Stefan Tarapacki
Data i miejsce urodzenia

4 grudnia 1933
Sanok

Data śmierci

3 stycznia 2022

Narodowość

polska

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi
Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej” Odznaka „Zasłużony dla Sanoka”

Stefan Tarapacki (ur. 4 grudnia 1933 w Sanoku, zm. 3 stycznia 2022) – polski sportowiec, piłkarz, hokeista, tenisista, trener i działacz sportowy.

Życiorys

Korty tenisowe przy ul. Adama Mickiewicza w Sanoku

Urodził się 4 grudnia 1933. Po zakończeniu II wojny światowej w 1945 rozpoczął uprawianie piłki nożnej na obszarze dzielnicy Błonie miasta Sanoka. W 1946 rozegrał pierwszy oficjalny mecz w barwach Gwardii Sanok przeciwko drużynie z Leska na wyjeździe (spotkanie zakończone zwycięstwem sanoczan 3:2 i pobytem Tarapackiego w szpitalu wskutek faulu). Po okresie gry w Gwardii, był zawodnikiem drużyn Górnik Sanok, później Sanoczanka Sanok. Grał na pozycji napastnika i pełnił funkcję kapitana drużyny. Odbył służbę wojskową w Przemyślu i Koszalinie, a później jako bramkostrzelny zawodnik sanockiej drużyny występującej w A-klasie, został powołany do wojskowej reprezentacji Polski w piłce nożnej na mecz z kadrą ZSRR[1]. Mimo prób angażu przez kluby I-ligowe pozostawał zawodnikiem w Sanoku. W sezonie 1949/1950 był zawodnikiem klubu ZKS Związkowiec Sanoczanka Sanok w B klasie Grupie Południowej[2][3]. Po zakończeniu sezonu 1951 grał w barwach Unii Sanok w rywalizacji barażowej o awans do klasy wojewódzkiej rzeszowskiej edycji 1952[4]. W 1956 wraz z Górnikiem Sanok wygrał sezon w A-klasie i uzyskał awans do III ligi (wówczas grał na prawym skrzydle)[5].

W 1952 ukończył jednoroczne Technikum Handlowe w Sanoku na wydziale finansowo-rachunkowym[6]. Został absolwentem studiów na Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie[7].

W okresie zimowym podjął uprawianie w Sanoku hokeja na lodzie i był jednym z pierwszych inicjatorów tej dyscypliny w mieście. Jako hokeista również grał na pozycji napastnika[1][8]. Jednocześnie zajmował się przygotowaniem naturalnego lodowiska w Sanoku[9]. Na przełomie lat 50. i 60. był jednym z najskuteczniejszych zawodników zespołu Sanoczanki Sanok (do 1960), następnie sekcji hokejowej Stali Sanok, występującej w A-klasie okręgu Rzeszów[10]. Po zawieszeniu działalności sekcji hokejowej Stali w sezonach 1961/1962, 1962/1963 wspólnie ze swoich kolegą klubowym Samochwałem występował w barwach Czuwaju Przemyśl[11][12][13][14]. W połowie lat 60. powrócił do występów w reaktywowanej Stali Sanok[15], od sezonu 1966/1967 ponownie grającej w lidze okręgowej, regularnie będąc czołowym strzelcem zespołu[16][17].

