Sanoczanka Sanok
Pełna nazwa

I. Zakładowy Klub Sportowy „Stomil–Sanoczanka” Sanok
II. Towarzystwo Sportowe „Sanoczanka” Sanok

Data założenia

1935

Państwo

 Polska

Siedziba

Sanok

Adres

ul. Kwiatowa 25

Prezes

Andrzej Leszczyk[1]

Wiceprezes

Stanisław Śmietana

Sekcje

(historyczne)
piłka nożna,
podnoszenie ciężarów,
lekkoatletyka,
hokej na lodzie (Sanoczanka Sanok),
piłka siatkowa,
boks,
narciarstwo,
motocyklowa,
szachy,
brydż sportowy,
warcaby,
kajakarstwo,
wyciskanie sztangi w leżeniu na ławce poziomej

Sanoczanka Sanok – polski wielosekcyjny klub sportowy z siedzibą w Sanoku.

Historia

Zawiadomienie o walnym zgromadzeniu KS Sanoczanka Sanok 12 marca 1939

Dotychczasowe nazwy

  • 1935–1945 – KS Sanoczanka
  • 1945–1949 – KS Nafta
  • 1949–1950 – Zakładowy KZ Związkowiec
  • 1950–1951 – Zakładowy KS Unia
  • 1951–1957 – Górniczy KS Górnik – Sanoczanka
  • 1957–1960 – Robotniczy KS Sanoczanka
  • 1961– Stomil Sangum
  • 1961–1971 – KS Sanoczanka
  • 1971–2000 – Zakładowy KS Stomil-Sanoczanka
  • 2000– TS Sanoczanka

Okres międzywojenny (1935-1939)

Początki piłki nożnej w Sanoku datuje się na okres II Rzeczypospolitej. Uchwała Rady Miejskiej z 1928 przeznaczyła środki finansowe na budowę stadionu pomiędzy ulicą Adama Mickiewicza a ulicą Królewską, czyli późniejszego stadionu „Wierchy”.

Genezą powstania klubu była aktywność sanockiego gniazda Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. Od początku II Rzeczypospolitej w 1918 na terenie Sanoka istniały kluby sportowe: Związek Strzelecki, Wojskowy Klub Sportowy 2 Pułku Strzelców Podhalańskich (WKS 2 PSP) i gimnazjalny KS Błękitni Sanok. W wyniku scalenia dwóch pierwszych z TG Sokół powstał Wojskowo Cywilny Klub Sportowy (WCKS) prowadzący przede wszystkim sekcję piłki nożnej. Jako że nie wszyscy chętni do uprawiania futbolu wyrażali ochotę na grę w tym klubie, powstała inicjatywa stworzenia samodzielnego klubu, zrealizowana w 1935 roku – wówczas powstała Sanoczanka – pierwszy klub piłkarski w Sanoku, a jej inicjatorem i założycielem był Zbigniew Nesterowicz (w 1946 roku założył KS Wagon Sanok). Nowy klub otrzymał lokal przy ulicy Tadeusza Kościuszki. Wcześniej działalnością kierował Marian Kawski[2]. Prezesami byli Stanisław Radwański, a rok później mjr Kowalewski. Klub prowadził tylko sekcję piłki nożnej. Drużyna występowała w podokręgu przemyskim – w C-klasie, następnie w B-klasie. Klub piłkarski Sanoczanka działał do września 1939[3].

Lata powojenne (1944-2000)

Proporczyk ZKS Sanoczanka Sanok

Po przerwie w działalności spowodowanej II wojną światową, w 1944 roku wznowiono działalność klubu. W 1945 roku wchłonięto klub KS Tur.

Po wojnie klub był utrzymywany przez Przedsiębiorstwo Kopalnictwa Naftowego w Sanoku, wskutek czego klub zmienił nazwę na KS Nafta. W późniejszych latach dokonywano kolejnych przemianowań, aż powstał GKS Górnik – Sanoczanka. Prezesem klubu Górnik–Sanoczanka od 1949 do 1956 był Zbigniew Dańczyszyn (w tym czasie m.in. rozbudowano stadion „Wierchy” i skocznię narciarską)[4]. W 1951 klub Górnik Sanok należał do Zrzeszenia Sportowego „Unia” i występował pod nazwą Unia Sanok[5]. 2 lipca 1957 roku doszło do fuzji Górnika–Sanoczanki z innym sanockim klubem sportowym, KS Podhalanin (tuż przed tym w czerwcu 1957 zespół złożony z zawodników obu drużyn mecz ze Stalą Rzeszów pod nazwą Reprezentacja Sanocka[6]). W tym samym roku, awans piłkarzy Sanoczanki do III ligi stał się bodźcem do decyzji odgórnej dokonującej łączącej dwa sanockie kluby, z zamiarem scalenia finansowania dla nowo powstałego zespołu. 2 lipca 1957 roku doszło do połączenia KS „Górnik Sanoczanka” i ZKS „Stal”, a w konsekwencji fuzji powstał Robotniczy Klub Sportowy Sanoczanka przy Sanockiej Fabryce Wagonów i Kopalnictwie Naftowym w Sanoku[7]. Nowy klubu był wspierany przez ówczesną Sanocką Fabrykę Wagonów i Kopalnictwo Nafty w Sanoku oraz działał przy tych przedsiębiorstwach. Przewodniczącym zarządu klubu został Bronisław Bekalik. Mimo przeorganizowania drużyna Sanoczanki nie uzyskiwała dobrych wyników, wskutek czego przeżyła degradację z III ligi okręgowej do klasy A w sezonie 1958/1959[8].

W 1960 działacze sportowi dokonali wyodrębnienia, w wyniku którego przerejestrowano RKS Sanoczanka (klub działający dotąd przy Sanockiej Fabryce Autosan i Sanockim Kopalnictwie Naftowym) na Związkowy Klub Sportowy „Stal” (działający przy SFA). Wskutek tego RKS Sanoczanka przestała istnieć. Zdecydowano o zakończeniu działalności „Sanoczanki” (w tym czasie kopalnictwo zaprzestało wspierania sportu). Jednak wkrótce, na przełomie 1960/1961 powstał nowy klub Stomil „Sangum” przy Sanockich Zakładach Przemysłu Gumowego „Stomil”), w 1961 roku klub przemianowano i powrócono do poprzedniej nazwy KS Sanoczanka[9]. Założycielami klubu byli Zbigniew Dańczyszyn, Władysław Bunio, Józef Skórka (dyrektor naczelny Stomilu) oraz Jan Hnatuśko, który został pierwszym prezesem w latach (1961-1969)[9][10]. W ramach klubu w 1960 została założona sekcja piłki nożnej, a w 1961 sekcja podnoszenia ciężarów, którą organizował Mirosław Sałak[9].

Budynek siedziby Sanoczanki przy ulicy Kwiatowej

W 1971 roku przyjęto nową nazwę klubu Zakładowy Klub Sportowy Stomil – Sanoczanka. W 1973 w strukturze klubu działała grupa organizacji partyjnej PZPR i koło ZMS[11]. W 1986 klub obchodził 50-lecie istnienia[12]. Od czasu powstania klubu wieloletnim prezesem był Edmund Wilk, następnie od 30 sierpnia 1979 Janusz Florek[13], od 1981 Bogusław Komski, od 1987 roku Józef Korab, od 1991 roku Ryszard Wojnarowski.

5 grudnia 1987 uroczystą akademią zakończono obchody 50-lecia istnienia klubu[14]. W połowie lat 90. wszystkie istniejące wówczas sekcje zaprzestały działalności. Po prywatyzacji patronackiego zakładu Stomilu, od 1994 przeniesiono siedzibę klubu z zadubowań przedsiębiorstwa do obiektu byłego przedszkola przy ulicy Kwiatowej 25 w dzielnicy Wójtostwo. Pod koniec XX wieku ZKS Stomil – Sanoczanka został postawiony w stan upadłości, a w jego miejsce zostało powołane Towarzystwo Sportowe Sanoczanka Sanok, zaś w 2000 wybrano jego władze (prezesem został Leszek Pogorzelec, a w zarządzie zasiadł m.in. Ryszard Wojnarowski, były prezes poprzedniego klubu oraz jego kurator pozostającego w stanie likwidacji klubu)[15]. W 2000 równolegle istniały oba podmioty, w tej samej siedzibie; zarówno w ZKS, jak i w TS funkcjonowały sekcje podnoszenia ciężarów oraz piłki siatkowej kobiet[16]. Od września 2000 do 19 lutego 2001 kuratorem ZKS Stomil-Sanoczanka był Bogusław Komski[17][18].

