Dzieciństwo

Urodził się we wsi Dalowice w powiecie miechowskim. Jego rodzicami byli: Stanisław, rządca majątków rolnych, i Emilia z domu Klimek. Miał brata Henryka, młodszego o cztery lata (w przyszłości cenionego zootechnika). Ukończył w roku 1902 gimnazjum w Krakowie^[1][2].

Lwów

Studia i praca w okresie 1907–1939

Studiował mechanikę, fizykę i matematykę we Lwowie, równocześnie na Politechnice Lwowskiej i Uniwersytecie Jana Kazimierza. Był słuchaczem wykładów prof. Smoluchowskiego, którego nazwisko jest wiązane np. z mechaniką statystyczną i historią badań ruchów Browna, i był nimi zafascynowany. Wydział Mechaniczny PL ukończył w roku 1907, otrzymując dyplom inżyniera-mechanika^[2].

Po studiach odbył zagraniczne staże naukowe, a następnie został zatrudniony w lwowskiej Szkole Przemysłowej, od roku 1919 jako asystent i od roku 1921 – profesor^[2]. W Politechnice Lwowskiej prowadził zlecone wykłady z fizyki na Wydziale Chemicznym i Mechanicznym oraz na Wydziale Rolniczo-Lasowym^[2].

W latach 1918–1921 służył w Wojsku Polskim. Był dowódcą stacji radiotelegraficznej w bitwie o Lwów (1918), a później radiostacji przemyskiej^[1] i – w kolejnych latach – szefem służby radiotelegraficznej VI Armii WP^[3].

Politechnika Lwowska

W roku akademickim 1923/1924 rozpoczął na Politechnice Lwowskiej wykłady z podstaw radiotechniki, a następnie inne zajęcia dydaktyczne na kierunku studiów radiotechnicznych, obejmującym problematykę lamp elektronowych i pomiarów radiotechnicznych („grupa słaboprądowa” w Oddziale Elektrotechnicznym na Wydziale Mechanicznym). W roku 1938 uruchomił i kierował oddzielną Grupą Tele- i Radiotechniczną (Sekcje Radiowa i Teletechniczna). Dla Sekcji Radiotechnicznej prowadzono m.in. wykłady: „Elektronika stosowana” (Z. Klemensiewicz) i „Technika próżni” (J. Nikliborc^[4]), a dla Sekcji Teletechnicznej m.in.: „Urządzenia teletechniczne” (Ł. Dorosz^[5]) i „Linie teletechniczne” (A. Kowalenko). Ówcześni absolwenci Politechniki Lwowskiej odegrali w przyszłości istotną rolę w rozwoju polskiej nauki i przemysłu w powojennej Polsce (m.in. Zbigniew Bartz, Wiesław Barwicz, Tadeusz Jaskólski^[6], Andrzej Jellonek^[7], Kazimierz Królisz, Tadeusz Zagajewski)^[3].

Pierwsze prace naukowe Tadeusz Malarski wykonywał jako asystent Tadeusza Godlewskiego, ucznia Ernesta Rutherforda (tematyka: fizykochemia koloidów, dysocjacja elektrolityczna, promieniotwórczość)^[2]. Otrzymał stopień doktora (1920), habilitację oraz stanowisko profesora nadzwyczajnego (1927). W roku 1936 został profesorem zwyczajnym^[3][2].

Poza pracą naukową i dydaktyczną intensywnie popularyzował radiotechnikę – nową wówczas dziedzinę wiedzy – m.in. publikując artykuły popularnonaukowe lub wygłaszając odczyty pt. „Szkice z historii radiotechniki”, emitowane przez uruchomioną w roku 1930 stację nadawczą FM 380,7 m. Był prezesem lwowskiego koła Stowarzyszenia Radiotechników Polskich (zob. historia SEP) i Lwowskiego Klubu Krótkofalowców^[3][8] (zob. historia PZK).

Okres 1939–1945

Po wybuchu II wojny światowej i zajęciu Lwowa przez Rosjan Politechnika Lwowska została przekształcona w Lwowskij Politechniczeskij Institut, któremu zezwolono na prowadzenie wykładów w języku polskim (1939–1941). Na Wydziale Elektrotechnicznym powołano Katedrę Radiotechniki, a jej kierownictwo objął prof. Janusz Groszkowski, który przyjechał z Warszawy (we Lwowie znalazła się również grupa studentów Politechniki Warszawskiej, którzy tam kontynuowali studia). Po przejęciu Lwowa przez Niemców pozostała możliwość edukacji podstawowej i zawodowej^{[uwaga 1]}, m.in. w „Państwowej Technicznej Szkoły Zawodowej” (Staatliche Technische Fachschule z polskim językiem nauczania) oraz – od przełomu 1941/1942 – na „Państwowych Kursach Zawodowych” i „Państwowych Kursach Technicznych” (Staatliche Fachkurse i Staatliche Technische Fachkurse, oficjalnie z niemieckim językiem wykładowym, a w praktyce również z językiem polskim i ukraińskim). Prof. Tadeusz Malarski był przez cały czas okupacji niemieckiej kierownikiem Katedry Fizyki na Wydziale Elektrycznym Kursów Technicznych. Poza oficjalną działalnością na poziomie zawodowym prowadził konspiracyjne studia wyższe^{[uwaga 2][3]}.

Gliwice i Kraków

Wydział Elektryczny Politechniki Śląskiej

W roku 1945 prof. Malarski zamieszkał w Gliwicach. Na Wydziale Elektrycznym Politechniki Śląskiej został kierownikiem Katedry Fizyki, którą zorganizował. Zorganizował również Katedrę Radiotechniki^[2], Studium Telekomunikacyjne, Wydzielony Zakład Optyki i Mechaniki Precyzyjnej oraz Katedrę Fizyki Teoretycznej^[1] (kierował zespołem katedr fizyki^[2]). Jednym z jego współpracowników był wcześniejszy uczeń, absolwent UJK we Lwowie, Józef Szpilecki (później – autor publikacji wspomnieniowych^[3])^[1].

W tym samym okresie wykładał fizykę na ówczesnym Wydziale Komunikacji Wydziałów Politechnicznych AGH w Krakowie, na którym zorganizował katedrę fizyki^[1].

Był czynnym członkiem Śląsko-Dąbrowskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Katowicach i Polskiego Towarzystwa Fizycznego (od roku 1948 – przewodniczącym oddziału gliwickiego)^[1].

Zmarł nagle w Krakowie w marcu 1952 roku. Został pochowany na cmentarzu Rakowickim^[2][1].