W sezonie piłkarskim 1956 (wiosna / jesień) grając jako prawoskrzydłowy i wykazując się skutecznością strzelecką wraz z drużyną Górnika zwyciężył w A klasie rzeszowskiej i awansował do III ligi rzeszowsko-lubelskiej[18][19]. Następnie, po fuzji Sanoczanki i Stali Sanok, występował w barwach RKS Sanoczanki w III lidze edycji 1957, 1958 (z 11 golami zajął trzecie miejsce w klasyfikacji strzelców ligi[20]. Po zakończeniu kariery piłkarskiej w wieku 25 lat został zawodnikiem tenisa ziemnego. Był zawodnikiem sekcji tenisowej klubu Sanoczanka Sanok (później Stal Sanok), zdobywając indywidualne mistrzostwo okręgu (województwa rzeszowskiego) w 1962[21], wicemistrzostwo w 1963[22], mistrzostwo w 1964[23] (także zwycięstwo drużynowe ze Stalą Sanok[24]), 1965 (ponadto trzecie miejsce w deblu w parze z Eugeniuszem Czerepaniakiem)[25], wicemistrzostwo w 1966[26][27], wicemistrzostwo w grze mieszanej w 1968[28] (ponadto wicemistrzostwo Rzeszowa 1968[29]), mistrzostwo indywidualne 1969[30], 1970, mistrzostwo w grze pojedynczej i w podwójnej w 1971[31][32][33], trzecie miejsce w 1973[34]. Odnosił także inne sukcesy w zawodach regionalnych. W 1962 był triumfatorem, a w 1963 finalistą Pucharu WKKFiT (Wojewódzki Komitet Kultury Fizycznej i Turystyki)[35]. Jako pracownik przedsiębiorstwa Poszukiwań Nafty i Gazu w Sanoku, oddelegowany do pracy w ośrodku wczasowym w Kołobrzegu wygrał tam trzy turnieje w ramach cyklu „Sport-Lato-Kołobrzeg '76”, zdobywając Kołobrzeską Paterę, Puchar redaktora naczelnego „Głosu Pomorza” oraz Nagrodę Ogólnopolskiego Turnieju Kołobrzeskiego[36]. Uzyskał tytuł trenera II klasy tenisa ziemnego[7]. Pracował jako trener tenisowy. Wśród jego podopiecznych był także Jan Ryniak, późniejszy hokeista[37]. Od 1964 do 1972 pełnił funkcję kierownika sekcji tenisowej klubu. W 1971 został trenerem w powołanej wówczas szkółce hokejowej sekcji hokeja na lodzie Stali Sanok. Prowadził zespół juniorów Stali występujący w seniorskich rozgrywkach okręgu krakowskiego[38]. Jego wychowankami byli hokeiści Stali Sanok, m.in. Czesław Radwański, Kazimierz Szostak, Andrzej Bielec[39]. Został wiceprezesem powołanego w 1972 Sanockiego Klubu Tenisowego (SKT); od 1985 wiceprezes ds. organizacyjnych[40].

Był pracownikiem Przedsiębiorstwa Poszukiwań Nafty i Gazu w Sanoku, później Sanockiego Zakładu Górnictwa Nafty i Gazu w Sanoku (SZGNiG), w którym był zatrudniony na stanowisku kierownika działu socjalnego[41]. Był działaczem PZPR[42]. W Sanoku został działaczem sportowym. Został wybrany członkiem zarządu powołanego 25 maja 1984 Okręgowego Związku Łyżwiarstwa Szybkiego w Sanoku[43]. Został członkiem sanockiego gniazda Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”[44][45], w którym był wybierany naczelnikiem szkolenia sokolego (2008), członkiem Sądu Honorowego (2012, 2015)[46].

Kontynuując karierę tenisową w latach 80. został zawodnikiem w kategorii weteranów. W maju 1980 podczas prestiżowego i mocno obsadzonego turnieju o Grand Prix Polski w Sanoku sprawił niespodziankę pokonując Romana Leżonia z Górnika Wałbrzych[47], a w ćwierćfinale uległ późniejszemu triumfatorowi Henrykowi Drzymalskiemu[48]. W 1984 wygrał kilka turniejów krajowym i zdobył międzynarodowe mistrzostwo Polski weteranów w Sopocie[49]. W 1985, w 1987 zostawał po raz kolejny mistrzem województwa krośnieńskiego (w 1987 także wygrał turniej o Puchar Bieszczadów)[50][51][52][53]. W 1985 zdobył mistrzostwo Polski weteranów w grze pojedynczej i wicemistrzostwo w grze podwójnej na XV Międzynarodowych MP Weteranów w Sopocie[54]. Mistrzostwo Polski weteranów powtórzył w 1986 i w 1988, gdy podczas turnieju w Bytomiu zdobył złoty medal zarówno w grze pojedynczej jak i w deblowej (w singlu pokonał J. Bogdanowicza, z którym zdobył mistrzostwo w deblu)[55][56]. W 1988 zdobył także tytuły mistrzowskie w grze pojedynczej i deblowej podczas I Mistrzostw Polski Górników w Zielonej Górze[57]. W 1989 zdobył mistrzostwo Polski weteranów w grze pojedynczej i podwójnej na XXIX Międzynarodowych MP Weteranów w Sopocie w lipcu[58] i mistrzostwo Polski weteranów w Kołobrzegu we wrześniu oraz wygrał kilka innych turniejów (np. Merkury '89, Ogólnopolskie Mistrzostwa Pracowników PGNiG, międzynarodowe mistrzostwa Słowacji)[59]. Został wielokrotnym medalistą mistrzostw świata i Europy w kategoriach wiekowych weteranów[7].