TS „Sanoczanka” podjęło działalność jako stowarzyszenie kultury fizycznej[19][20]. Obecnie działa jedynie sekcja piłki siatkowej kobiet.

Sekcja piłki nożnej

Afisz na mecz towarzyski Sanoczanki z WKS Tarnów 14 maja 1939

Sekcja piłki nożnej istniała od 1935 roku. W maju 1946 Sanoczanka została przyporządkowana do rozgrywek klasy B ROZPN w grupie Południe podgrupie I[21]. W czerwcu 1946 Rzeszowski Okręgowy Związek Piłki Nożnej zatwierdził siedmiu zawodników w składzie KS Sanoczanki Sanok[22]. W tym czasie Klub działał pod adresem ulicy Jagiellońskiej 26 na I piętrze[23]. W sezonie 1946 Sanoczanka występowała w rzeszowskiej klasie B, w meczach o awans do klasy B rywalizowała z HKS Czuwajem Łańcut: wygrała u siebie 6:1, na wyjeździe przegrała 2:4, a w decydującym meczu na neutralnym terenie w Rzeszowie 29 września 1946 zwyciężyła 3:0 i uzyskała awans do Klasy A Okręgu Rzeszowskiego (w tym czasie prezesem klubu był Włodyka, a kierownikiem sekcji piłkarskiej Hardy)[24][25][26][27][28]. W sezonie klasy A drużyna zdobyła 2 punkty i w 1947 została objęta spadkiem do klasy B[29][30]. W sezonie 1947/1948 Sanoczanka ponownie rywalizował w klasie B Grupie Południe[31].

W 1948 roku powołano sekcje juniorskie i trampkarzy. W sezonie 1949/1950 drużyna działała pod nazwą klubu ZKS Związkowiec Sanoczanka Sanok i występowała w B klasie Grupie Południowej[32][33]. W latach 50. klub działał pod nazwą Górnika Sanok. Na przełomie 1950/1951 wraz z całym klubem sekcja piłkarska występowała po przemianowaną nazwą ZKS Unia Sanok. W sierpniu 1950 Unia zdobyła mistrzostwo na szczeblu powiatowym w edycji Pucharu Polski 1950/1951, pokonując LZS Zagórz 3:1 (1:1)[34][35][36]. 8 lipca 1951 pokonał na boisku w Zarszynie drużynę ZKS Włókniarza Rymanów 3:2 (0:0) w finale rozgrywek o mistrzostwo powiatu sanockiego[37], następnie we wrześniu 1951 wygrała grupę I w eliminacjach do klasy wojewódzkiej[38], w październiku i listopadzie 1951 w rozgrywce finałowej o wejście do klasy wojewódzkiej zajęła ostatnie miejsce w czterozespołowej grupie[39][40]. Na początku grudnia 1951, już po powrotnym przemianowaniu klubu na Górnik Sanok, zespół pokonał LZS Zagórz 10:2 (5:1) w rozgrywce o puchar Powiatowego Komitetu Kultury Fizycznej (PKKF)[41]. Od maja do lipca 1952 Górnik występował w rozgrywkach I klasy (łącznie skupiającej sześć grup), stanowiących mistrzostwa województwa rzeszowskiego i zarazem będących pierwszą fazą eliminacji z tego rejonu do II, w których w grupie IV zajęła drugie miejsce na sześciu uczestników[42]. W sezonie 1953 (wiosna / jesień) Górnik zajął czwarte miejsce w rzeszowskiej klasie A (czwarty poziom ligowy)[43], w sezonie 1954 A Klasy Grupie II trzecie miejsce[44] i w tej edycji drużyna rozegrała pojedynki derbowe ze Stalą Sanok[44]. W sezonie 1955 Górnik występował w A klasie scalonej w jednej grupie z 18 zespołów[45] i uplasował się na drugiej pozycji za Resovią[46], po czym jako wicemistrz rzeszowskiej A klasy, wskutek awansu Stali Mielec do II ligi, otrzymał szansę gry w barażach o miejsce w III lidze z wicemistrzem lubelskiej klasy A, Stalą FSC Lublin (zob. Motor Lublin (piłka nożna) w sezonie 1955, 27 listopada 1955 remisując u siebie 2:2 i w dniu 4 grudnia 1955 przegrywając na wyjeździe 0:2 (drużynę przygotowywał wówczas czynny zawodnik i instruktor Lesław Wolwowicz)[47][48][49]. W sezonie 1956 Górnik przystąpił do pomniejszonej do 14 uczestników klasy A[50] i wygrał te rozgrywki zdobywając 38 punktów (wygrał 17 z 26 meczów, 4 razy remisując i ponosząc 5 porażek, strzelając 82 gole w 26 meczach i tracąc 36 bramek); w sezonie skutecznością wykazywali się Stefan Tarapacki, Aleksander Wolwowicz i Tadeusz Drwięga, zaś do sukcesu przyczynili się trener Władysław Hrabal, grający instruktor A. Wolwowicz oraz działacze - przewodniczący rady koła Zbigniew Dańczyszyn i jego zastępca Ignacy Zatwarnicki[51][52]. Górnik rozgrywał mecze na stadionie „Wierchy”[53].

Do sezonu 1957 III ligi (okręgowej) został zgłoszony Górnik Sanok[54], który jeszcze w trakcie przygotowań do rozgrywek w marcu tego roku występował się jako Sanoczanka[55]. W trakcie trwających rozgrywek w dniu PZPN 5 maja 1957 Sanoczanka rozegrała mecz ze Podhalaninem Stalą Sanok[56], który przy stanie 1:0 (1:0) dla Sanoczanki został przerwany przez sędziego po usunięciu z placu gry po jednym z zawodników obu drużyn[57]. Po nieudanej pierwszej rundzie Sanoczanka zajmowała przedostatnie 11 miejsce w tabeli[58]. Tuż po tym, pod koniec czerwca 1957 zespół złożony z zawodników Sanoczanki oraz Podhalanina, nazwany Reprezentacja Sanoka, rozegrał towarzyskie spotkanie z II-ligową Stalą Rzeszów przegrywając 3:5[59]. Mając na celu utrzymanie III-ligowej drużyny w Sanoku w dniu 2 lipca 1957 dokonano połączenia obu sanockich klubów przy jednoczesnym scaleniu finansowania dla nowo powstałego tworu – tym samym w wyniku fuzji KS „Górnik Sanoczanka” i ZKS „Stal” powstał Robotniczy Klub Sportowy „Sanoczanka” Sanok przy Sanockiej Fabryce Wagonów i Kopalnictwie Naftowym w Sanoku[60][61]. W niedzielę 14 lipca 1957 RKS Sanoczanka, w składzie złożonym z byłych zawodników Sanoczanki i Stali (Podhalanina) zainaugurowała rundę rewanżową III ligi, ulegając na wyjeździe Czarnym Jasło 0:2 (na mecz udało się wielu kibiców z Sanoka kilkunastoma autobusami)[62][63][64]. Drużyna III-ligowa pokonała m.in. Legię Krosno[65] i lidera, Resovię[66]. Dotychczasowy zespół Podhalanina w klasie A (podkarpackiej) był początkowo przedstawiany pod swoją nazwą[67][68], a następnie jako Sanoczanka II[69]. Ponadto w lidze rezerw klasy A uczestniczył zespół pod nazwą Sanoczanka III[70][71]. RKS Sanoczanka ukończyła sezon 1957 III ligi na dziewiątym miejscu[72][64].

W edycji III ligi 1958 RKS Sanoczanka zajęła siódme miejsce[73]. W tym sezonie druga drużyna klubu nie występowała już w klasie A[74], natomiast jedynie rezerwy Sanoczanki uczestniczyły w rozgrywkach rezerw III ligi[75].

