Bogdan Kowalczyk
Data i miejsce urodzenia

12 sierpnia 1946
Warszawa

Wzrost

180 cm

Pozycja

bramkarz

Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole
1961–1964 Warszawianka
1965–1968 AZS Warszawa
1968–1978 Śląsk Wrocław
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
1964–1972  Polska 43
Kariera trenerska
Lata Drużyna
1973–1976 Śląsk Wrocław
1981–1989 Vikingur Reykjavik
1983–1990 Islandia
1991–2001 Warszawianka
1992–1994 Polska
2003–2005 Wisła Płock
2007–2011 Azoty-Puławy
Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Sokoła (Islandia)

Bogdan Kowalczyk (ur. 12 sierpnia 1946 w Warszawie) – polski piłkarz ręczny grający na pozycji bramkarza, mistrz i reprezentant kraju, olimpijczyk (1972), trener m.in. reprezentacji Polski i Islandii.

Życiorys

Zawodnik

Kariera klubowa

Karierę sportową rozpoczął w Warszawiance w 1961, w 1964 zdobył z tym klubem mistrzostwo Polski juniorów, w latach 1965-1968 występował w AZS Warszawa, a od 1968 do 1978 w Śląsku Wrocław. Z tym ostatnim klubem zdobył swoje największe sukcesy – siedem tytułów mistrza Polski z rzędu (1972-1978), a wcześniej trzy tytuły wicemistrzowskie (1969-1971)

Kariera reprezentacyjna

W reprezentacji Polski zadebiutował 6 grudnia 1964 w towarzyskim spotkaniu z Finlandią, dwukrotnie uczestniczył w mistrzostwach świata (1967 – 9–12 m., 1970 – 13–16 m., 1974 (4 m.), a w 1972 wystąpił w Igrzyskach Olimpijskich w Monachium (10 m.)[1]. na tym ostatnim turnieju zakończył karierę meczem z Norwegią 9 września 1972. Łącznie w biało-czerwonych barwach wystąpił 43 razy.

Trener

W 1970 ukończył Akademię Wychowania Fizycznego we Wrocławiu. Od 1973 był grającym trenerem Śląska Wrocław i w tym charakterze zdobył pięć tytułów mistrzowskich (1974-1978), Puchar Polski (1976), a także doprowadził swoją drużynę do finału Pucharu Europy (1978). W latach 80. pracował w Islandii, zdobywając z Vikingurem Reykjavik czterokrotnie mistrzostwo Islandii (1980-1983), a z drużyną narodową występując na Igrzyskach Olimpijskich w 1984 (6 m.) i 1988 (8 m.) oraz mistrzostwach świata w 1986 (6 m.) i 1990 (10 m.). W 1989 wygrał z Islandią mistrzostwa świata grupy B. W 1990 powrócił do Polski i został trenerem Warszawianki. W latach 1992-1994 był trenerem reprezentacji Polski, następnie ponownie trenował Warszawiankę (1997-2001, w tym brąz mistrzostw Polski – 1999). W 2003 został szkoleniowcem Wisły Płock i zdobył z tą drużyną wicemistrzostwo (2003) i mistrzostwo Polski (2004). Od stycznia do grudnia 2005 i od stycznia do czerwca 2007 trenował KS Azoty-Puławy, następnie ponownie Wisłę (czerwiec 2008 – listopad 2008) i kolejny raz do klubu z Puław (styczeń 2010 – kwiecień 2011).

Odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Władysław Zieleśkiewicz, 95 lat piłki ręcznej, Związek Piłki Ręcznej w Polsce, Warszawa 2013, str. 269-270
  2. ↑ Fálkaorðuhafar. forseti.is. [dostęp 2016-03-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-07)].

Bibliografia

  • Władysław Zieleśkiewicz 90 lat polskiej piłki ręcznej, wyd. Związek Piłki Ręcznej w Polsce, Warszawa 2008
  • B. Tuszyński, H. Kurzyński, Od Chamonix i Paryża do Vancouver. Leksykon olimpijczyków polskich 1924-2010 wyd. Fundacja Dobrej Książki, b.d i m. w., str. 680

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.