Tunel drogowy Fréjus
Ilustracja
Wjazd od strony Francji. W tle widać „bramę termowizyjną”, monitorującą temperatury ciężarówek wjeżdżających do tunelu.
Państwo

 Francja

Miejscowość

Modane

Państwo

 Włochy

Miejscowość

Bardonecchia

Oficjalna nazwa

• fr. Tunnel du Fréjus
• wł. Traforo stradale del Frejus

Przeszkoda

przełęcz Col du Fréjus (Alpy Kotyjskie)

Rodzaj

tunel drogowy

Długość

12 868 m

Liczba tub

1 + 1 w budowie

Liczba portali

2 + 2 w budowie

Data otwarcia

1980

Budowa
Data budowy

1974–1979

Zarządzanie
Płatny

tak

Wysokość opłat

• cennik SFTRF
• cennik SITAF

Koncesjonariusz

• SFTRF
• SITAF

Położenie na mapie Francji
Mapa konturowa Francji, po prawej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Tunel drogowy Fréjus”
Położenie na mapie Włoch
Mapa konturowa Włoch, blisko lewej krawiędzi u góry znajduje się punkt z opisem „Tunel drogowy Fréjus”
Ziemia45°08′44,66″N 6°41′06,50″E/45,145740 6,685140
Strona internetowa
Wjazd do tunelu po włoskiej stronie

Tunnel du Fréjus – tunel drogowy łączący Modane we Francji z Bardonecchią we Włoszech (na trasie Lyon-Turyn) pod przełęczą Fréjus w Alpach Kotyjskich. Tunel ma niespełna 13 km (8 mil) długości.

Francusko-włoską umowę dotyczącą budowy tunelu podpisano w 1972 r. Przewidywała ona otwarcie tunelu w 1978 r.[1] Ostatecznie budowę rozpoczęto w 1974 r., a w 1980 r. tunel został oddany do eksploatacji. Jest to jedna z głównych transalpejskich dróg transportowych pomiędzy Francją a Włochami, używana przez 80% ruchu na drogach. Tunel drogowy Fréjus jest zarządzany przez dwie publiczne spółki, każda z nich jest odpowiedzialna za swoją połowę tunelu:

Wjazd do tunelu od francuskiej strony znajduje się na wysokości 1228 m n.p.m. koło Modane i dostępny jest z autostrady A43 biegnącej od miejscowości Chambéry. Wjazd od strony włoskiej leżący na wysokości 1298 m n.p.m., koło Bardonecchii, dostępny jest z autostrady A32, biegnącej od Turynu. Punkty poboru opłat znajdują się po francuskiej i włoskiej stronie. Tunel stanowi fragment trasy E70, a we włoskim systemie drogowym oznaczony jest znaczkiem T4 i stanowi element sieci autostrad tego kraju. Droga w tunelu jest jednojezdniowa, po jednym pasie ruchu w każdą stronę. W tunelu znajdują się 4 centrale, zapewniające jego wentylację: dwie przy jego wylotach oraz dwie w głębi (dysponujące własnymi szybami wentylacyjnymi).

W tunelu panują następujące zasady ruchu:

  • prędkość minimalna – 50 km/h
  • maksymalna dopuszczalna prędkość – 70 km/h
  • minimalny dozwolony odstęp między pojazdami – 150 m

Najwyższym punktem ponad tunelem jest szczyt Pointe de Fréjus (2932 m n.p.m.).

Przez krótki czas w latach 80. tunel znajdował się w ciągu trasy E13[2].

Bezpieczeństwo

W 2007 roku zbudowano równoległy tunel ratunkowy o szerokości 8 metrów.

W następstwie pożaru w tunelu Mont Blanc na początku 2000 roku znacznie polepszono stan bezpieczeństwa tunelu. Wprowadzono ograniczenie prędkości do 70 km/h oraz określono minimalny dopuszczalny odstęp między poprzedzającymi pojazdami (150 m). Zainstalowane zostały nowoczesne czujniki dymu oraz płomieni, a także nowy system kamer rejestrujących prędkość w tunelu oraz ogień i dym. Dodatkowo zostały umieszczone w krótkich od siebie odstępach czujniki temperatury, na bieżąco monitorowane. Na całej długości tunelu, co 130 m rozmieszczone są hydranty przeciwpożarowe, zasilane z olbrzymich zbiorników wodnych. W tunelu dostępnych jest 11 wyjść bezpieczeństwa, wyposażonych w telefony połączone z centrum kontroli oraz osobne wyciągi wentylacyjne zaopatrujące świeże powietrze. Wyjścia te są oddzielone od głównej tuby poprzez dwie pary drzwi przeciwpożarowych, zewnętrzne drzwi automatycznie zamykają się przy określonej temperaturze w tunelu. Przy obydwu wjazdach do tunelu znajdują się specjalne „bramy” monitorujące, czy nie nadjeżdża pojazd ze zbyt wysoką temperaturą.

Pomimo tych środków, 4 czerwca 2005 roku w tunelu doszło do pożaru, który spowodował śmierć dwóch słowackich kierowców ciężarówek. Doprowadziło to do zamknięcia tunelu w celach naprawy aż do jego ponownego otwarcia 4 sierpnia tego samego roku.

W rejonie tunelu rozmieszczone są cztery brygady strażackie: po jednej przy obydwu wjazdach oraz dwie wewnątrz budowli, około 4 km od każdego z końców.

Rozbudowa

W 2014 roku zakończono drążenie drugiej tuby[3]. Oddanie do użytku ma nastąpić najwcześniej w 2019 roku[3], z jednopasową jezdnią w kierunku Francji. Po zakończeniu prac obie tuby mają obsługiwać ruch po jednym pasie jezdni w każdą stronę[3].

Przypisy

  1. ↑ Marian Krynicki. W jednym zdaniu. „Poznaj Świat”. R. XX (nr 6 (235)), s. 2, czerwiec 1972. Polskie Towarzystwo Geograficzne.
  2. ↑ Hegi Gyula, Domokos György: EUROPE L'EUROPE EUROPA ЕВРОПА Road atlas Atlas Routier Autoatlas АТЛАС автомобильных дорог. Budapeszt: Cartographia Budapest, 1981. ISBN 963-350-412-0.
  3. 1 2 3 The second tube. Société Française du Tunnel Routier du Fréjus. [dostęp 2019-03-02]. (ang.).

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.