 | |
| Typ | |
|---|---|
| Historia | |
| Stocznia | |
| Położenie stępki |
8 grudnia 1942 |
| Wodowanie |
14 sierpnia 1943 |
.svg.png.webp){kind=small} Kriegsmarine
| |
| Wejście do służby |
6 października 1943 |
| Los okrętu |
zatopiony w 1945 roku |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Długość |
67,1 metra |
| Szerokość |
6,2 metra |
| Zanurzenie |
4,74 metra |
| Zanurzenie testowe |
100 metrów |
| Zanurzenie maksymalne |
250 metrów |
| Napęd | |
| 2 silniki Diesla (2800 KM) 2 silniki elektryczne (750 KM) | |
| Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Zasięg |
6500 mil @ 12 węzłów (pow.) |
| Uzbrojenie | |
| 5 wyrzutni torped (zapas 14) lub 39 min TMB lub 26 min TMA, działo 88 mm działko 20 mm | |
| Załoga |
44 |
U-480 – niemiecki okręt podwodny typu VIIC z okresu II wojny światowej. U-Boot wszedł do służby w 1943 roku, odbył trzy patrole bojowe. Podczas drugiego z nich zatopił dwa okręty o łącznej wyporności 1775 t i dwa statki o łącznej pojemności 12 846 BRT. Jedynym dowódcą był Oblt. Hans-Joachim Förster.
Budowa i konstrukcja
Jednostki typu VII były podstawowymi niemieckimi okrętami podwodnymi używanymi podczas II wojny światowej. Zbudowano około 700 takich okrętów, wśród nich najliczniej reprezentowany był ulepszony podtyp VII C (568 jednostek). Część z nich (w tym U-480) wyposażona była w chrapy, umożliwiające poruszanie się pod wodą z wykorzystaniem silników wysokoprężnych.
Zamówienie na budowę U-480 złożono w stoczni Deutsche Werke w Kilonii 10 kwietnia 1941 roku (numer stoczniowy 311). Położenie stępki miało miejsce 8 grudnia 1942 roku, zaś wodowanie – 14 sierpnia 1943 roku[1]. U-480 był jednym z niewielu U-Bootów pokrytych gumową powłoką Alberich częściowo rozpraszającą wiązkę sonaru aktywnego. W związku z tym wykorzystano go do testów porównawczych z U-247 i U-999 prowadzonych na wodach norweskich pod koniec maja 1944 roku[2].
Historia operacyjna
6 października 1943 okręt został włączony do 5. Flotylli U-Bootów w Kilonii celem przeprowadzenia standardowego szkolenia na Bałtyku. Od czerwca 1944 roku służył w 9. (Brest), a od połowy października 1944 rok w 11. Flotylli (Bergen) jako jednostka bojowa.
Na początku czerwca 1944 roku U-Boot opuścił Norwegię, by wraz z innymi jednostkami[uwaga 1] wzmocnić siły Kriegsmarine skierowane przeciwko alianckiemu lądowaniu w Europie (operacja Overlord). 13 czerwca załoga U-480 zestrzeliła łódź latającą Canso z kanadyjskiego 162. Dywizjonu[uwaga 2][3]. Po odwołaniu rozkazu udania się do Zatoki Sekwańskiej, 7 lipca okręt zawinął do Brestu.
Kolejny patrol bojowy U-480 rozpoczął się w Breście 3 sierpnia 1944 i miał na celu zwalczanie nieprzyjacielskiej żeglugi w kanale La Manche. W przeciągu kilku dni ofiarami U-Boota padły: korweta typu Flower HMCS „Alberni” (925 t) zatopiona z 59 członkami załogi, trałowiec typu Algerine HMS „Loyalty” (850 t) oraz dwa brytyjskie frachtowce: „Fort Yale” (7.134 BRT; uszkodzony uprzednio na minie) i „Orminster” (5.712 BRT) – maruder z konwoju FTM-74[uwaga 3]. Ponad dwumiesięczny patrol został zakończony 4 października w Trondheim (Norwegia).
18 października 1944 roku w uznaniu osiągnięć Förster został odznaczony Krzyżem Rycerskim.
U-480 zaginął wraz z całą, 48-osobową załogą podczas kolejnego rejsu bojowego na wodach kanału La Manche, rozpoczętego na początku stycznia 1945 roku w Trondheim. W 1992 roku na południe od wyspy Wight na głębokości 58 m odnaleziono wrak U-Boota; cztery lata później archeolog podwodny Innes McCartney m.in. dzięki stwierdzeniu obecności powłoki Alberich zidentyfikował wrak jako U-480. Okręt zatonął pomiędzy 29 stycznia a (przypuszczalnie) 20 lutego 1945 roku na podwodnym polu minowym Brazier D2. Wcześniej zatopienie okrętu przypisywano fregatom HMS „Duckworth” i „Rowley”, które 24 lutego 1945 roku koło wysp Scilly za pomocą bomb głębinowych atakowały nierozpoznanego U-Boota. Współcześnie uważa się, że zatopiły one wówczas U-1208[4].
Uwagi
- ↑ Z jedenastu okrętów (U-243, U-247, U-480, U-671, U-673, U-678, U-719, U-767, U-971, U-998, U-1191) do francuskich portów zdołały dotrzeć tylko cztery: U-247, U-480, U-671, U-673 (Blair 2007 ↓, s. 616-618).
- ↑ Dwa dni wcześniej samolot ten zatopił U-980. Przymusowe wodowanie przeżyło pięciu z ośmiu członków załogi, ale czterech z nich zmarło z wyczerpania na tratwie ratunkowej. Jedynego ocalałego lotnika uratował po dziesięciu dniach norweski statek wielorybniczy (Blair 2007 ↓, s. 617-618).
- ↑ Był to jeden z najbardziej skutecznych patroli tej fazy wojny, odbyty na niebezpiecznych, kontrolowanych przez przeciwnika wodach. Trudno ocenić, na ile powodzenie akcji wynikało z „osłony zapewnianej przez Alberich” – jak zapisał w dzienniku okrętowym Förster (Tarrant 2001 ↓, s. 102).
Przypisy
- ↑ U-480 ↓.
- ↑ Miller 2000 ↓, s. 111.
- ↑ Blair 2007 ↓, s. 617-618.
- ↑ McCartney 2003 ↓, s. 100.
Bibliografia
- Clay Blair: Hitlera wojna U-Bootów. [T. 2], Ścigani : 1942-1945. Warszawa: Wydawnictwo Magnum, 2007. ISBN 978-83-89656-28-5.
- Innes McCartney: Lost Patrols: Submarine Wrecks of the English Channel. Penzance: Periscope Publising Ltd., 2003. ISBN 978-1-904381-04-4.
- David Miller: U-boats: History, Development and Equipment, 1914-1945. London: Conway Maritime Press Ltd, 2000. ISBN 0-85177-790-2.
- V. E. Tarrant: Ostatni rok Kriegsmarine : maj 1944 - maj 1945. Warszawa: Wyd. Oskar, 2001. ISBN 978-83-85239-56-7.
- U-480. www.uboat.net. [dostęp 2013-11-24]. (ang.).
Linki zewnętrzne
- Wreck Tour: 138 The U480. www.divernet.com. [dostęp 2013-11-24]. (ang.).