UK Championship – rankingowy turniej snookerowy rozgrywany. Jest jednym z najbardziej prestiżowych turniejów rankingowych zaliczany do cyklu tzw. „Potrójnej Korony” (Mistrzostwa Świata, UK Championship, Masters)[1][2].

Historia

Początki turnieju sięgają 1977 roku, ale na początku wyłączenie obywatele Wielkiej Brytanii mogli w nim uczestniczyć[3]. Zmieniło się to w 1984, kiedy to turniej został otwarty dla wszystkich profesjonalnych graczy i nadano mu status turnieju rankingowego[3][1]. Był to wówczas turniej z największą liczbą punktów rankingowych turze poza samymi mistrzostwami[3]. Pierwszym graczem spoza Europy, który zwyciężył w turnieju stał się Ding Junhui, który w 2005 roku pokonał w finale Steve'a Davisa[3].

Od 1993 zredukowano liczbę frejmów potrzebnych do wygrania meczu – w finale rozgrywa się ich 19 (do 10 wygranych). Natomiast od 2011 dodatkowo zmniejszono liczbę frejmów potrzebnych do wygrania meczów we wszystkich rundach aż do ćwierćfinałów włącznie – obecnie gra się ich maksymalnie 11 (czyli do 6 wygranych). W sezonie 2007/2008 zawody przeniesiono z macierzystego Yorku do hali Telford International Centre, jednak w sezonie 2011/2012 rozgrywki powróciły do Yorku.

Do sezonu 2012/13 w fazie telewizyjnej brała udział najlepsza 16-tka rankingu oficjalnego oraz szesnastu zawodników, którzy z powodzeniem przebrnęli przez kwalifikacje. W sezonie 2013/14 uległ zmianie system rozgrywania UK Championship. W turnieju głównym oglądamy 128 zawodników – zawodowców i amatorów. Potencjalny zwycięzca musi zatem stawić czoła siedmiu rywalom. Obecnie aż do fazy półfinałowej mecze rozgrywane są do sześciu wygranych frejmów. W finale do odniesienia triumfu należy zapisać na swoim koncie dziesięć frejmów.

W całej historii turnieju, w zawodach zdobyto 11 breaków maksymalnych, a także 2 w kwalifikacjach do tego turnieju. W sezonie 2013/2014 podczas półfinałowego spotkania, Mark Selby wbił historycznego, setnego, oficjalnego maksa w historii profesjonalnych turniejów.

Najczęściej w turnieju zwyciężał Ronnie O’Sullivan (8-krotnie).

Nagrody pieniężne

Nagrodą za pierwsze miejsce jest £250 000 (około 1 250 000 zł), za drugie miejsce £100 000 (około 500 000 zł). Za maksymalnego breaka – £40 000 (około 200 000 zł), a za najwyższego breaka w turnieju – £15 000 (około 75 000 zł).

