Oberon
Ilustracja
Zdjęcie wykonane przez sondę Voyager 2
Planeta

Uran

Odkrywca

William Herschel

Data odkrycia

11 stycznia 1787

Charakterystyka orbity
Półoś wielka

583 500 km[1]

Mimośród

0,0014[1]

Okres obiegu

13,46 d[1]

Nachylenie do płaszczyzny równika planety

0,068°[1]

Długość węzła wstępującego

279,771°[1]

Argument perycentrum

104,400°[1]

Anomalia średnia

283,088°[1]

Własności fizyczne
Średnica równikowa

1522 km

Powierzchnia

7,29 × 106 km²

Objętość

1,85 × 109 km³

Masa

(3,01 ± 0,07) × 1021 kg

Średnia gęstość

1,63 g/cm³

Przyspieszenie grawitacyjne na powierzchni

0,346 m/s²

Prędkość ucieczki

0,73 km/s

Okres obrotu wokół własnej osi

synchroniczny

Albedo

0,23

Jasność obserwowana
(z Ziemi)

14,1[2]m

Temperatura powierzchni

61 K

Oberon (Uran IV) – drugi co do wielkości, najbardziej zewnętrzny satelita spośród pięciu głównych księżyców Urana. Został odkryty 11 stycznia 1787 przez Williama Herschela.

Oberon, Ziemia i Księżyc w tej samej skali

Nazwa

Nazwy tego oraz pozostałych czterech największych satelitów Urana zostały zaproponowane przez syna Herschela w 1852 roku jako życzenie Williama Lassella, który rok wcześniej odkrył Ariela oraz Umbriela.

Wszystkie księżyce Urana nazwane są imionami postaci z dzieł Williama Szekspira lub Aleksandra Pope’a. Nazwa Oberon pochodzi od króla elfów, Oberona ze Snu nocy letniej Szekspira.

Właściwości fizyczne

Jedyne wysokiej jakości zdjęcia Oberona pochodzą z sondy kosmicznej Voyager 2, która sfotografowała księżyc podczas jego przelotu w odległości 470 600 km od księżyca w styczniu 1986 roku[3]. Wykonane zdjęcia pokrywają około 40% powierzchni, przy czym tylko dla ok. 25% powierzchni uzyskano rozdzielczość do 6 km, pozwalającą na sporządzenie mapy geologicznej. Zdjęcia pochodzą z południowej półkuli księżyca, która podczas przelotu była oświetlona przez Słońce[4].

Oberon jest księżycem lodowym, składa się w około 50% z lodu, w 30% z krzemianów oraz w 20% ze składników węglowo-azotowych wiązanych metanem. Na jego powierzchni znajdują się liczne kratery, które pokryte są nieznanym ciemnym materiałem.

Naukowcy rozpoznają jedynie dwa typy struktur geologicznych Oberona: kratery uderzeniowe oraz wąskie depresje.

Zobacz też

Przypisy

  1. 1 2 3 4 5 6 7 Planetary Satellite Mean Orbital Parameters. Jet Propulsion Laboratory, 2011-12-14. [dostęp 2012-10-09]. (ang.).
  2. ↑ Bill Newton, Philip Teece: The guide to amateur astronomy. Cambridge University Press, 1995, s. 109. ISBN 978-0-521-44492-7.
  3. ↑ Stone, E.C.. The Voyager 2 Encounter With Uranus. „Journal of Geophysical Research”. 92 (A13), s. 14873–14876, 1987. DOI: 10.1029/JA092iA13p14873.
  4. ↑ Plescia, J. B.. Cratering history of the Uranian satellites: Umbriel, Titania and Oberon. „Journal of Geophysical Research”. 92 (A13), s. 14918–14932, 1987. DOI: 10.1029/JA092iA13p14918.

Linki zewnętrzne

  • Oberon. [w:] Księżyce Układu Słonecznego [on-line]. [dostęp 2016-02-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-04-19)].
  • Oberon. [w:] Solar System Exploration [on-line]. NASA. [dostęp 2018-12-25]. (ang.).
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.