W edycji III ligi 1959 RKS Sanoczanka przystąpiła po raz trzeci do rozgrywek na trzecim poziomie (okręgowym)[76], została sklasyfikowana na 10 miejscu wśród 12 uczestników i doznała degradacji (została wyprzedzona bilansem bramkowym przez drużynę Polnej Przemyśl, która utrzymała się w III lidze)[77]. Do sezonu 1959 ligi stopień niżej, tj. klasie A grupie południowej, przystąpiła drużyna Sanoczanki Ib[78], która zajęła ostatnie 15 miejsce, zdobywając jedynie 20 punktów w 28 meczach oraz tracąc aż 105 bramek, przy 27 strzelonych[79]. Mimo dokonanego scalenia nowe zespoły RKS Sanoczanki nie uzyskiwały oczekiwanych wyników zarówno w III lidze, jak i w klasie A, a także w rozgrywkach juniorsko-młodzieżowych, zaś dodatkowo działacze klubowi nie znajdowali porozumienia ze sobą, w związku z czym uwidoczniło się niepowodzenie pod względem sportowym, jak i administracyjnym[80]. W związku z tym działacze klubowi i piłkarscy powołali nowy zarząd klubu 2 grudnia 1959[81]. W marcu 1960 Sanoczanka rozpoczęła grę w 12-zespołowej klasie A, grupie I (południowej)[82], natomiast drużyna Sanoczanki Ib przystąpiła do gry w klasie B grupie podkarpackiej[83]. W połowie sierpnia 1960 Sanoczanka zakończyła sezon zajmując drugie miejsce w klasie A (cztery punkty za triumfującą Stalą Dęba)[84]. Tymczasem wobec wprowadzenia reorganizacji rozgrywek i wprowadzenia systemu gry jesień-wiosna, już 20 dni później, w dniu 4 września 1960 Sanoczanka rozpoczęła sezon klasy A Grupy I (południowej)[85]. Po rundzie jesiennej drużyna zajmowała piąte miejsce wśród 12 uczestników[86]

Pod koniec 1960 z RKS Sanoczanka został wyodrębniony Zakładowy Klub Sportowy „Stal” Sanok, i pod tym szyldem od początku 1961 przystępowały do rozgrywek poszczególne zespoły sekcyjne, w tym hokeiści[87], pingpongiści[88], pięściarze[89], siatkarze[90], a także piłkarze[91][92][93][94]. 9 kwietnia 1961 Stal Sanok zainaugurowała rundę wiosenną (paradoksalnie – podobnie jak w przypadku pierwszego meczu po fuzji w 1957 – ponownie wyjazdowym meczem z Czarnymi Jasło, tym razem zremisowanym 2:2)[92][93]. Drużyna Sanoczanki 1 października 1961 rozegrała mecz w ramach eliminacji Pucharu Polski edycji 1961/1962, ulegając Czarnym Jasło na wyjeździe 1:9[95].

Kolejny klub pod nazwą Sangum istniejący od 1961 przetrwał kilka lat (do ok. 1965 roku). Wskutek braku stadionu i mocno rozwijającej się Stali Sanok, zlikwidowano sekcję piłkarską. Zawodnikami Sanoczanki byli Jerzy Lisowski[96], Orest Lenczyk, Adam Dębiec[97]. Kierownikiem sekcji juniorów Sanoczanki był Jan Łożański[98].

Sukcesy
  • awans do B-klasy: 1936, 1962
  • awans do A-klasy: 1948
  • awans do III ligi: 1956

Sekcja lekkiej atletyki

Graffiti upamiętniające Sanoczankę w budynku stadionu Wierchy w Sanoku

Istniała w latach 1957-1961. Reaktywowana na przełomie 1984/1985, działała do 2. poł. lat 90.

Sukcesy
  • mistrzostwo A-klasy, awans do ligi okręgowej: 1957
  • mistrzostwo ligi okręgowej: 1958[99], 1959, 1960[100][101]
  • awans do ligi wojewódzkiej: 1958
  • mistrzostwo ligi wojewódzkiej: 1960

Sekcja podnoszenia ciężarów

Proporczyk sekcji podnoszenia ciężarów Sanoczanki Sanok

Sekcja podnoszenia ciężarów została założona w listopadzie 1961 przez Mirosława Sałaka[9][102]. Oprócz występów seniorskich, także juniorzy osiągali sukcesy. W mistrzostwach ligi międzyokręgowej w 1967 Sanoczanka zajęła czwarte miejsce[103]. W listopadzie 1970 zespół pod wodzą trenera Bogumiła Freja awansował do II ligi, osiągając drugi poziom ligowy jako pierwsza drużyna z Sanoka w historii[9][104][105]. Po ostatnim turnieju w Ciechanowie 23-24 listopada 1973 drużyna Sanoczanki prowadzona przez Sałaka uzyskała łączny wynik 3825 pkt. (nowy rekord okręgu), a tym samym drugie miejsce w II lidze, co oznaczało awans do I ligi[106][107][108]. Awans wywalczyli zawodnicy: Janusz Szostak, Jan Nabożny, Stanisław Cyper, Kazimierz Kaczmaryk, Ryszard Kasprzak, Józef Lorenc, Krzysztof Łagodzic, Józef Sokołowski, Mieczysław Gontek, Mieczysław Grzywa, Edmund Szmist, a szkoleniowcami byli Bogumił Frej i Mieczysław Sałak[109]. Na początku 1974 w szeregach sekcji było 115 zawodników, w tym 90 zgłoszonych do PZPC; trenerami byli wówczas M. Sałak, B. Frej i Krzysztof Łagodzic, a ponadto do współpracy został zaproszony były zawodnik i szkoleniowiec AZS Warszawa, Waldemar Baszanowski[110]. Podjęto decyzję o stworzeniu w Zasadniczej Szkole Przyzakładowej „Autosan” klasy sportowej w podnoszeniu ciężarów od roku szkolnego 1974/1975[111]. Po awansie seniorzy przez rok występowali w I lidze w ramach drużynowych mistrzostw Polski. W grudniu 1974 zostali zdegradowani, tracąc jedynie 63 punkty do wyżej uplasowanego zespołu[112]. W 1975 Sanoczanka zajęła III miejsce w II lidze i ponownie uzyskała awans do I ligi[113][114][115][116]. Także w 1975 drużyna rezerwowa Sanoczanki zdobyła mistrzostwo okręgu[117]. W 1976 zawodnik klubu Bogumił Janowczyk uczestniczył w Mistrzostwach Europy w podnoszeniu ciężarów w Berlinie[118]. Ten zawodnik w 1977 został powołany do grupy przygotowującej się na Letnie Igrzyska Olimpijskie 1976 w Montrealu[119]. W 1976 drużyna Sanoczanki po raz drugi przystąpiła do sezonu I ligi[120], w którym zajęła 9. miejsce na 15 zespołów[121]. W tym czasie drużyna rezerwowa Sanoczanki występowała w III lidze prowadząc w rozgrywkach[122]. W trakcie sezonu zespół Sanoczanki pod wodzą trenera Krzysztofa Łagodzica zdobył w Poznaniu drużynowe mistrzostwo Polski juniorów młodszych oraz jednocześnie zwyciężył w łącznej klasyfikacji juniorów młodszych (do lat 18) i juniorów starszych (18-20 lat); zaś w składzie drużyny byli Henryk Baran, Zdzisław Gładysz, Janusz Sabat, Marian Wojtas, Mieczysław Sołtysik, Marian Kielar, Czesław Gądek, Szymański, Piotr Staruchowicz, Józef Mika, Jan Lisowski[123]. W kwietniu 1977 ciężarowcy Sanoczanki byli najlepsi w drużynowej punktacji podczas mistrzostw okręgu rzeszowskiego zorganizowanych w Przemyślu[124]. W sezonie 1977 Sanoczanka została zdegradowana z I ligi[125][126]. 10 grudnia 1977 odbyły się zawody o Puchar Prezesa ZKS Stomil Sanoczanka[127]. W marcu 1978 Sanoczanka drużynowo wygrała zawody międzyokręgowe w Przemyślu[128]. W 1978 drużyna Sanoczanki zwyciężyła w II lidze i po raz trzeci awansowała do I ligi[129][130][131][132][133]. W sezonie 1979 Sanoczanka utrzymała się w I lidze[134] zajmując siódme miejsce[135]. Na przełomie lat 70./80. pod egidą Sanoczanki działał Szkolny Klub Sportowy „Juventus”, złożony z uczniów Zespołu Szkół Zawodowych SFA w Sanoku[136]. W edycji 1980 ekipa Sanoczanki zajęła ósme miejsce w I lidze[137][138]. W 1981 zespół uplasował się na siódmym miejscu, jednak wobec reorganizacji I ligi (pomniejszenie liczby drużyn z 26 do 16) i niepowodzeniu w turnieju eliminacyjnym do nowego sezonu wiosną 1982, został zdegradowany do II ligi[139][140][141]. W 1982 po raz czwarty awansowali do I ligi[142][143]. W sezonie 1983 drużyna Sanoczanki została sklasyfikowana na 13. miejscu[144][145]. Ponadto w sezonie 1983 drużyna została sklasyfikowana na 6. miejscu w punktacji „O złotą sztangę PZPC”[146]. Od 1984 trenerem zespołu był Roman Mierzwa[147]. W sezonie 1984 drużyna zajęła 12 miejsce, przy czym występowała w osłabionym składzie bez S. Zajdla, B. Kalityńskiego i H. Barana[145][148]. W lidze edycji 1985 Sanoczanka była ósma[149]. W 1986 ekipa Sanoczanki pod wodzą R. Mierzwy zapewniła sobie ligowy byt zajmując 12. miejsce[150][151][152] (w tym sezonie zespół rezerwowy występował w III lidze[153]). W dniach 27-29 marca 1987 w sali Sanockiego Domu Kultury odbyły się Mistrzostwa Polski w Podnoszeniu Ciężarów 1987[154]. Analogicznie w sezonie 1987 pierwsza drużyna prowadzona przez R. Mierzwę występowała w I lidze (od tej edycji prowadzonej według nowej punktacji Sinclaira), a rezerwowa (złożona z juniorów i zawodników młodzieżowych, a trenowana przez Janusza Trzepizóra, Stanisława Zajdla i Mieczysława Gontka) w III lidze[155][156][157]. W edycji 1987 seniorzy klubu zachowali ligowy byt[158]. W sezonie 1988 Sanoczanka prowadzona nadal przez trenera Mierzwę zajęła 18 miejsce na 21 ekip i została zdegradowana z I ligi[159][160]. Po dokonanej reorganizacji rozgrywek przez Polski Związek Podnoszenia Ciężarów i wprowadzeniu nowego systemu ligowego[161][162] w sezonie 1989 drużyna Sanoczanki została sklasyfikowana na 13 miejscu (na 16 drużyn) w I-ligowej Grupie A[163]. W latach 80. w najwyższej klasie drużynowych mistrzostw Polski występowała także drużyna młodzieżowa klubu[164]. Drużyna seniorów została wycofana z I ligi w 1990 roku ze względów finansowych i sekcja została rozwiązana[165]. W 1990 był zapowiadany udział zdegradowanego zespołu Sanoczanki w III lidze (ponadto zawodnicy klubu nie wystąpili na mistrzostwach okręgu w Łańcucie)[166]. W sezonie 1991 drużyna pod nazwą klubu Stomil–Sanoczanka występowała w III lidze[167][168]. W 1991 powstała podsekcja klubu wyciskanie sztangi leżąc i trójbój siłowy, która również osiągała sukcesy (medale mistrzostw Polski i świata). Sanoczanka występowała w III lidze w sezonach 1992[169], 1993[170]. Następnie Sanoczanka występowała w sezonie 1994 II ligi, w którego trakcie została wycofana z powodów finansowych[171]. Drużyna Stomil-Sanoczanka ponownie występowała w III lidze w sezonach 1996[172] i 1997, w którym pod kierunkiem trenera Ryszarda Trzepizura zajęła drugie miejsce i uzyskała awans do II ligi[173][174][175].

