Ulica Panieńska w Warszawie
Praga-Północ
Ilustracja
Ulica Panieńska przy skrzyżowaniu z ul. ks. I. Kłopotowskiego, widok w kierunku północnym
Państwo

 Polska

Województwo

 mazowieckie

Miejscowość

Warszawa

Przebieg
ul. Olszowa
ul. Blaszana
ul. J. Jasińskiego
ul. ks. I. Kłopotowskiego
ul. S. Okrzei
Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy, w centrum znajduje się punkt z opisem „Ulica Panieńska w Warszawie”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Ulica Panieńska w Warszawie”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Ulica Panieńska w Warszawie”
Ziemia52°15′00,0″N 21°01′41,0″E/52,250000 21,028056

Ulica Panieńska – ulica w dzielnicy Praga-Północ w Warszawie.

Historia

Nazwa ulicy pojawiła się po raz pierwszy w 1792[1]. Pochodzi od istniejącego w latach 1666–1808 w tej części Pragi drewnianego klasztoru sióstr bernardynek[2].

W 1868 w piętrowym budynku między ulicami Panieńską i Zygmuntowską, na terenie zajmowanym wcześniej przez lazaret wojskowy, utworzono Szpital Najświętszej Marii Panny na Pradze (obecny Szpital Praski)[3]. Po rozbudowie w kolejnych latach, kompleks szpitala zajmuje obecnie teren między ulicami: Olszową, Sierakowskiego, Jasińskiego i Panieńską[4].

W latach 1921–1934 w narożnej kamienicy z adresem Szeroka 5 (obecnie ks. I. Kłopotowskiego) miało siedzibę IV Miejskie Gimnazjum Męskie im. gen. Jakuba Jasińskiego (przeniesione w 1934 na ul. Skaryszewską 8)[5].

Między wrześniem 1944 roku a styczniem 1945 roku zabudowa ulicy została częściowo zniszczona w wyniku niemieckiego ostrzału artyleryjskiego z lewego brzegu Wisły[6].

W latach 1964–1969 pomiędzy ulicami: Okrzei, Panieńską i Wybrzeżem Szczecińskim zbudowano osiedle Panieńska zaprojektowane przez Teresę Tyszyńską i Gabriela Rekwirowicza[7]. Osiedle składa się z pięciu 12-kondygnacyjnych budynków oraz trzech „plombowych” z lokalami usługowymi na parterze[7].

W latach 1997–1999 na rogu ulic Okrzei i Panieńskiej (pod adresem Okrzei 1a) wzniesiono neomodernistyczny budynek biurowy Dominanta Praska[8].

Na rogu Panieńskiej i Jasińskiego, przy murze Szpitala Praskiego, znajduje się zachowany niemiecki schron obserwacyjno-wartowniczy z okresu II wojny światowej[9].

Przypisy

  1. ↑ Kwiryna Handke: Słownik nazewnictwa Warszawy. Warszawa: Slawistyczny Ośrodek Wydawniczy, 1998, s. 158. ISBN 83-86619-97X.
  2. ↑ Marek Solarczyk: Wpływ instytucji Kościoła Katolickiego na dzieje prawobrzeżnej Warszawy do 1945 r. [w:] Świątynie prawego brzegu. Kościół katolicki w dziejach prawobrzeżnej Warszawy. Warszawa: Muzeum Warszawskiej Pragi i Wydawnictwo Duszpasterstwa Rolników, 2009, s. 17, 21. ISBN 978-83-7401-236-2.
  3. ↑ Zofia Podgórska-Klawe: Szpitale warszawskie 1388–1945. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1975, s. 198.
  4. ↑ Michał Pilich: Warszawska Praga. Warszawa: Fundacja „Centrum Europy”, 2005, s. 34. ISBN 83-923305-7-9.
  5. ↑ Ryszard Mączewski: Warszawa między wojnami. Łodź: Księży Młyn, 2009, s. 125. ISBN 978-83-61253-51-8.
  6. ↑ Dorota Wilkiewicz: Ulice i uliczki naszej Pragi. Warszawa: Towarzystwo Przyjaciół Pragi, 1999, s. 77. ISBN 83-906889-2-1.
  7. 1 2 Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 611. ISBN 83-01-08836-2.
  8. ↑ Jarosława Zieliński: Złota 44 i inne warszawskie niebotyki. Warszawa: EKBIN, 2015, s. 181. ISBN 978-83-940941-0-2.
  9. ↑ Jacek Olecki: Wojenne tajemnice Warszawy i Mazowsza. Część I. Warszawa: Agencja Wydawnicza CB, 2006, s. 82. ISBN 83-7339-036-7.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.