Tadeusz Breguła (ur. 10 lipca 1928 w Tarnowskich Górach[1], zm. 5 marca 2022 w Singen (Hohentwiel))[2] – polski trener piłki ręcznej, m.in. trener reprezentacji Polski kobiet (1953-1956) i reprezentacji Polski mężczyzn (1957-1967), działacz sportowy, m.in. sekretarz generalny Polskiego Komitetu Olimpijskiego (1969-1973), prezes Związku Piłki Ręcznej w Polsce (1976-1978 i 1984-1988).

Życiorys

Był synem Maksymiliana Breguły i Klary Breguły, z d. Moisko[3]. Od 1935 uczęszczał do szkoły podstawowej w rodzinnym mieście. Jego ojciec był robotnikiem kolejowym, zmarł w 1940[3]. Po II wojnie światowej uczył się w liceum pedagogicznym, w 1952 ukończył studia w Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie[1][3].

W młodości uprawiał piłkę ręczną, koszykówkę i lekkoatletykę w barwach Kolejarza Tarnowskie Góry (1946-1950), następnie w AZS-AWF Warszawa[1][3]. W 1952 poprowadził żeńską drużynę Unii Łódź do tytułu mistrza Polski seniorek w odmianie 7-osobowej[1][3]. W tym samym roku rozpoczął pracę w technikum wychowania fizycznego w Gdańsku, gdzie prowadził juniorską drużynę Zrywu Gdańsk[1][3]. W latach 1953-1967 był kierownikiem Wydziału Zespołowych Gier Sportowych Studium Nauczycielskiego Wychowania Fizycznego w Gdańsku[1][3].

W latach 1953-1956 był trenerem reprezentacji Polski seniorek, w odmianie 11-osobowej (z Alojzym Chrószczem)[1][3]. W sezonie 1956/1957 odbył roczne studia specjalistyczne w Deutsche Hochschule für Körperkultur w Lipsku[3]. W latach 1957-1967 był trenerem reprezentacji Polski seniorów (współpracował z nim Jerzy Til). Poprowadził tę drużynę na mistrzostwach świata w odmianie 7-osobowej w 1958 (5 m.) i 1967 (9-12 m.) i w odmianie 11-osobowej w 1963 (4 m.) i 1966 (4 m.)[1][3]. Równocześnie w latach 1957-1961 prowadził męski zespół Wybrzeża Gdańsk i w 1958, 1959 oraz 1960 zdobył z tym zespołem wicemistrzostwo Polski[4].

W latach 1969-1973 był sekretarzem generalnym Polskiego Komitetu Olimpijskiego, w latach 1975-1977 dyrektorem gabinetu przewodniczącego Głównego Komitetu Kultury Fizycznej i Turystyki, w latach 1977-1978 pierwszym zastępcą prezesa Polskiej Federacji Sportu[1]. W latach 1976-1978 i ponownie w latach 1984-1988 był prezesem Związku Piłki Ręcznej w Polsce. W latach 1976-1992 wchodził w skład komisji metodyczno-trenerskiej Międzynarodowej Federacji Piłki Ręcznej (IHF), w 1994 został członkiem honorowym IHF[1].

Od 1989 mieszkał w Gottmadingen[5], gdzie wspierał jako konsultant miejscowy klub HSG Gottmadingen[6].

Opublikował podręczniki Polska ręczna siedmioosobowa (1967) i Piłka ręczna - lata doświadczeń (1996)

W 1956 został odznaczony Brązowym Krzyżem Zasługi[3], w 1984 otrzymał Diamentową Odznakę ZPRP[1].

Przypisy

  1. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 Władysław Zieleśkiewicz 100 lat polskiej piłki ręcznej 1918-2018, wyd. ZPRP, Warszawa 2018, s. 713-714.
  2. ↑ W dniu 05 marca 2022 w szpitalu w Singen (Niemcy) przeżywszy 93 lata zmarł Tadeusz BREGUŁA Świetny trener - piłki ręcznej
  3. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 Henryk Majewski Złota siódemka, wyd. Oficyna Gdańska, Gdańsk 2016, s. 166-167.
  4. ↑ Jerzy Gebert Bombardierzy, korsarze i inni. Pół wieku GKS Wybrzeże 1945-1995, wyd. Gdańsk 1995, s. 94
  5. ↑ Tadeusz Bregulla schenkt seiner Frau Aleksandra zum 65. Mal einen Blumenstrauß zum Hochzeitstag
  6. ↑ Odszedł Tadeusz Breguła
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.