Działaczem Sanoczanki, w tym wiceprezesem sekcji podnoszenia ciężarów był Jan Samek[176][177].

Zawodnicy sekcji trenowali budynku stadionu „Wierchy”, zaś zawody odbywali w sali Sanockiego Domu Kultury[178], a także w hali sportowej Zasadniczej Szkoły Zawodowej Sanockiej Fabryki Autobusów[179], gdzie w dniach 7-9 listopada 1980 odbyły się młodzieżowe Mistrzostwa Polski[180][181].

Sukcesy

  • wicemistrzostwo okręgu: 1961[9]
  • mistrzostwo okręgu: 1962[9], 1975, 1979[182]
  • awans do ligi międzyokręgowej: 1966[9]
  • mistrzostwo międzyokręgowe: 1980[183]
  • mistrzostwo Polski południowo-wschodniej: 1968, 1969[9]
  • awans do II ligi: 1970
  • awans do I ligi: 1973, 1975, 1978, 1982
  • mistrzostwo makroregionu Małopolska: 1987[184], 1988[185]
  • Drugie miejsce drużynowo w indywidualnych mistrzostwach Polski juniorów: 1981 (Koszalin)[186]

Wśród sztangistów klubu byli medaliści indywidualnych mistrzostw Polski seniorów, m.in. Henryk Baran, Zdzisław Gładysz, Stanisław Kalisztan, Bogdan Kalityński, Janusz Sabat, Stanisław Zajdel (najbardziej utytułowany, jedyny złoty medalista mistrzostw Polski z 1983)[20].

Galeria

Wyciskanie sztangi

W październiku 1994 działacze Sanoczanki (ówczesnym prezesem był Ryszard Wojnarowski) zorganizowali mistrzostwa świata i Europy w wyciskaniu sztangi w leżeniu na ławce poziomej, które odbyły się w sali Sanockiego Domu Kultury[187].

Sekcja hokeja na lodzie

Sekcja tenisa stołowego i tenisa ziemnego

Tenisistą klubu przed 1939 był Bolesław Peszkowski, brat Zdzisława[188]. Sekcja powstała w 1957 roku, zajmował się nią Eugeniusz Czerepaniak. Na początku maja 1959 Sanoczanka zajęła czwarte miejsce w finałach okręgu rzeszowskiego[189]. Sekcja istniała do 1960 roku. Od sezonu 1960/1961 Stal Sanok kontynuowała zespół tenisa stołowego Sanoczanki[190].

Sekcja tenisa ziemnego powstała również w 1957 roku i występowali w niej równolegle tenisici stołowi.

Sukcesy
  • awans do ligi wojewódzkiej: 1958

Sekcja piłki siatkowej kobiet

Siatkarki Sanoczanki podczas meczu w hali SP9 w Sanoku

Sekcja piłki siatkowej kobiet powstała w 1978[191]. W tym samym roku drużyna pod kierunkiem trenera Stanisława Rząsy przystępowała do ligi wojewódzkiej[192]. Z okazji 70-lecia PKOl na przełomie września i października 1989 Sanoczanka i Stal Sanok zorganizowały międzynarodowy turniej piłki siatkowej kobiet, w którym wygrał MKS Znicz Jarosław[193]. W maju 1990 siatkarki Stomilu Sanoczanki zdobyły tytuł mistrzowski klasy „M” grupy wschodniej makroregionu Małopolska[194]. W kwietniu 1997 drużyna młodziczek ZKS Stomil Sanoczanka zdobyła złoty medal mistrzostw województwa podkarpackiego[195]. Siatkówka została jedyną dyscypliną prowadzoną obecnie pod nazwą klubu. Drużyna występuje w III lidze i funkcjonuje jako PBS Bank Sanoczanka Sanok (sponsorem jest Podkarpacki Bank Spółdzielczy).

Inne sekcje

  • Sekcja bokserska – powstała w 1957 roku i istniała do 1958 roku.
  • Sekcja narciarska – istniała od 1958 do 1960 roku. Zawodnikiem był m.in. Wojciech Jahn[196].
  • Sekcja turystyczno-motocyklowa – założona w 1961 roku, wkrótce zaprzestała działalności.
  • Sekcja szachowa – powstała w 1978 roku, istniała do lat 90.
  • Sekcja brydża sportowego – powstała w 1979 roku.
  • Sekcja warcabów – powstała w 1980 roku.
  • Gry sportowe, kajakarska (1950-1955), turystyczna – charakter amatorski.
  • Pod koniec 1988 została utworzona sekcja biegów długodystansowych[197]. Maratończykiem startującym w barwach sekcji był Andrzej Michalski[198].

Odznaczenia

Kultura masowa

  • Podczas finału VII konkursu-plebiscytu na najpopularniejszego sportowca Sanoka za rok 1983, który odbył się 28 lutego 1979 w Sanockim Domu Kultury, zespół artystyczny „Autosan” zaprezentował piosenkę odnoszącą się do dwóch czołowych klubów sportowych w mieście, której słowa brzmiały[201]:
Oby wam się, oby wam się, oby wam się dobrze działo!
Oby wam się, oby wam się, oby wam się dobrze zwyciężało!
Niech Stal Sanok z Sanoczanką idą w górę ramię w ramię!
Tego życzą wam i sobie tu obecni sanoczanie!

