieniono również samouszczelniające się metalowe zbiorniki paliwa na plastikowe^[29]. Otrzymał on również specjalizowany radar lotniczy, który bardzo dobrze sprawdzał się na ogromnych przestrzeniach Pacyfiku^[29]. Maszyną testową dla tego modelu samolotu – XSBD-6 – był poddany przeróbkom BuNo 28830 modelu SBD-5^[35].

SBD Dauntless uważane już jednak były za przestarzałe w tym czasie, toteż z 450 wyprodukowanych egzemplarzy tego samolotu żaden nie trafił do jednostek bojowych^[29]. Pełnił za to służbę patrolową wybrzeży USA, w dużej liczbie trafił do jednostek szkolnych i treningowych, używany był także do holowania celów powietrznych^[29]. Prace nad jego proponowanym następcą, Curtiss SB2C Helldiver, rozpoczęły się już w 1939 roku, zaś wiosną 1942 roku marynarka ogłosiła zamówienie u Curtissa na 3000 Helldiverów, po tym gdy jedyny prototyp nowego samolotu po raz pierwszy wzbił się powietrze i rozbił się w tym locie^[35]. Wkrótce potem 1000 dodatkowych SB2C zostało zamówionych w Canadian Car and Foundry w Fort William w Ontario^[35]. Nowy samolot jednak nie był gotowy do testów marynarki aż do maja 1943 roku, długo po planowanej dacie wejścia do służby. Testy nowego samolotu nie wypadły jednak najlepiej i uznany pilot „Jacko” Clark – dowódca nowego USS „Yorktown” typu Essex – odmówił przyjęcia nowych samolotów do służby bojowej i zażądał przywrócenia na pokład Dauntlessów^[35]. Do czasu jednak uruchomienia produkcji SBD-6 na początku 1944 roku problemy, z którymi borykał się SB2C, zostały usunięte, toteż po wdrożeniu produkcji pierwszych 450 SBD-6 zakończono wytwarzanie SBD Dauntless, który wykonany został w ogólnej liczbie 5937 sztuk wszystkich wersji^[35][29].

Bitwa na Morzu Koralowym

Dauntlessy przechodzące do lotu nurkowego podczas ataku na japońskie lotniskowce pod Midway (obraz). Przejście z lotu poziomego do ataku w locie nurkowym, wymagało od pilota wykonania szeregu czynności, w tym przede wszystkim otwarcia i odpowiedniego ustawienia kąta rozwarcia perforowanych klap nurkowania i hamulców aerodynamicznych oraz zmniejszenia ciągu generowanego przez śmigło^[42].

Pierwszą wielką bitwą powietrzno-morską, w której wzięły udział bombowce SBD, była bitwa na Morzu Koralowym. Operujące z lotniskowców USS „Lexington” (CV-2) i „Yorktown” (CV-5) SBD Dauntless odegrały wiodącą rolę w czterodniowej bitwie, przeprowadzając operacje typu CAP (combat air patrol), zatapiając japoński lekki lotniskowiec „Shōhō” i ciężko uszkadzając duży lotniskowiec „Shōkaku”^[43]. O ile, wykorzystujące najnowsze wówczas amerykańskie torpedy lotnicze Mark 13, samoloty torpedowo-bombowe TBD Devastator znacznie ustępowały swoim japońskim odpowiednikom – Nakajima B5N (w zakresie prędkości i wysokości zrzutu), a japońskie Mitsubishi A6M Zero były znacznie bardziej manewrowe od lepiej opancerzonych amerykańskich myśliwców Grumman F4F Wildcat, o tyle SBD Dauntless deklasowały japońskie bombowce nurkujące Aichi D3A Val w zakresie podstawowych wartości niezbędnych w ataku w locie nurkowym^[43]. Po stronie japońskiej dał też o sobie znać brak klasowego samolotu bombowego zdolnego jednocześnie do przeprowadzania dobrej jakości rozpoznania lotniczego^[43]. W przeciwieństwie jednak do sił japońskich, Amerykanie przeprowadzili swoje ataki na japońskie lotniskowce w sposób zupełnie nieskoordynowany, co przyczyniło się do braku zdecydowanego rozstrzygnięcia starcia, mimo niewielkiej amerykańskiej przewagi w ogólnej liczbie dostępnych w nim samolotów^[43].

Bitwa pokazała jednak, że obok zadań do których SBD został skonstruowany, bombardowania i rozpoznania, Dauntless dobrze sprawdza się także w bezpośredniej walce powietrznej z japońskimi samolotami myśliwskimi^[43][32]. Rano 8 maja, grupa samolotów SBD prowadzących patrol przeciwpodwodny w osłonie lotniskowca „Yorktown”, została zaatakowana przez grupę myśliwców Zero z lotniskowca „Zuikaku”. Wprawdzie znacznie szybszym i zwrotniejszym samolotom myśliwskim udało się zestrzelić cztery Dauntlessy, jednak dwuosobowej załodze samolotu lieutenanta Stanleya “Swede” Vejtasa, która poprzedniego dnia trafiła 1000-funtową bombą lotniskowiec „Shōhō”, udało się nie tylko przetrwać japoński atak i powrócić na powrócić na swój okręt, ale też zestrzelić jeden z trzech atakujących ich samolot myśliwców Zero^[32].

