Tytania
Ilustracja
Zdjęcie Tytanii wykonane przez sondę Voyager 2
Planeta

Uran

Odkrywca

William Herschel

Data odkrycia

11 stycznia 1787

Charakterystyka orbity
Półoś wielka

436 300 km[1]

Mimośród

0,0011[1]

Okres obiegu

8,706 d[1]

Nachylenie do płaszczyzny równika planety

0,079°[1]

Długość węzła wstępującego

99,771°[1]

Argument perycentrum

284,400°[1]

Anomalia średnia

24,614°[1]

Własności fizyczne
Średnica równikowa

1578 km

Powierzchnia

7,82 ×106 km²

Objętość

2,06 ×109 km³

Masa

(3,53 ± 0,09) ×1021 kg

Średnia gęstość

1,72 g/cm³

Przyspieszenie grawitacyjne na powierzchni

0,378 m/s²

Prędkość ucieczki

0,77 km/s

Okres obrotu wokół własnej osi

synchroniczny

Albedo

0,27

Jasność obserwowana
(z Ziemi)

13,9[2]m

Temperatura powierzchni

60 K

Tytania (Uran III ) – największy księżyc Urana. Została odkryta przez Williama Herschela wraz z innym księżycem Oberonem[3][4], który później doniósł o jeszcze 4 innych satelitach, ale okazały się one pozornymi[5].

Tytania, Ziemia i Księżyc w tej samej skali

Nazwa

Nazwy Tytanii i pozostałych czterech wówczas znanych księżyców Urana zostały zaproponowane przez syna odkrywcy, Johna Herschela, w 1852, na prośbę Williama Lassella, który rok wcześniej odkrył księżyce Ariel i Umbriel[6]. Lassell przyjął wcześniej (1848) schemat nazewnictwa Herschela dla księżyców Saturna, gdy odkrył ósmy jego księżyc, Hyperion.

Wszystkie księzyce Urana otrzymały nazwy po postaciach z utworów Shakespeare’a lub Alexandra Pope’a. Tytania została nazwana po królowej elfów Tytanii, z komedii Sen nocy letniej.

Charakterystyka

Jedyne zbliżenia powierzchni Tytanii pochodzą z materiału fotograficznego zebranego przez amerykańską sondę Voyager 2 w styczniu 1986. Obejmują one tylko południową półkulę księżyca, która wtedy była skierowana w stronę Słońca.

Dokładny skład i budowa powierzchni Tytanii pozostają nieznane. Zebrane dane sugerują, że Tytania składa się z lodu wodnego (50%), krzemianów (30%), związków organicznych – pochodnych metanu (20%). Podobnie jak większość innych dużych księżyców planet-olbrzymów, Tytania zalicza się do księżyców lodowych. Charakterystyczną cechą powierzchni jest kanion, porównywalny rozmiarami z marsjańskim Valles Marineris, czy Ithaca Chasma na księżycu Saturna, Tetydzie.

8 września 2001 Tytania zakryła słabą gwiazdę, co było okazją do określenia jej średnicy i sprawdzenia obecności atmosfery. Zebrane dane pokazały, że Tytanii najpewniej brak atmosfery (ciśnienie przy powierzchni: około 0,03 mikrobara). Jeśli istnieje, jest cieńsza niż na Trytonie czy Plutonie.

Zobacz też

Przypisy

  1. 1 2 3 4 5 6 7 Planetary Satellite Mean Orbital Parameters. Jet Propulsion Laboratory, 2011-12-14. [dostęp 2012-10-09]. (ang.).
  2. ↑ Bill Newton, Philip Teece: The guide to amateur astronomy. Cambridge University Press, 1995, s. 109. ISBN 978-0-521-44492-7.
  3. ↑ W. Herschel. An Account of the Discovery of Two Satellites Revolving Round the Georgian Planet. „Philosophical Transactions of the Royal Society of London”. 77, s. 125–129, 1787. (ang.).
  4. ↑ W. Herschel. On the Georgian Planet and Its Satellites. „Philosophical Transactions of the Royal Society of London”. 78, s. 364–378, 1788. (ang.).
  5. ↑ W. Herschel. On the Discovery of Four Additional Satellites of the Georgium Sidus; The Retrograde Motion of Its Old Satellites Announced; And the Cause of Their Disappearance at Certain Distances from the Planet Explained. „Philosophical Transactions of the Royal Society of London”. 88, s. 47–79, 1798. (ang.).
  6. ↑ W. Lassell. Beobachtungen der Uranus-Satelliten. „Astronomische Nachrichten”. 34, s. 325, 1852. Bibcode: 1852AN.....34..325. (ang.).

Linki zewnętrzne

  • Titania. [w:] Solar System Exploration [on-line]. NASA. [dostęp 2018-12-25]. (ang.).
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.