Przypisy

  1. ↑ Towarzystwo Sportowe Sanoczanka. krs-online.com.pl. [dostęp 2017-08-12].
  2. ↑ Edward Zając, Organizacje o charakterze gospodarczym, społecznym, kulturalnym i sportowym, Pomiędzy wojnami światowymi 1918–1939, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 606.
  3. ↑ Kazimierz Rogowski. Opinie. Mecze na „Sigociu”. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 6, Nr 21 (492) z 20 lipca – 10 sierpnia 1989.
  4. ↑ Czas wojny i czas pokoju. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 4, Nr 24 (189) z 20-31 sierpnia 1980.
  5. ↑ Antoni Baran. Akcja wyborcza do rad kół sportowych trwa. „Nowiny Rzeszowskie-Nowiny Sportowe”, s. 6, Nr 19 z 22 stycznia 1952.
  6. ↑ Z ostatniej chwili. „Nowiny”, s. 2, Nr 17 z 24 czerwca 1957.
  7. ↑ isanok.pl, Sanok, Bieszczady, Podkarpacie – Sport w Sanoku w okresie powojennym.
  8. ↑ Legia Ib Krosno, Czuwaj Łańcut i Sanoczanka spadają do klasy A. „Nowiny-Stadion”, s. 2, Nr 37 z 21 września 1959.
  9. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 Roman Rybicki. Na przykład Sanoczanka. „Nowiny Rzeszowskie”, s. 5, Nr 308 (7797) z 8 listopada 1973.
  10. ↑ Wiktor Marciniak. Dokąd Sanoczanko, kochany klubie ty nasz?. „Tygodnik Sanocki”. Nr 1 (1201), s. 14, 2 stycznia 2015.
  11. ↑ Na partyjnym forum. Wychowawcza rola organizacji sportowych. „Nowiny”, s. 3, Nr 341 z 11 grudnia 1973.
  12. 1 2 50 lat KS „Sanoczanka”. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 7, Nr 14 (377) z 10-20 maja 1986.
  13. ↑ Oceniono wyniki sportowe i wybrano nowy zarząd. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 25 (154), s. 8, 1-10 września 1979.
  14. ↑ B. Struś. Zakończenie obchodów 50-lecia ZKS „Stomil-Sanoczanka”. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 1 (436), s. 7, 1-10 stycznia 1988.
  15. ↑ Piotr Wacławski. Walne w Sanoczance. Nowy (stary) klub. „Tygodnik Sanocki”. Nr 30 (455), s. 1, 14, 28 lipca 2000.
  16. ↑ Jolanta Ziobro. Sanoczanka club. „Tygodnik Sanocki”. Nr 32 (457), s. 1, 6, 11, 11 sierpnia 2000.
  17. ↑ Jolanta Ziobro. Nowy kurator Sanoczanki. „Tygodnik Sanocki”. Nr 39 (464), s. 1, 3, 29 września 2000.
  18. ↑ Joanna Kozimor. Kurator zrezygnował. „Tygodnik Sanocki”. Nr 9 (486), s. 1, 2 marca 2001.
  19. ↑ Towarzystwo Sportowe Sanoczanka. krs-pobierz.pl. [dostęp 2017-08-12].
  20. 1 2 Waldemar Bałda: Sowa i bocian. Opowieść o Posadzie Olchowskiej – III dzielnicy Miasta Sanoka. Kraków: AB Media, 2012, s. 158. ISBN 978-83-935385-7-7.
  21. ↑ Rzeszów. „Start”. Nr 24, s. 2, 16 maja 1946.
  22. ↑ Rzeszowski Okręgowy Związek Piłki Nożnej. Komunikat nr 5/46. „Dziennik Rzeszowski”, s. 4, Nr 129 z 7 czerwca 1946.
  23. ↑ Rzeszowski Okręgowy Związek Piłki Nożnej. Komunikat nr 6/46. „Dziennik Rzeszowski”, s. 4, Nr 137 z 17-18 czerwca 1946.
  24. ↑ Ze sportu. „Dziennik Rzeszowski”, s. 4, Nr 206 z 11 września 1946.
  25. ↑ Ze sportu. „Dziennik Rzeszowski”, s. 4, Nr 208 z 13 września 1946.
  26. ↑ Komunikat. „Dziennik Rzeszowski”, s. 4, Nr 211 z 16-17 września 1946.
  27. ↑ Ze Sportu. Sanoczanka awansuje do ekstraklasy Okręgu Rzeszowskiego. „Dziennik Rzeszowski”, s. 4, Nr 225 z 3 października 1946.
  28. ↑ Komunikat. „Dziennik Rzeszowski”, s. 4, Nr 235 z 14-15 października 1946.
  29. ↑ Kto będzie mistrzem kl. B w okręgu rzeszowskim. „Rzeszowska Trybuna Robotnicza”. Nr 167, s. 5, 20 czerwca 1947.
  30. ↑ 7 września br. rozpoczynają się rozgrywki o mistrzostwo rundy jesiennej. „Rzeszowska Trybuna Robotnicza”. Nr 222, s. 5, 14 sierpnia 1947.
  31. ↑ Mistrzostwa kl. „B” okręgu rzeszowskiego rozpoczęte. „Rzeszowska Trybuna Robotnicza”. Nr 237, s. 5, 29 sierpnia 1947.
  32. ↑ Związkowiec Sanoczanka – ZKS Unia Krosno 5:1 (3:1). „Nowiny Rzeszowskie”, s. 4, Nr 26 z 10 października 1949.
  33. ↑ Piłkarski bilans ZKS „Związkowiec” Sanok. „Nowiny Rzeszowskie”, s. 6, Nr 81 z 4 grudnia 1949.
  34. ↑ Od naszych korespondentów. Zagórz. „Nowiny”, s. 6, Nr 212 z 4 sierpnia 1950.
  35. ↑ Mistrzowie powiatu „Pucharu Polski”. „Nowiny”, s. 6, Nr 238 z 30 sierpnia 1950.
  36. ↑ W finale na szczeblu wojewódzkim Stal Rzeszów wygrała z Włókniarzem Krosno 3:2 (0:2), co oznacza, że Unia Sanok została wyeliminowana na wcześniejszym etapie. Puchar Polski. Stal Rzeszów wygrywa z Włókniarzem Krosno 3:2 (0:2). „Nowiny-Nowiny Sportowe”, s. 6, Nr 15 z 30 października 1950.
  37. ↑ Unia Sanok mistrzem powiatu w piłce nożnej. „Nowiny Rzeszowskie-Nowiny Sportowe”, s. 2, Nr 28 z 9 lipca 1951.
  38. ↑ Rozgrywki piłkarskie o wejście do klasy wojewódzkiej. „Nowiny Rzeszowskie”, s. 6, Nr 255 z 26 września 1951.
  39. ↑ O wejście do wojewódzkiej klasy piłkarskiej. „Nowiny Rzeszowskie-Nowiny Sportowe”, s. 2, Nr 43 z 22 października 1951.
  40. ↑ O wejście do klasy wojewódzkiej. „Nowiny Rzeszowskie-Nowiny Sportowe”, s. 1, Nr 48 z 26 listopada 1951.
  41. ↑ Górnik (Sanok) zdobywa Puchar PKKF. „Nowiny Rzeszowskie”, s. 6, Nr 314 z 4 grudnia 1951.
  42. ↑ Piłkarze woj. rzeszowskiego wystartowali. Mistrzostwa kl. I – rozpoczęte!. „Nowiny Rzeszowskie-Nowiny Sportowe”. Nr 19, s. 2, 5 maja 1952. GWKS Rzeszów, Spójnia Jarosław, Kolejarz Przemyśl, Ogniwo Rzeszów pierwszymi finalistami rozgrywek klasy I. „Nowiny Rzeszowskie-Nowiny Sportowe”. Nr 20, s. 2, 28 lipca 1952.
  43. ↑ Stal Stalowa Wola mistrzem klasy A. „Nowiny Rzeszowskie-Nowiny Sportowe”, s. 1, Nr 43 z 25 września 1953.
  44. 1 2 A klasa. „Nowiny Rzeszowskie-Nowiny Sportowe”, s. 1, Nr 33 z 20 września 1953.
  45. ↑ W dniu wczorajszym wystartowało 18 drużyn do mistrzostw klasy A. „Nowiny Rzeszowskie-Nowiny Sportowe”, s. 1, Nr 11 z 21 marca 1955.
  46. ↑ Witamy w III lidze. Resovia mistrzem klasy A. „Nowiny Rzeszowskie-Nowiny Sportowe”. Nr 45, s. 1, 14 listopada 1955. Górnik Sanok wicemistrzem klasy A. „Nowiny Rzeszowskie-Nowiny Sportowe”. Nr 46, s. 1, 21 listopada 1955.
  47. ↑ Sportowy rozkład jazdy. O wejście do III ligi. Wielka szansa Górnika Sanok. „Nowiny Rzeszowskie”, s. 3, Nr 282 z 26-27 listopada 1955.
  48. ↑ F. Gwizdak. O wejście do III ligi. Piłkarze Sanoka zawiedli. „Nowiny Rzeszowskie-Nowiny Sportowe”, s. 1, Nr 47 z 28 listopada 1955.
  49. ↑ Stal FSC Lublin awansuje do III ligi po wygranej z Górnikiem Sanok 2:0 (1:0). „Nowiny Rzeszowskie-Nowiny Sportowe”, s. 4, Nr 48 z 5 grudnia 1955.