Bitwa pod Midway

Pierwsze starcie Dauntlessów podczas największej bitwy powietrzno-morskiej 1942 roku miało miejsce 4 czerwca o godzinie 7:53 rano, gdy dowodzona przez mjr. Loftona Hendersona eskadra VMSB-241 z Midway – pozbawiona własnej eskorty myśliwskiej, bezskutecznie zaatakowała japoński lotniskowiec „Hiryū”^{[44][uwaga 7]}. Z 16 maszyn biorących udział w ataku sześć amerykańskich samolotów zostało zestrzelonych, zaś dwa kolejne zostały uszkodzone na tyle poważnie, że nie zdołały powrócić na Midway^[45]. O godzinie 10:20 Dauntlessy eskadr VS-6 i VB-6 lotniskowca USS „Enterprise” (CV-6) odnalazły japoński zespół Kidō Butai z czterema wielkimi lotniskowcami admirała Chūichi Nagumo^[46]. Niemal w tym samym czasie, z przeciwnego kierunku, nadleciało 17 Dauntlessów eskadry VB-3 lotniskowca USS „Yorktown” (CV-5), prowadzonych przez Lt. Cmdr Maxwella Lesliego^[47]. W ciągu trwającego łącznie pięć minut ataku, zniszczone zostały kolejno lotniskowce „Kaga”, „Sōryū” i „Akagi”, udało się natomiast uniknąć ataku czwartemu japońskiemu okrętowi lotniczemu – „Hiryū”^[48][49][50]. Już jednak kilka godzin później SBD z połączonych eskadr VB-6, VS-6 i VB-3 skutecznie zaatakowały i zniszczyły ostatni japoński lotniskowiec^[51].

SBD na wyspach Salomona

Po zakończonej zdecydowanym amerykańskim zwycięstwem bitwie o Midway, samoloty SBD Dauntless wciąż pozostawały podstawową morską siła uderzeniową Stanów Zjednoczonych na Pacyfiku^[32]. W początkowym etapie operacji wokół Guadalcanal udział wzięły eskadry SBD lotniskowców USS „Enterprise”, „Saratoga” (CV-3) i „Wasp” (CV-7)^[52]. Dauntlessy wzięły udział już w pierwszej operacji – rajdzie eskadr VS-71 i VS-72 z „Waspa” na japońską bazę w Tulagi, pozostawiając w niej 18 płonących jednostek pływających^[52]. W tym czasie SBD z „Saratogi” zniszczyły dużą liczbę celów wokół lotniska, które, po zdobyciu go przez Marines, pod nazwą Henderson Field służyło jako podstawa działań amerykańskiego lotnictwa na Guadalcanalu i baza dla zgrupowanej tu floty powietrznej, noszącej nazwę „Cactus Air Force” (kaktusowe siły powietrzne)^{[52][uwaga 8]}. Pierwszą dyslokowaną tu na stałe jednostką SBD była przeniesiona z Hawajów VMSB-232 Marines, która na lotnisku nazwanym imieniem Loftona Hendersona – dowódcy VMSB-241 pod Midway – zapoczątkowała działalność „Cactus Squadron” (kaktusowej eskadry)^[52]. Dauntlessy Marines wspierały z tego lotniska działania sił lądowych swojej formacji oraz zwalczały japońskie próby dostaw zaopatrzenia drogą morską dla wojsk japońskich na Guadalcanal^[52].

Lotniskowiec „Ryūjō” zatopiony przez SBD w bitwie u wschodnich Wysp Salomona.

19 czerwca 1944 roku SBD-5 z VB-10 podczas startu z lotniskowca USS „Enterprise” w trakcie bitwy na Morzu Filipińskim