Triumfatorzy

Rok Zwycięzca Przeciwnik Wynik Sezon
nierankingowe
1977 Irlandia Patsy Fagan Walia Doug Mountjoy 12 – 9 1977/78
1978 Walia Doug Mountjoy Irlandia Północna Dennis Taylor 15 – 9 1978/79
1979 Anglia John Virgo Walia Terry Griffiths 14 – 13 1979/80
1980 Anglia Steve Davis Irlandia Północna Alex Higgins 16 – 6 1980/81
1981 Anglia Steve Davis Walia Terry Griffiths 16 – 3 1981/82
1982 Walia Terry Griffiths Irlandia Północna Alex Higgins 16 – 15 1982/83
1983 Irlandia Północna Alex Higgins Anglia Steve Davis 16 – 15 1983/84
rankingowe
1984 Anglia Steve Davis Irlandia Północna Alex Higgins 16 – 8 1984/85
1985 Anglia Steve Davis Anglia Willie Thorne 16 – 14 1985/86
1986 Anglia Steve Davis Anglia Neal Foulds 16 – 7 1986/87
1987 Anglia Steve Davis Anglia Jimmy White 16 – 14 1987/88
1988 Walia Doug Mountjoy Szkocja Stephen Hendry 16 – 12 1988/89
1989 Szkocja Stephen Hendry Anglia Steve Davis 16 – 12 1989/90
1990 Szkocja Stephen Hendry Anglia Steve Davis 16 – 15 1990/91
1991 Anglia John Parrott Anglia Jimmy White 16 – 13 1991/92
1992 Anglia Jimmy White Anglia John Parrott 16 – 9 1992/93
1993 Anglia Ronnie O’Sullivan Szkocja Stephen Hendry 10 – 6 1993/94
1994 Szkocja Stephen Hendry Irlandia Ken Doherty 10 – 5 1994/95
1995 Szkocja Stephen Hendry Anglia Peter Ebdon 10 – 3 1995/96
1996 Szkocja Stephen Hendry Szkocja John Higgins 10 – 9 1996/97
1997 Anglia Ronnie O’Sullivan Szkocja Stephen Hendry 10 – 6 1997/98
1998 Szkocja John Higgins Walia Matthew Stevens 10 – 6 1998/99
1999 Walia Mark J. Williams Walia Matthew Stevens 10 – 8 1999/00
2000 Szkocja John Higgins Walia Mark J. Williams 10 – 4 2000/01
2001 Anglia Ronnie O’Sullivan Irlandia Ken Doherty 10 – 1 2001/02
2002 Walia Mark J. Williams Irlandia Ken Doherty 10 – 9 2002/03
2003 Walia Matthew Stevens Szkocja Stephen Hendry 10 – 8 2003/04
2004 Szkocja Stephen Maguire Anglia David Gray 10 – 1 2004/05
2005 Ding Junhui Anglia Steve Davis 10 – 6 2005/06
2006 Anglia Peter Ebdon Szkocja Stephen Hendry 10 – 6 2006/07
2007 Anglia Ronnie O’Sullivan Szkocja Stephen Maguire 10 – 2 2007/08
2008 Anglia Shaun Murphy Hongkong Marco Fu 10 – 9 2008/09
2009 Ding Junhui Szkocja John Higgins 10 – 8 2009/10
2010 Szkocja John Higgins Walia Mark J. Williams 10 – 9 2010/11
2011 Anglia Judd Trump Irlandia Północna Mark Allen 10 – 8 2011/12
2012 Anglia Mark Selby Anglia Shaun Murphy 10 – 6 2012/13
2013 Australia Neil Robertson Anglia Mark Selby 10 – 7 2013/14
2014 Anglia Ronnie O’Sullivan Anglia Judd Trump 10 – 9 2014/15
2015 Australia Neil Robertson Liang Wenbo 10 – 5 2015/16
2016 Anglia Mark Selby Anglia Ronnie O’Sullivan 10 – 7 2016/17
2017 Anglia Ronnie O’Sullivan Anglia Shaun Murphy 10 – 5 2017/18
2018 Anglia Ronnie O’Sullivan Irlandia Północna Mark Allen 10 – 6 2018/19
2019 Ding Junhui Szkocja Stephen Maguire 10 – 6 2019/20
2020 Australia Neil Robertson Anglia Judd Trump 10 – 9 2020/21
2021 Zhao Xintong Belgia Luca Brecel 10 – 5 2021/22
2022 Irlandia Północna Mark Allen Ding Junhui 10 – 7 2022/23
2023 Anglia Ronnie O’Sullivan Ding Junhui 10 – 7 2023/24

Przypisy

  1. 1 2 UK Championship - Turnieje snookerowe [online], 147.pl, 7 października 2011 [dostęp 2022-11-02] [zarchiwizowane z adresu 2011-10-07] (pol.).
  2. ↑ World Snooker Association: UK Championship History. [dostęp 2009-01-11]. (ang.).
  3. 1 2 3 4 Chris Turner, UK Championship [online], Snooker Archive, 16 lutego 2012 [dostęp 2022-11-02] [zarchiwizowane z adresu 2012-02-16].

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.