  50. ↑ Sport. Od III ligi do klasy D. „Nowiny Rzeszowskie”, s. 4, Nr 60 z 10-11 marca 1956.
  51. ↑ W klasie A uzyskano wyniki: Górnik Sanok w III lidze. „Nowiny Rzeszowskie-Nowiny Sportowe”, s. 6, Nr 246 z 15 października 1956.
  52. ↑ Witamy Górnika w gronie III-ligowców. „Nowiny Rzeszowskie-Nowiny Sportowe”, s. 6, Nr 249 z 18 października 1956.
  53. ↑ Województwo rzeszowskie w pochodzie pierwszomajowym. Sanok. „Nowiny Rzeszowskie”, s. 2, Nr 104 z 3 maja 1955.
  54. ↑ Terminarz rozgrywek III ligi. „Nowiny Rzeszowskie”. Nr 63, s. 5, 14 marca 1957.
  55. ↑ Sanoczanka – Gwardia Rzeszów 2:2 (1:1). „Nowiny Rzeszowskie-Nowiny Sportowe”. Nr 4, s. 2, 18 marca 1957.
  56. ↑ Sport. Dzień PZPN. „Nowiny Rzeszowskie”. Nr 106, s. 3, 4-5 maja 1957.
  57. ↑ Sanoczanka – Podhalanin Sanok 1:0 (1:0). „Nowiny Rzeszowskie-Nowiny Sportowe”. Nr 10, s. 2, 6 maja 1957.
  58. ↑ Liga okręgowa. „Nowiny Rzeszowskie-Nowiny Sportowe”. Nr 17, s. 2, 24 czerwca 1957.
  59. ↑ Z ostatniej chwili. „Nowiny Rzeszowskie-Nowiny Sportowe”. Nr 17, s. 2, 24 czerwca 1957.
  60. ↑ Bogumiła Koszela, Wiesław Koszela, Marian Struś: 50 lat Zakładowego Domu Kultury, 30 lat Orkiestry Dętej, 30 lat Klubu Sportowego „Stal” Sanockiej Fabryki Autobusów „Autosan”. Rzeszów: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1976, s. 45.
  61. ↑ Sport w Sanoku w okresie powojennym [online], isanok.pl, 26 stycznia 2007 [dostęp 2013-10-23] [zarchiwizowane z adresu 2014-05-17].
  62. ↑ Sport. Kto z kim w III lidze. „Nowiny Rzeszowskie”. Nr 166, s. 3, 13-14 lipca 1957.
  63. ↑ III liga. Czarni Jasło – Sanoczanka 2:0 (2:0). „Nowiny Rzeszowskie-Nowiny Sportowe”. Nr 20, s. 2, 15 lipca 1957.
  64. 1 2 Baszak, Ząbkiewicz. 55 lat ↓, s. 77.
  65. ↑ Liga okręgowa / III liga. Sensacyjne zwycięstwo Sanoczanki nad Legią Krosno. Sanoczanka – Legia Krosno 3:1 (0:1). „Nowiny Rzeszowskie-Nowiny Sportowe”. Nr 25, s. 1, 2, 19 sierpnia 1957.
  66. ↑ III liga. „Nowiny Rzeszowskie-Nowiny Sportowe”. Nr 27, s. 2, 2 września 1957.
  67. ↑ A klasa. Grupa podkarpacka. „Nowiny Rzeszowskie-Nowiny Sportowe”. Nr 21, s. 2, 22 lipca 1957.
  68. ↑ Sportowy rozkład jazdy na sobotę i niedzielę. „Nowiny Rzeszowskie”. Nr 178, s. 4, 27-28 lipca 1957.
  69. ↑ Klasa A. Grupa podkarpacka. „Nowiny Rzeszowskie-Nowiny Sportowe”. Nr 21, s. 2, 22 lipca 1957.
  70. ↑ Rezerwy A klasy, gr. podkarpacka. „Nowiny Rzeszowskie-Nowiny Sportowe”. Nr 219, s. 5, 13 września 1957.
  71. ↑ Sport. Klasa A. Grupa podkarpacka. „Nowiny Rzeszowskie”. Nr 226, s. 4, 21-22 września 1957.
  72. ↑ Liga okręgowa. „Nowiny Rzeszowskie-Nowiny Sportowe”. Nr 29, s. 2, 16 września 1957.
  73. ↑ III liga. „Nowiny-Nowiny Sportowe”. Nr 37, s. 1, 22 września 1957.
  74. ↑ Czuwaj Łańcut awansował do III ligi. „Nowiny-Nowiny Sportowe”. Nr 38, s. 1, 29 września 1957.
  75. ↑ Rezerwy III ligi. „Nowiny-Nowiny Sportowe”. Nr 37, s. 1, 22 września 1957.
  76. ↑ Liga okręgowa. „Nowiny-Nowiny Sportowe”. Nr 14, s. 1, 6 kwietnia 1959.
  77. ↑ Legia Ib Krosno, Czuwaj Łańcut i Sanoczanka spadają do klasy A. „Nowiny-Stadion”. Nr 37, s. 2, 21 września 1959. Baszak, Ząbkiewicz. 55 lat ↓, s. 77-78
  78. ↑ A klasa. „Nowiny-Nowiny Sportowe”. Nr 14, s. 2, 6 kwietnia 1959.
  79. ↑ A klasa. „Nowiny-Nowiny Sportowe”. Nr 44, s. 2, 9 listopada 1959.
  80. ↑ Baszak, Ząbkiewicz. 55 lat ↓, s. 38, 78.
  81. ↑ Baszak, Ząbkiewicz. 55 lat ↓, s. 78.
  82. ↑ A klasa. Grupa południowa. „Nowiny-Nowiny Sportowe”. Nr 12, s. 1, 21 marca 1960.
  83. ↑ Sportowe remanenty. Podkarpacka klasa B. Sanovia Lesko pierwszym przodownikiem tabeli. „Nowiny”. Nr 70, s. 6, 23 marca 1960.
  84. ↑ A klasa. „Nowiny-Stadion”. Nr 33, s. 1, 15 sierpnia 1960. Baszak, Ząbkiewicz. 55 lat ↓, s. 78
  85. ↑ Sport. Przed jesienną rundą piłkarską. „Nowiny”. Nr 195, s. 5, 17 sierpnia 1959. Terminarz klasy A (Grupa Południowa). „Nowiny-Stadion”. Nr 35, s. 3, 29 sierpnia 1959.
  86. ↑ Sport. Przed jesienną rundą piłkarską. „Nowiny-Stadion”. Nr 46, s. 2, 14 listopada 1960.
  87. ↑ Rozgrywki hokejowe okręgu rzeszowskiego. „Nowiny Rzeszowskie”. Nr 4, s. 6, 4 stycznia 1961. Mroźnej pogody – ostrych łyżew. „Wiadomości Fabryczne”. 3, s. 4, 1-10 lutego 1961.
  88. ↑ W styczniu 1961 jeszcze jako Sanoczanka Sanok. Sport. Z różnych dyscyplin. Tenis stołowy. „Nowiny Rzeszowskie”. Nr 21, s. 6, 25 stycznia 1961. W lutym 1961 już jako Stal Sanok. Sport. Tenis stołowy. „Nowiny”. Nr 28, s. 6, 2 lutego 1961.
  89. ↑ Sport. Boks. „Nowiny”. Nr 39, s. 6, 15 lutego 1961.
  90. ↑ Sport. Siatkówka. „Nowiny”. Nr 40, s. 6, 16 lutego 1961.
  91. ↑ Towarzyskie mecze. „Nowiny-Stadion”. Nr 12, s. 2, 20 marca 1961.
  92. 1 2 Sportowy rozkład jazdy. „Nowiny”. Nr 83, s. 2, 8-9 kwietnia 1961.
  93. 1 2 Sportowy rozkład jazdy. „Nowiny-Stadion”. Nr 15, s. 2, 10 kwietnia 1961.
  94. ↑ Stal Ib Rzeszów awansuje do III ligi. „Nowiny-Stadion”. Nr 28, s. 1, 26 czerwca 1961.
  95. ↑ Sportowy rozkład jazdy. Piłka nożna. O Puchar Polski. „Nowiny”. Nr 232, s. 4, 30 września - 1 października 1961. Sport. Puchar Polski. „Nowiny”. Nr 236, s. 4, 5 października 1961.
  96. ↑ Józef Ząbkiewicz. Ludzie sanockiego sportu. Jerzy Lisowski. „Tygodnik Sanocki”, s. 10, Nr 28 (149) z 15 lipca 1994.
  97. ↑ Sparingowe zawody juniorów rzeszowskich. „Nowiny-Stadion”. Nr 35, s. 3, 29 sierpnia 1959.
  98. ↑ Jan Łożański: W więzieniach PRL. Powojenne wspomnienia kuriera z Sanoka. Brzozów-Rzeszów: Muzeum Regionalne PTTK im. Adama Fastnachta w Brzozowie, Okręgowa Komisja Badania Zbrodni Hitlerowskich – Instytut Pamięci Narodowej w Rzeszowie, 1991, s. 83. ISBN 83-900130-0-2.
  99. ↑ Lekkoatleci Sanoczanki mistrzem ligi okręgowej. „Nowiny-Stadion”, s. 1, Nr 43 z 3 listopada 1958.
  100. ↑ Kolejne mistrzostwo ligi okręgowej lekkoatletów Sanoczanki. „Nowiny”, s. 1-2, Nr 48 z 28 listopada 1960.
  101. ↑ Przedstawiamy lekkoatletów Sanoczanki. „Nowiny”, s. 6, Nr 283 z 28 listopada 1960.
  102. ↑ XXX-lecie sanockiej sztangi. „Tygodnik Sanocki”. Nr 30, s. 16, 11 grudnia 1991.
  103. ↑ Podnoszenie ciężarów. Sanoczanka na czwartym miejscu. „Nowiny Rzeszowskie-Stadion”. Nr 27, s. 2, 3 lipca 1967.