Grobowiec rodzinny Stefana Tarapackiego

Stefan Tarapacki podjął także uprawianie tenisa stołowego i lekkoatletyki. W późniejszych latach jako weteran uczestniczył nadal w sanockich turniejach piłkarskich zarówno jako zawodnik jak i trener[60][61][62]. W 1962 uzyskał uprawnienia instruktora piłkarskiego[63]. Został trenerem w klubie Ekoball Sanok[64]. Został określony jako najwszechstronniejszy sportowiec sanockiego sportu[65].

Zmarł 3 stycznia 2022, a w dniu 7 stycznia 2022 został pochowany na Cmentarzu Centralnym w Sanoku[66].

Odznaczenia i wyróżnienia

Przypisy

  1. 1 2 Wacław Drwięga: Początki hokeja w Sanoku oraz inne ciekawostki. sokolsanok.pl, 2010-11-20. [dostęp 2016-01-12].
  2. ↑ Związkowiec Sanoczanka – ZKS Unia Krosno 5:1 (3:1). „Nowiny Rzeszowskie”, s. 4, Nr 26 z 10 października 1949.
  3. ↑ Piłkarski bilans ZKS „Związkowiec” Sanok. „Nowiny Rzeszowskie”, s. 6, Nr 81 z 4 grudnia 1949.
  4. ↑ O wejście do klasy wojewódzkiej. „Nowiny Rzeszowskie. Nowiny Sportowe”. Nr 48, s. 4, 26 listopada 1951.
  5. ↑ Zbigniew Dańczyszyn. Początki sportu w sanockiej „Nafcie”. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. Nr 4: Nafta, s. 78, 2004. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X.
  6. ↑ Księga pamiątkowa szkół ekonomicznych w Sanoku 1925-1995. Sanok: 1995, s. 323. ISBN 83-903469-0-7.
  7. 1 2 3 Nowe nabory do Ekoball. ekoball.pl. [dostęp 2016-01-08].
  8. ↑ Bogumiła Koszela, Wiesław Koszela, Marian Struś: 50 lat Zakładowego Domu Kultury, 30 lat Orkiestry Dętej, 30 lat Klubu Sportowego „Stal” Sanockiej Fabryki Autobusów „Autosan”. Rzeszów: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1976, s. 48.
  9. ↑ Zbigniew Dańczyszyn. Początki sportu w sanockiej „Nafcie”. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. Nr 4: Nafta, s. 71, 2004. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X.
  10. ↑ Zbigniew Dańczyszyn. Początki sportu w sanockiej „Nafcie”. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. Nr 4: Nafta, s. 79, 2004. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X.
  11. ↑ Hokej – klasa A. „Nowiny Rzeszowskie”, s. 2, Nr 309 z 31 grudnia 1962 – 1 stycznia 1963.
  12. ↑ Sport. Czuwaj Przemyśl – Stal Rzeszów 2:1. „Nowiny Rzeszowskie”, s. 2, Nr 8 z 10 stycznia 1963.
  13. ↑ Konkurs skoków w Iwoniczu-Zdroju zainaugurował sezon sportów zimowych. „Nowiny”, s. 2, nr 309 z 31 grudnia 1962 i 1 stycznia 1963.
  14. ↑ Czuwaj Przemyśl – Stal Rzeszów 5:1. „Nowiny”, s. 2, nr 9 z 11 stycznia 1963.
  15. ↑ Hokej. „Nowiny”, s. 2, Nr 4 z 24 stycznia 1966.
  16. ↑ Hokeiści walczą o mistrzowskie punkty. Czuwaj Przemyśl na czele tabeli. „Nowiny”, s. 2, Nr 20 z 24 stycznia 1967.
  17. ↑ Dobry start hokeistów JKS. „Nowiny”, s. 2, Nr 22 z 26 stycznia 1967.
  18. ↑ Witamy Górnika w gronie III-ligowców. „Nowiny Rzeszowskie-Nowiny Sportowe”, s. 6, Nr 249 z 18 października 1956.
  19. ↑ Sylwetki piłkarzy mistrza – A klasy. „Nowiny Rzeszowskie-Nowiny Sportowe”, s. 6, Nr 249 z 18 października 1956.
  20. ↑ Krajewski (Polonia Przemyśl) i Zajdel (Krośnianka) najlepszymi strzelcami III ligi. „Nowiny-Nowiny Sportowe”. Nr 38, s. 2, 29 września 1957.
  21. ↑ Kuźniar i Tarapacki mistrzami okręgu w tenisie. „Nowiny-Stadion”, s. 2, Nr 25 z 18 czerwca 1962.
  22. ↑ Kuźniarówna i Kalita mistrzami województwa. „Nowiny-Stadion”, s. 1, Nr 24 z 17 czerwca 1963.
