Producent | |
---|---|
Operator | |
Państwo pochodzenia | |
Zastosowanie |
Lot 2 kosmonautów na orbitę okołoziemską w ramach programu Salut/Ałmaz |
Poprzednik | |
Produkcja | |
Stan obecny |
wycofany |
Liczba wszystkich lotów |
30 |
Liczba udanych lotów |
29 |
Liczba nieudanych lotów |
1 |
Pierwszy lot |
1972 (Kosmos 496) |
Ostatni lot |
1981 (Sojuz 40) |
Dane techniczne | |
Zasilanie |
Sojuz 7K-T (ros. Союз 7К-Т) – druga generacja pojazdów kosmicznych Sojuz, wykorzystywana w ramach programu Salut/Ałmaz, wprowadzona po katastrofie lotu Sojuz 11 w 1971. W przeciwieństwie do wersji 7K-OKS mogła na swoim pokładzie pomieścić jedynie dwóch kosmonautów ubranych w kombinezony Sokoł. Zasilanie na statku zapewniały akumulatory, co zapewniało dwa dni autonomicznego lotu przed połączeniem ze stacją. Podobnie jak wcześniejsze wersje Sojuz 7K-T wykorzystywał system Igła do automatycznego naprowadzania do stacji. W locie Sojuz 13 moduł orbitalny zamiast portu cumowniczego posiadał kamerę do obserwacji Ziemi. Konstrukcja Sojuza 7K-T stała się bazą dla pojazdów Progress.
Loty bezzałogowe
Misje załogowe
Bibliografia
- Mir Hardware Heritage
- David S.F. Portree, Mir Hardware Heritage, NASA RP-1357, 1995
- Mir Hardware Heritage (wikisource)
- Soyuz 7K-T - Encyclopedia Astronautica