  104. ↑ Ciężarowcy Sanoczanki w II lidze. „Nowiny”, s. 2, Nr 332 z 1 grudnia 1970.
  105. ↑ Rydułtowy zdobyte przez sztangistów. „Trybuna Robotnicza”, s. 4, Nr 294 z 11 grudnia 1970.
  106. ↑ Sport. Ciężarowcy Sanoczanki w I lidze!. „Nowiny”, s. 2, Nr 325 z 25 listopada 1973.
  107. ↑ Świetna postawa ciężarowców Sanoczanki w Ciechanowie. „Nowiny-Stadion”, s. 1, Nr 48 z 26 listopada 1973.
  108. ↑ Sanok kuźnią siłaczy. „Nowiny-Stadion”, s. 1, Nr 49 z 3 grudnia 1973.
  109. ↑ Franciszek Hamerski. Ciężarowcy „Sanoczanki” w natarciu. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 2, s. 8, 27 marca 1974.
  110. ↑ Owocny rok Sanoczanki. „Nowiny-Stadion”, s. 1, Nr 4 z 28 stycznia 1973.
  111. ↑ W Sanoku rosną mistrzowie sztangi. „Życie Radomskie”. 97, s. 6, 24 kwietnia 1974.
  112. ↑ Ciężarowcy Sanoczanki opuszczają I ligę. „Nowiny”, s. 2, Nr 342 z 21 grudnia 1974.
  113. ↑ Ciężarowcy Górnika Siemianowice mistrzami Polski. „Trybuna Robotnicza”, s. 6, Nr 245 z 6 listopada 1975.
  114. ↑ Roman Rybicki. Siłacze Stomilu znów wśród najlepszych. „Nowiny”, s. 7, Nr 266 z 1 grudnia 1975.
  115. ↑ Marian Struś. Wrota ekstraklasy wyważone przez sztangistów Sanoczanki. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 8, Nr 20 (39) z 1-15 listopada 1975.
  116. ↑ Marian Struś. Sztangi sanoczan w pierwszoligowym blasku. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 8, Nr 21 (40) z 15-30 listopada 1975.
  117. ↑ Podnoszenie ciężarów. „Nowiny”, s. 7, Nr 284 z 22 grudnia 1975.
  118. ↑ Bogumił Janowczyk o krok od medalu. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 8, Nr 8 (53) z 15-30 kwietnia 1976.
  119. ↑ Artur Bata. Olimpijczyk z Sanoka. „Podkarpacie”, s. 7, Nr 5 (279) z 5 lutego 1976.
  120. ↑ Wystartowała I liga. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 8 (53), s. 8, 15-30 kwietnia 1976.
  121. ↑ Dziewiąte miejsce ciężarowców Sanoczanki. „Nowiny”, s. 2, Nr 270 z 26 listopada 1976.
  122. ↑ Z różnych dyscyplin. Sanoczanka II na czele III ligi. „Nowiny-Stadion”, s. 1, Nr 51 z 13 grudnia 1976.
  123. ↑ Sanoczanka – drużynowym mistrzem Polski juniorów w podnoszeniu ciężarów. Wspaniały triumf sanockich sztangistów. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 10 (55), s. 8, 15-31 maja 1976.
  124. ↑ Ciężarowcy Sanoczanki najlepsi w mistrzostw okręgu. „Nowiny-Stadion”, s. 1, Nr 16 z 18 kwietnia 1977.
  125. ↑ Po spadku sztangistów do II ligi. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 22 (91), s. 8, 1-15 grudnia 1977.
  126. ↑ Jan Cesarczyk. Po podsumowaniu sezonu. Mimo spadku – optymizm wśród ciężarowców. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 7 (100), s. 8, 1-10 marca 1978.
  127. ↑ Z różnych dyscyplin. Rekord Polski St. Karpiuka. „Nowiny-Stadion”, s. 1, Nr 50 z 12 grudnia 1977.
  128. ↑ Rekordy ciężarowców Polonii. „Nowiny”, s. 7, Nr 55 z 9 marca 1978.
  129. ↑ Roman Rybicki. Ciężarowcy Sanoczanki znów w I lidze!. „Nowiny-Stadion”, s. 1, Nr 42 z 16 października 1978.
  130. ↑ Roman Rybicki. Ponownie wśród najlepszych. „Nowiny”, s. 5, Nr 239 z 19 października 1978.
  131. ↑ Jan Cesarczyk, Marian Struś. Witamy w I lidze!. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 30 (123), s. 8, 20-31 października 1978.
  132. ↑ Sport. Ciężarowcy Odry Opole mistrzami Polski. Sanoczanka najlepsza w II lidze. „Nowiny”. Nr 254, s. 2, 7 listopada 1978.
  133. ↑ Marian Struś. Dobry rok 1978 dla Sanoczanki. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 1 (130), s. 8, 1-10 stycznia 1978.
  134. ↑ Marian Struś. Sztangiści zadomowili się w ekstraklasie. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 31 (160), s. 8, 1-10 listopada 1979.
  135. ↑ Marian Struś. Trochę dobrze, trochę źle. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 1 (166), s. 8, 1-10 stycznia 1980.
  136. ↑ Marian Struś. Sztangiści Juventusu górą. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 7 (172), s. 8, 1-10 marca 1980.
  137. ↑ Marian Struś. Po III rzucie ekstraklasy. Sztangiści Sanoczanki w środku tabeli. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 30 (195), s. 8, 20-30 października 1980.
  138. ↑ Wacław Burzmiński. Debiut na „9”. „Nowiny”, s. 5, Nr 252 z 20 listopada 1980.
  139. ↑ Roman Rybicki. Po sezonie ligowym ciężarowców. Sanoczanka: powrót to gron najlepszych. „Nowiny”, s. 4, Nr 247 z 16 grudnia 1982.
  140. ↑ Marian Struś. Sprintem od grudnia do kwietnia. Wywrotka sztangistów Sanoczanki. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 1 (235), s. 8, 20–30 maja 1982.
  141. ↑ Marian Struś. Po regulaminowej hecy. Wywrotka sztangistów. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 2 (236), s. 8, 1-10 czerwca 1982.
  142. ↑ Ciężarowcy Polonii i Sanoczanki w ekstraklasie. „Nowiny”, s. 2, Nr 228 z 19-21 listopada 1982.
  143. ↑ Według Mariana Strusia był to trzeci uzyskany awans w historii. Marian Struś. Rok 1982 w sanockim sporcie. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 1 (257), s. 6, 1-10 stycznia 1983.
  144. ↑ Sport. Z różnych dyscyplin. Ciężarowcy Polonii Przemyśl zdegradowani. „Nowiny”. Nr 269, s. 2, 15 listopada 1983.
  145. 1 2 Marian Struś. Coś z tego będzie!. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 33 (324), s. 7, 20-30 listopada 1984.
  146. ↑ Wysokie noty dla Zajdla i Sanoczanki. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 2 (293), s. 7, 10-20 stycznia 1984.
  147. ↑ Sport. Sztangiści wychodzą na pomosty. Sanoczanka: powinno być lepiej. „Nowiny”, s. 2, Nr 68 z 21 marca 1985.
  148. ↑ Sport. Z różnych dyscyplin. Sanoczanka wśród najlepszych. Lechia Sędziszów zdegradowana. „Nowiny”. Nr 291, s. 2, 7 grudnia 1984.
  149. ↑ Sport. Z różnych dyscyplin. Ciężarowcy Legii mistrzami Polski. „Nowiny”. Nr 255, s. 2, 31 października – 1, 2, 3 listopada 1985.
  150. ↑ Józef Ząbkiewicz. Zwycięstwo za cenę I-ligowego bytu. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 31 (394), s. 7, 1-10 listopada 1986.
  151. ↑ Sport. Dobre wyniki ciężarowców sanoczanki. „Nowiny”. Nr 246, s. 2, 21 października 1986.
  152. ↑ Legia mistrzem – Sanoczanka na 12. miejscu. „Nowiny”. Nr 275, s. 2, 25 listopada 1986.