24 i 25 sierpnia 1942 roku Dauntlessy z „Enterprise” i „Saratogi” rozstrzygnęły rezultat bitwy u wschodnich Wysp Salomona, gdzie zatopiły m.in. lotniskowiec „Ryūjō”, zaś w październiku 1942 roku wzięły udział w bitwie koło wysp Santa Cruz^[32]. Gdy samoloty adm. Nagumo leciały w kierunku oddalonego o 185 mil „Horneta”, japoński zespół czterech lotniskowców odnalazły kolejno dwie pary z wysłanych na rozpoznanie grup SBD lotniskowca „Enterprise”. Druga z nich, pozbawiona jakiegokolwiek wsparcia, zaatakowała japoński lotniskowiec „Zuihō”, trafiając dwoma bombami, ciężko go uszkodziła i wyłączyła z walki, zmieniając nieco na korzyść Amerykanów niekorzystny stosunek sił zbliżającego się starcia lotniskowców^[53]. Wkrótce potem w powietrzu znajdowały się trzy grupy uderzeniowe – po jednej grupie „Horneta” i „Enterprise”, oraz jedna duża grupa japońska, które lecąc w przeciwnych kierunkach minęły się w powietrzu^[53]. W wielkiej bitwie lotniskowców zatopiony został wprawdzie USS „Hornet”, a po wymanewrowaniu w sumie dziewięciu torped uszkodzonym dwoma bombami został „Enterprise”, lecz Dauntlessy admirała Thomasa Kinkaida z eskadry VB-8 lotniskowca „Hornet” uzyskały trzy trafienia, rozrywając pokład startowy „Shōkaku”^[54]. 8 listopada 1942 roku pięć eskadr SBD z USS „Enterprise” oraz Cactus Air Force wykonało rajd na silny zespół okrętów admirała Shōji Nishimury. Bombowce nurkujące eskadr VS-6 i VB-6 oraz startujące z lądu eskadry VB-10 i VMSB-132 zatopiły ciężki krążownik „Kinugasa”^[53]. Uszkodzony został także inny ciężki krążownik – „Maya”, który został staranowany przez Dauntlessa z eskadry VB-10. Pewnych uszkodzeń od bomb doznały także krążowniki „Chōkai” oraz „Tenryū”^[53]. Jeszcze tego samego dnia samoloty z Henderson Field – w tym SBD – wykonały kolejny rajd, przy opozycji japońskich myśliwców zatapiając siedem japońskich frachtowców i poważnie uszkadzając ósmy^[53].

Po kolejnym już uszkodzeniu „Saratogi” oraz zatopieniu „Waspa” i „Horneta”, jedynym amerykańskim lotniskowcem na Pacyfiku pozostawał uszkodzony pod Santa Cruz „Enterprise”. Dauntlessy grupy lotniczej tego ostatniego nie zaprzestały jednak działalności w obronie Guadalcanalu. Podczas drugiej części bitwy pod Guadalcanalem Dauntlessy tego ostatniego, startujące z Henderson Field, zniszczyły cztery ocalałe w bitwie japońskie transportowce, które wyładowywały wówczas na brzeg żołnierzy i ich zaopatrzenie, mogące poważnie zagrozić broniącej się tam 1. Dywizji Marines^[55].

Pozostała służba wojenna

W następnym roku SBD wzięły udział w amerykańskich atakach lotniczych na wyspę Wake, zaś w lutym 1944 roku w operacji Hailstone – uderzeniu na główną wysuniętą bazę japońskiej floty japońskiej floty na Pacyfiku w Truk^[32]. W 1944 roku w znacznym stopniu już jednak wycofywano Dauntlessy ze służby na pokładach lotniskowców, zastępując je Curtiss SB2C Helldiver^[32]. Ostatnią wielką operacją amerykańskich lotniskowców, w której wzięły udział SBD, była bitwa na Morzu Filipińskim, podczas której 55 Dauntlessów, stacjonujących na lotniskowcach USS „Enterprise” (CV-6) i nowym USS „Lexington” (CV-16), wchodzących w skład Task Group 58.3, uzyskało – według twierdzeń pilotów – kilka trafień m.in. na lotniskowcu „Hiyō”^[32][56]. Miesiąc później SBD wspierały wojska lądowe wyzwalające Guam, co ostatecznie zakończyło bojowe operacje pokładowe samolotu Douglasa^[32].

Dauntless z lotniskowca USS „Ranger” (CV-4) w trakcie patrolu przeciw podwodnego podczas operacji Torch.

Mniej więcej w tym samym czasie Douglas wyprodukował w liczbie 450 sztuk najnowszą odmianę tego samolotu – SBD-6, która mimo że najsilniejsza z wszystkich dotychczasowych i najbardziej zaawansowana, nigdy nie opuściła kontynentalnego terytorium USA^[32]. SBD-5 jednak nadal prowadziły operacje bojowe, operując z lotnisk lądowych, w tym w Luzon na Filipinach^[32]. Należąca do sił powietrznych US Army wersja A-24 wzięła udział w walkach w Holenderskich Indiach Wschodnich, na Nowej Gwinei oraz w walkach o wyspy Gilberta^[4]. SBD wchodzące zaś w skład słynnej z heroicznych ataków pod Midway trzy lata wcześniej eskadry VMSB-241, aż do kapitulacji Japonii prowadziły działania wspierające żołnierzy amerykańskich wojsk lądowych^[32].

Samoloty wersji A-24A i A-24B należące do sił powietrznych wojsk lądowych Stanów Zjednoczonych prowadziły początkowo działalność szkoleniową w Australii, 1 kwietnia 1942 roku pierwsze Dauntlessy Armii zostały jednak skierowane do Port Moresby w Nowej Gwinei, gdzie zaangażowane w walki z – młodymi, niedoświadczonymi lotnikami – poniosły ciężkie straty^[57]. W efekcie Banshee zostały w większości wycofane z działań operacyjnych i skierowane do zadań szkoleniowych na terytorium Stanów Zjednoczonych. Pozostałe walczyły jednak na Aleutach i na atolu Makin^[57].