  23. ↑ Tenisowe mistrzostwa pod znakiem zwycięstw młodzieży. „Nowiny-Stadion”. Nr 25, s. 2, 23 czerwca 1963.
  24. ↑ Stal Sanok – podwójnym mistrzem. „Nowiny-Stadion”. Nr 25, s. 2, 23 czerwca 1963.
  25. ↑ Wojewódzkie mistrzostwa tenisowe. „Nowiny-Stadion”, s. 2, Nr 25 z 21 czerwca 1965.
  26. ↑ Tytuły mistrzowskie w tenisie dla Stalowej Woli. „Nowiny-Stadion”, s. 2, Nr 25 z 20 czerwca 1966.
  27. ↑ Ponadto zajął drugie miejsce na liście klasyfikacji najlepszych tenisistów województwa rzeszowskiego w 1966, opublikowanej przez Okręgowy Związek Tenisowy w Rzeszowie. Por. Doroczna klasyfikacja najlepszych tenisistów. „Nowiny-Stadion”, s. 2, Nr 52 z 27 grudnia 1966.
  28. ↑ Tenis. „Nowiny-Stadion”, s. 1, Nr 23 z 3 czerwca 1968.
  29. ↑ Harasimowicz i Nowak mistrzami Rzeszowa w tenisie. „Nowiny”, s. 2, Nr 192 z 14 sierpnia 1968.
  30. ↑ Tenisowe mistrzostwa seniorów w Stalowej Woli. „Nowiny”, s. 2, Nr 153 z 5 czerwca 1970.
  31. ↑ Tenis. Markowska i Tarapacki mistrzami okręgu. „Nowiny”, s. 2, Nr 149 z 1 czerwca 1971.
  32. ↑ Bogumiła Koszela, Wiesław Koszela, Marian Struś: 50 lat Zakładowego Domu Kultury, 30 lat Orkiestry Dętej, 30 lat Klubu Sportowego „Stal” Sanockiej Fabryki Autobusów „Autosan”. Rzeszów: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1976, s. 57-58.
  33. ↑ Józef Ząbkiewicz, Sport i rekreacja, w: Sanok. Dzieje miasta. Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka. Kraków 1995, s. 926.
  34. ↑ Stalowa Wola górą na kortach. „Nowiny”, s. 2, Nr 178 z 30 czerwca 1973.
  35. ↑ Tenis ziemny. „Nowiny-Stadion”, s. 2, Nr 36 z 9 września 1963.
  36. ↑ Z różnych dyscyplin. Kołobrzeskie sukcesy sanockiego tenisisty. „Nowiny–Stadion”, s. 7, Nr 225 z 4 października 1976.
  37. ↑ Józef Ząbkiewicz. Galeria hokeistów STS – Autosan. Jan Ryniak. „Tygodnik Sanocki”, s. 10, Nr 43 (155) z 28 października 1994.
  38. ↑ Hokej i boks wizytówką Sanoka. „Nowiny”, s. 2, Nr 13 z 14 stycznia 1973.
  39. ↑ Sport. Po awansie hokeistów Stali Sanok do ekstraklasy. „Nowiny”, s. 1, Nr 55 z 9 marca 1976.
  40. ↑ Marian Struś. Plany i nadzieje SKT „Budowlani”. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 7, Nr 15 (342) z 20-31 maja 1985.
  41. 1 2 Wiesław Koszela. Order Sztandaru Pracy dla SZGNiG. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 1-2, Nr 36 (327) z 20-31 grudnia 1984.
  42. ↑ Wiesław Koszela. Zmieniając rzeczywistość musimy zmienić się sami. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 1-2, Nr 30 (465) z 20-31 października 1988.
  43. ↑ Marian Struś. Powstał Okręgowy Związek Łyżwiarstwa Szybkiego w Sanoku. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 7, Nr 17 (308) z 10-20 czerwca 1984.
  44. ↑ Paweł Sebastiański, Bronisław Kielar: Wykazy członków Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Sanoku. W: 125 lat sanockiego „Sokoła” 1889–2014. Sanok: Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół” w Sanoku, 2014, s. 159. ISBN 978-83-939031-1-5.
  45. ↑ Bronisław Kielar: Sprawozdanie z „X Biegu Sokolego-Niepodległościowego”. sokolsanok.pl, 2015-11-08. [dostęp 2016-01-08].
  46. ↑ Zarząd. sokolsanok.pl, 2014-11-22. [dostęp 2016-01-08].
  47. ↑ G. Jarosz i H. Drzymalski najlepszy w sanockim Grand Prix. „Nowiny”, s. 2, Nr 110 z 16 maja 1980.
  48. ↑ Sport. Tenisowe emocje na sanockich kortach. „Nowiny-Stadion”, s. 1, Nr 20 z 19 maja 1980.