  153. ↑ Józef Ząbkiewicz. „Wypadek przy pracy” ciężarowców „Sanoczanki”. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 15 (378), s. 7, 20-31 maja 1986.
  154. ↑ Józef Ząbkiewicz. 27-29 III Mistrzostwa Polski Ciężarowców. Znów zawody najwyższej rangi w Sanoku. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 9 (408), s. 7, 20-31 marca 1987. Józef Ząbkiewicz. Zza kulis MP. 4x brąz ciężarowców Sanoczanki. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 11 (410), s. 7, 10-20 kwietnia 1987.
  155. ↑ Józef Ząbkiewicz. Sztangiści rozpoczęli ligowe starty. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 14 (413), s. 7, 10-20 maja 1987.
  156. ↑ Józef Ząbkiewicz. Krótkie wakacje ciężarowców. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 25 (424), s. 7, 1-10 września 1987.
  157. ↑ Józef Ząbkiewicz. Ciężarowcy zakończyli ligę!. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 32 (431), s. 7, 10-20 listopada 1987.
  158. ↑ Józef Ząbkiewicz. Oceniamy sanocki sport '87. Tylko „łyżwiarze” poszli do przodu. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 36 (435), s. 7, 20-31 grudnia 1987.
  159. ↑ Sport. Sztangiści Sanoczanki opuścili ekstraklasę. „Nowiny”. Nr 255, s. 2, 3 listopada 1988.
  160. ↑ Józef Ząbkiewicz. Degradacja i manipulacja?. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 33 (468), s. 7, 20-30 listopada 1988.
  161. ↑ Józef Ząbkiewicz. Liga ciężarowców po nowemu. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 8 (479), s. 7, 10-20 marca 1989.
  162. ↑ Józef Ząbkiewicz. Piątka sanoczan w I lidze. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 10 (481), s. 7, 10-20 marca 1989.
  163. ↑ Józef Ząbkiewicz. Z różnych dyscyplin. Ciężarowcy na 13 miejscu. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 34 (505), s. 7, 10-20 grudnia 1989.
  164. ↑ Ciężarowcy Polonii Przemyśl zdegradowani. „Nowiny”, s. 2, Nr 269 z 15 listopada 1983.
  165. ↑ ZKS "Stomil" - Sanoczanka - zmiana warty. „Tygodnik Sanocki”. Nr 30, s. 16, 11 grudnia 1991.
  166. ↑ Sport. Z różnych dyscyplin. Z ciężarowych pomostów. „Nowiny”. Nr 108, s. 2, 16 maja 1990.
  167. ↑ Sport. Własny pomost szczęśliwy. „Nowiny”, s. 2, Nr 116 z 18 czerwca 1991.
  168. ↑ Sport. Ligowe ostatki sztangistów. „Nowiny”, s. 2, Nr 198 z 11-13 października 1991.
  169. ↑ Sport. Polbut i Lechia nadal w I lidze. „Nowiny”, s. 2, Nr 206 z 20 października 1992.
  170. ↑ Sport. Ruch na pomostach. „Nowiny”. Nr 206, s. 2, 21 października 1993.
  171. ↑ Sport. Lechia Sędziszów nadal I-ligowcem. „Nowiny”. Nr 216, s. 2, 8 listopada 1994.
  172. ↑ Rozstrzygnięcia na pomoście. „Nowiny”. Nr 221, s. 11, 14 listopada 1996.
  173. ↑ W ligach sztangistów. Lecha i Podgórze – wyżej. „Nowiny”. Nr 200, s. 15, 14 października 1997.
  174. ↑ Szansa sztangistów Sanoczanki. Rzut prawdy. „Nowiny”. Nr 222, s. 19, 14-16 listopada 1997.
  175. ↑ Sztangiści Sanoczanki w II lidze. „Nowiny”. Nr 222, s. 11, 18 listopada 1997.
  176. ↑ Józef Ząbkiewicz. Gratulacje po awansie do II ligi. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 2, Nr 20 z 1-10 lipca 1986.
  177. ↑ Marian Struś. Trzecia strona medalu. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 8, Nr 7 z 20-31 lipca 1982.
  178. ↑ Roman Rybicki. Owocny rok Sanoczanki. „Nowiny”, s. 7, Nr 260 z 15 listopada 1976.
  179. ↑ Waldemar Bałda: Sowa i bocian. Opowieść o Posadzie Olchowskiej – III dzielnicy Miasta Sanoka. Kraków: AB Media, 2012, s. 150. ISBN 978-83-935385-7-7.
  180. ↑ Sport. Mistrzostwa Polski młodych ciężarowców w Sanoku. „Nowiny”, s. 2, Nr 241 z 6 listopada 1980.
  181. ↑ Sześć medali naszych ciężarowców w młodzieżowych MP. „Nowiny-Stadion”, s. 1, Nr 45 z 10 listopada 1980.
  182. ↑ Sanoczanka wygrała mistrzostwa ciężarowców. „Nowiny”, s. 2, Nr 58 z 15 marca 1979.
  183. ↑ Sport. Dobre wyniki ciężarowców na mistrzostwa w Sędziszowie. „Nowiny”, s. 2, Nr 51 z 4 marca 1980.
  184. ↑ Józef Ząbkiewicz. Sanoczanka mistrzem makroregionu. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 9 (408), s. 7, 20-31 marca 1987.
  185. ↑ Józef Ząbkiewicz. Z różnych dyscyplin. Sanoczanka mistrzem makroregionu. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 8 (443), s. 7, 10-20 marca 1988.
  186. ↑ Medale młodych ciężarowców Sanoczanki i Polonii Przemyśl. „Nowiny-Stadion”. Nr 39, s. 1, 5 października 1981.
  187. ↑ Marian Struś. Sport. Na polską nutę. „Nowiny”. Nr 211, s. 2, 31 października - 1 listopada 1994.
  188. ↑ Józef Ząbkiewicz. Ludzie sanockiego sportu. Eugeniusz Czerepaniak. „Tygodnik Sanocki”, s. 10, Nr 36 (148) z 9 września 1994.
  189. ↑ Pingpongiści Farmaka Rzeszów mistrzem okręgu. „Nowiny”. Nr 111, s. 6, 8 maja 1959.
  190. ↑ Tenis stołowy. „Nowiny”, s. 6, Nr 28 z 2 lutego 1961.
  191. ↑ Jan Cesarczyk. Sanoczance przybyła nowa sekcja. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 20 (113), s. 8, 10-20 lipca 1978.
  192. ↑ Jan Cesarczyk. Wygrać ligę, a potem zobaczymy.... „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 26 (155), s. 8, 10-20 września 1979.
  193. ↑ Marek Pomykała. Siatkówka. „Nowiny-Stadion”, s. 8, Nr 40 z 2 października 1989.
  194. ↑ Sanoczanka i Polna najlepsze. „Nowiny-Stadion”, s. 8, Nr 21 z 28 maja 1990.
  195. ↑ Zbigniew Osenkowski. Kalendarium sanockie 1995-2000. „Rocznik Sanocki”, s. 335, 2001. Towarzystwo Przyjaciół Sanoka i Ziemi Sanockiej. ISSN 0557-2096.
  196. ↑ Kontrolne zawody narciarskie sanockiego Górnika. „Nowiny Rzeszowskie-Nowiny Sportowe”, s. 1, Nr 2 z 17 stycznia 1955.
  197. ↑ Józef Ząbkiewicz. Z różnych dyscyplin. Sanoczanka zaprasza maratończyków. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 4 (475), s. 7, 1989.
  198. ↑ Józef Ząbkiewicz. Z różnych dyscyplin. Maratończycy już startują. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 9 (480), s. 7, 20-31 marca 1989.
  199. 1 2 SZPG 1931–1991 2020 ↓, s. 48.
  200. ↑ Zaszczytne wyróżnienie dla Sanoczanki. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 8, Nr 20 (113) z 10-20 lipca 1978.
  201. ↑ Niech Stal Sanok z Sanoczanką idą w górę ramię w ramię. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 8, Nr 7 (136) z 1-10 marca 1979.

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.