Panieńska
Osiedle Warszawy
Ilustracja
Widok na osiedle od strony Wisły
Państwo

 Polska

Województwo

 mazowieckie

Miasto

Warszawa

Powierzchnia

0,032 km²

Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy, w centrum znajduje się punkt z opisem „Panieńska”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Panieńska”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Panieńska”
Ziemia52°14′59″N 21°01′37″E/52,249722 21,026944

Panieńska – osiedle w dzielnicy Praga-Północ w Warszawie[1].

Położenie i charakterystyka

Osiedle Panieńska znajduje się na warszawskiej Pradze-Północ, na obszarze Miejskiego Systemu Informacji Stara Praga[2][3]. Zostało wybudowane w latach 1964–1967 według projektu Gabriela Rekwirowicza i Teresy Tyszyńskiej[4][5]. Jest położone między ulicami: Wybrzeże Szczecińskie, Olszową, Panieńską i Stefana Okrzei[6]. Przez jego obszar przebiegają także ulice: Blaszana i ks. Ignacego Kłopotowskiego[2]. Znajduje się w bliskim sąsiedztwie Wisły oraz mostu Śląsko-Dąbrowskiego[6].

Osiedle składa się z pięciu bloków wielorodzinnych wybudowanych w technologii monolitycznej o 12 kondygnacjach oraz trzech mniejszych, z lokalami usługowymi na parterze, mających charakter plomby[7]. W budynkach zaprojektowano 739 mieszkań dla ok. 2 tys. mieszkańców[7]. Dominują małe mieszkania M-2 i M-3[7]. Powierzchnia osiedla wynosi 3,2 hektara[7]. Zabudowę osiedla uzupełnia, istniejący tu wcześniej budynek dawnej Komory Wodnej, nazywany także Domem pod Kolumnami[6], wpisany w 1965 roku do rejestru zabytków[8].

Osiedle posadowione nad brzegiem rzeki miało stanowić wizytówkę i dominantę nowej zabudowy Pragi[6][7]. Z wysokich budynków rozciąga się widok na Zamek Królewski, Stare Miasto i Mariensztat[6]. „Encyklopedia Warszawy” (1994) nazywa osiedle „malowniczym akcentem panoramy Pragi”[7], „Atlas architektury Warszawy” (1977) wskazuje, że jest „jednym z najlepiej wkomponowanych w panoramę miasta”[4], a według Lecha Chmielewskiego, autora „Przewodnika warszawskiego...” (1987): „ładnie prezentuje się zarówno w dzień, jak i wieczorem” i jest „niebrzydkie”[6].

Przypisy

  1. ↑ Rada miasta stołecznego Warszawy, Uchwała nr XXV/697/2020 Rady miasta stołecznego Warszawy z dnia 16 stycznia 2020 r. w sprawie zasad i warunków sytuowania obiektów małej architektury, tablic reklamowych i urządzeń reklamowych oraz ogrodzeń, „Dziennik Urzędowy Województwa Mazowieckiego”, 16 stycznia 2020, s. 48.
  2. 1 2 Główny Urząd Geodezji i Kartografii: Geoportal krajowy. geoportal.gov.pl. [dostęp 2022-07-24].
  3. ↑ Rada Gminy Warszawa-Centrum, Uchwała Nr 389/XXXVI/96 Rady Gminy-Warszawa Centrum z dnia 19 września 1996 r. [online]
  4. 1 2 Juliusz A. Chrościcki, Andrzej Rottermund: Atlas architektury Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Arkady, 1977, s. 175. OCLC 831027217.
  5. ↑ Barbara Orlańska, Andrzej Dobrucki, Wacław Orzeszkowski, Jan Kazimierz Zieliński: Warszawskie osiedla ZOR. Warszawa: Wydawnictwo Arkady, 1968, s. 154.
  6. 1 2 3 4 5 6 Lech Chmielewski: Przewodnik warszawski. Gawęda o nowej Warszawie. Warszawa: Agencja Omnipress i Państwowe Przedsiębiorstwo Wydawnicze „Rzeczpospolita”, 1987, s. 144–145. ISBN 83-85028-56-0.
  7. 1 2 3 4 5 6 Barbara Petrozolin-Skowrońska (red.), Encyklopedia Warszawy, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 611, ISBN 83-01-08836-2.
  8. ↑ Wykaz zabytków nieruchomych wpisanych do rejestru zabytków (księga A) – stan na 31 marca 2022 roku – woj. mazowieckie (Warszawa) – plik PDF, Narodowy Instytut Dziedzictwa, s. 15.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.