Początki

Katz urodził się 9 maja 1945 roku w Brooklynie, ale dorastał w mieście Schenectady w stanie Nowy Jork^[1]. Był jedynym uzdolnionym muzycznie członkiem rodziny. W bardzo młodym wieku zbierał płyty i próbował śpiewać ówczesne przeboje – popularne piosenki z lat 50. Czasami, gdy miał nie więcej niż pięć lub sześć lat, śpiewał na ulicy^[2]. Już w wieku kilkunastu lat występował w lokalnym programie telewizyjnym Teenage Barn, wykonując własne wersje przebojów z końca lat 50. Z czasem zaczął interesować się muzyką folkową i bluesem^[1]. Gdy miał 15 lat, uczył się gry na gitarze pod kierunkiem Dave’a Van Ronka i Gary’ego Davisa. Zaczął wówczas odwiedzać Greenwich Village. Poznał wówczas Stefana Grossmana (i zaprzyjaźnił się z nim), a za jego pośrednictwem takich muzyków jak: Son House, Skip James i Mississippi John Hurt^[2].

The Blues Project

W Greenwich Village został członkiem ugrupowania podobnie myślących miłośników folku i bluesa, w skład którego wchodzili: jego przyjaciel, gitarzysta Stefan Grossman, Maria Muldaur, David Grisman i John Sebastian. Wymienieni artyści jako Even Dozen Jugband nagrali w 1964 roku album dla Elektra Records. Tuż potem, po przesłuchaniu, Katz został członkiem założonego przez gitarzystę Danny’ego Kalba zespołu Danny Kalb Quartet, który po dokooptowaniu Ala Koopera przekształcił się w The Blues Project^[1]. Skład zespołu uzupełniali: basista Andy Kulberg i perkusista Roy Blumenfeld^[3]. The Blues Project był czasami żartobliwie nazywany Jews Project, ponieważ czterej jego członkowie: Kalb, Kooper, Katz i Blumenfeld byli Amerykanami żydowskiego pochodzenia^[4]. Zespół dzięki uznanym przez krytyków płytom oraz występom na żywo przyczynił się do spopularyzowania brzmienia miejskiego bluesa lat 60., którego przykładem stały się takie utwory jak: „Two Trains Running”, „I Can't Keep From Cryin' Sometimes”, „Flute Thing” i „Violets Of Dawn”^[3]. W okresie działalności w The Blues Project Katz napisał swoją pierwszą piosenkę, „Steve's Song”^[2]. Zespół jednak rozpadł się po zaledwie dwóch latach, wiosną 1967 roku^[1].

Blood, Sweat and Tears

Jeszcze w tym samym roku Kooper i Katz założyli nowy zespół, Blood, Sweat & Tears, który zadebiutował albumem Child Is Father to the Man; Katz grał tam na gitarze, a także zaśpiewał w kilku utworach. Wkrótce po wydaniu albumu z zespołu odszedł Kooper. w wyniku zmian w składzie zespół nabrał bardziej komercyjnego charakteru. Katz brał udział w realizacji kolejnych albumów, ale po nagraniu New Blood odszedł^[1]. Powodem była presja ze strony biznesu muzycznego, ale nie odpowiadał mu też jazzowy kierunek, w którym podążał zespół^[2]. W międzyczasie współpracował z Kooperem jako harmonijkarz przy realizacji debiutanckiego albumu zespołu Lynyrd Skynyrd^[1].

Kariera solowa

Katz jeszcze w tym samym roku, w którym odszedł z Blood, Sweat & Tears, zaprzyjaźnił się z Lou Reedem. Wyprodukował jego albumy Rock ’n’ Roll Animal, Sally Can’t Dance i Lou Reed Live. Dołączył również do studyjnego zespołu American Flyer, założonego przez byłego perkusistę The Velvet Underground Douga Yule’a^[1]. Pierwszy z dwóch albumów zespołu wyprodukował George Martin, były producent albumów The Beatles. W wywiadzie udzielonym Klemenowi Breznikarowi z It's Psychedelic Baby! Magazine stwierdził, iż wiele się nauczył pracując z Martinem, zwłaszcza jeśli chodzi potraktowanie sekcji rytmicznej, aranżacje na orkiestrę i wokale w tle^[2].

W 1977 roku został szefem A&R w biurze Mercury Records East Coast pracując na tym stanowisku trzy lata. W tym samym czasie yprodukował trzy albumy irlandzkiego zespołu Horslips^[1]: The Man Who Built America (1978)^[5], Short Stories / Tall Tales (1979)^[6] i The Belfast Gigs (1980)^[7]. Kontakt z zespołem sprawił, że bliżej zainteresował się Irlandią i jej kulturą muzyczną^[1].

W 1987 roku został dyrektorem zarządzającym w Green Linnet Records, czołowej wytwórni wydającej tradycyjną muzykę irlandzką w Ameryce. W Green Linnet pracował przez pięć lat. W tym czasie poślubił Alison Palmer, artystkę tworzącą rzeźby ceramiczne^[8].

W 2015 roku Katz opublikował wspomnieniową książkę Blood, Sweat, and My Rock ’n’ Roll Years: Is Steve Katz a Rock Star?^[9][10]. Jak wyjaśnił w wywiadzie dla Atlanta Jewish Times, okazją do napisania książki była 70. rocznica urodzin, przykład wielu kolegów po fachu, którzy piszą książki o swoich latach 60. w rocku, a także zachęta ze strony przyjaciół i krewnych^[11].

1 maja 2019 roku Katz wydał własnym sumptem swój pierwszy solowy album, The Juggle^[12]. Pięć utworów, które złożyły się na album, Katz nagrał wspólnie z przyjaciółmi w studiu na żywo w wersji akustycznej, a w kolejnych tygodniach dodał następne. Wśród utworów znalazła się piosenka „Sweet Jane” Lou Reeda, wykonana w Toronto w 1974 roku, w której Katz śpiewał, a Reed grał na gitarze akustycznej^[2].