  49. ↑ Józef Ząbkiewicz. S. Tarapacki – mistrzem Polskim weteranów. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 7, Nr 24 (315) z 20-31 sierpnia 1984.
  50. ↑ Sport. Z różnych dyscyplin. „Nowiny”, s. 2, Nr 235 z 8 października 1985.
  51. ↑ Marian Struś. Stefan Tarapacki nadal najlepszy. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 7, Nr 31 (358) z 1-10 listopada 1985.
  52. ↑ Sport. Z różnych dyscyplin. Weteran Tarapacki nadal zwycięża. „Nowiny”, s. 2, Nr 243 z 17-18 października 1987.
  53. ↑ Józef Ząbkiewicz. Tenisowe mistrzostwa. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 7, Nr 31 (430) z 1-10 listopada 1987.
  54. ↑ Marian Struś. Stefan Tarapacki mistrzem Polskim weteranów. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 7, Nr 24 (351) z 20-31 sierpnia 1985.
  55. ↑ Józef Ząbkiewicz. Mistrzostwo Polski – S. Tarapackiego. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 7, Nr 32 (467) z 10-20 listopada 1988.
  56. ↑ Sport. Z różnych dyscyplin. Brawo Stefan. „Nowiny”, s. 2, Nr 246 z 21 października 1988.
  57. ↑ Józef Ząbkiewicz. Jeszcze jedno mistrzostwo S. Tarapackiego. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 7, Nr 32 (467) z 10-20 listopada 1988.
  58. ↑ Józef Ząbkiewicz. Podwójny tytuł S. Tarapackiego. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 7, Nr 23 (494) z 20-31 sierpnia 1989.
  59. ↑ Józef Ząbkiewicz. Mistrzowskie tytuły S. Tarapackiego. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 7, Nr 30 (501) z 1-10 listopada 1989.
  60. ↑ Marian Struś. „Czerwony Diabły” czy „Badylanka”. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 7, Nr 18 (309) z 20-30 czerwca 1984.
  61. ↑ Józef Ząbkiewicz. Turniej Drużyn Podwórkowych. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 7, Nr 19 (346) z 1-10 lipca 1985.
  62. ↑ Józef Ząbkiewicz. Ach, co to był za mecz!. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 7, Nr 25 (388) z 1-10 września 1986.
  63. ↑ Komentarz Oldboy'a. „Nowiny”, s. 4, Nr 302 z 10 grudnia 1962.
  64. ↑ Trenerzy. ekoball.pl. [dostęp 2016-01-08].
  65. ↑ Józef Ząbkiewicz. Najlepszy sportowiec 40-lecia ZKS „Stal”. Pierwsze kandydatury. Stefan Tarapacki. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 7, Nr 23 (386) z 10-20 sierpnia 1986.
  66. ↑ Bronisław Kielar: Ze smutkiem pożegnaliśmy dh. Stefana Tarapackiego. sokolsanok.pl, 2022-01-03. [dostęp 2022-01-20].
  67. ↑ Plenum KM PZPR. O rozwój sanockiego sportu. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 1, Nr 31 (287) z 10-20 listopada 1983.
  68. ↑ Wysokie odznaczenia dla zasłużonych sportowców i działaczy. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 4, Nr 10 (409) z 1-10 kwietnia 1987.
  69. ↑ Marian Struś. Stefan Tarapacki – sportowcem 40-lecia woj. krośnieńskiego. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 7, Nr 19 (310) z 1-10 lipca 1984.
  70. ↑ Józef Ząbkiewicz. Adam Kornecki – sportowcem 40-lecia Stali Sanok. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 4, Nr 10 (409) z 1-10 kwietnia 1987.
  71. ↑ Marian Struś. Uznanie dla ludzi sportu. „Tygodnik Sanocki”, s. 3, Nr 4 (1153) z 24 stycznia 2014.
  72. 1 2 150 lat Sokoła. sokolsanok.pl, 2017-05-05. [dostęp 2017-08-03].

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.